Emptiness – Nothing but the Whole

Merhaba.

Bugün bana ait olmayan, okurlarımızdan Gürkan Uzunpınar‘ın yazdığı bir incelemeyi paylaşıyorum, keyifli okumalar:

Devrim ne zaman nerede başlar hiç bilemezsiniz. İster sosyal isterse de sanatsal olsun, genellikle her alandaki devrim kendinden sonra gelenleri ister istemez kümülatif bir etki altına sokar. 1913 yılında ünlü Rus besteci Igor Stravinsky’nin “The Rite of Spring” bestesi ile yaptığı şey de tam olarak buydu. Genel olarak dönemin sanatsal akımları Fransa’ya bağlı, dönemin artistik dili Fransızca ve akımların hepsi de Paris’ten çıkageliyordu. Sanatsal açıdan batıya bu kadar bağlılık duyulmasından rahatsızlık duyan Rus besteciler, ki özellikle Stravinsky, bu duvarı aşabilmek için elinden geleni yapıyordu. Gün geldiğinde Stravinsky tamamen bilinçaltına hitap eden, aklın ve mantığın izinden giden değil de hislerinin yönlendirdiği bir beste yazıp bunun prömiyerini Paris’te yaptı.

Prömiyer günü gelip çattığında, kalıp besteler ve bilinenin konformizmiyle hipnotize olmuş Fransız dinleyiciler (şaka değil) salonda bildiğiniz kavga çıkarttılar. Stravinsky’nin bestesi öylesine disonant, öylesine şiddetli ve öylesine alışıldığın dışındaydı ki hem müziğin sert ve bilinçaltına hitap eden yapısı hem de Fransız dinleyicinin konform alanının dışarısında hissetmesi onları büyük bir hengameye itti. Stravinsky o gün bir devrim başlattı ve müziğin köklerine disonansı ve ambiyansı sonsuza kadar kazımış oldu.

Bugün ilginçtir ki metal müzikte genellikle daha aykırı, daha disonant olarak tanımladığımız grupların büyük çoğunluğu Fransa’dan çıkıyor. Black Metal’i devrim niteliğinde albümlerle yeniden tanımlamış Deathspell Omega olsun, her albümünde daha farklı ve daha ilginç fikirlere yer vermeye uğraşan Blut Aus Nord olsun, yazdığı müziği rüyalarını tanımlama aracı olarak kullanan Neige’in Alcest’i olsun; hepsi de kim bilir belki zamanında Stravinsky’nin ektiği tohumların bir filizi. Belki de aynı ihtiyaçtan doğmuş olacak ki Belçikalı Emptiness, Avrupa’da yeşermiş disonant ağırlıklı metal gruplara bambaşka bir boyut kazandırmak istemiş.

Enthroned’dan tanıdığımız Olve Lomer-Wilbers’in kurucusu olduğu Emptiness 2014 yılına kadar bu çabalar içerisinde farklı albümlerle dinleyicisiyle buluşmuştu. 2007 yılında çıkardıkları Oblivion’a kadar klasik Black Metal yapıyorlarmış gibi gözükseler de aradan geçen yedi sene sonra 2014 yılında çıkarmış oldukları Nothing But the Whole dinleyici nezdinde adeta “The Rite of Spring” havası oluşturdu.

Albümün başladığı saniyeler içerisinde yaratılan ambiyans dinleyiciyi post-apokaliptik bir şehrin tozlu ve karanlık sokaklarında yürütmek için tasarlanmış adeta. “Git ve Umut Et” ilk parçanın ismi. Yarattığı karanlık atmosfere yedirdiği kozmik ironiyle süslenmiş şarkı sözleri birkaç parça sonra kendisini neler beklediğine dair pek bir fikri olmayan dinleyiciye karşı soğuk bir gülümseme aslında.

Muhtemelen albümde dikkatinizi ilk çekecek olan şey Phargoth’un şeytan fısıldaması tarzındaki vokalleri. Olabildiğince sakin ve bir o kadar da hiddet ve iğrençlik dolu bir vokal. Her ne kadar atmosfere inanılmaz güzel bir katkı sunsa da bu tarz bir vokalin en büyük eksiği önünüzde şarkı sözleri açık bile olsa da kaotik enstrümanların arasından hiçbir şey anlamamanız oluyor. Belki de amacı budur kim bilir. Bu albümden bu tarz her fikir beklenir.

Çünkü albüm ilerledikçe konfor alanınızdan artık çıkmış oluyorsunuz. Ya birkaç parça dinleyip kapatacaksınız, ya da albümün sonuna kadar kendinizi karanlık ve kozmik bir yolculuğa çıkartacaksınız. Size sunulan en açık seçim bu. Bunun haricinde parçadan parçaya karşınıza ne çıkacağını tahmin bile edemezsiniz. Tremolo riffinglerle süslenmiş karanlık atmosferin arkaplanındaki ambient sesler ve distortion dolu bas gitarın sanayi gürültüsü gibi homurtusu da karşınıza çıkacak, “Behind The Curtain”da olduğu gibi benzer bir atmosferin içerisine işlenmiş groovy riffler de karşınıza çıkacak, “All Is Known”un uzun outrosunda daha önce belki de hiç duymadığınız kadar iliklerinize işleyen korkunç bir gitar riff’ine ilmek ilmek örülmüş davul partisyonları da… Hele ki son parça Lowland’in atmosferine sıkı sıkı tutunmuş ilerlerken aniden parçanın bozuk kaset gibi umarsızca sona ermesi, albümün tekniğinin temasına ne kadar iyi yedirildiğinin en güzel göstergesi olabilir.

Albüm sosyal anlamda bağlı olduğunuz her şeyi yıkıma uğratmak için uğraşılmış bir eser. Teknik açıdan baktığınızda ise özellikle disEMBOWELMENT’ın efsanevi albümü Transcendence into the Peripheral’dan büyük etkiler taşıdığı apaçık. Bunun yanında doğal olarak disonant black metal’in önderi Deathspell Omega’dan da parça parça etkiler görebilirsiniz. Bunları bir de şimdiye kadar dinlediğiniz en karanlık ve en etkileyici post rock atmosferini yerleştirirseniz, tamamen olmasa da azıcık ucundan Nothing but the Whole’a dair bir fikriniz olabilir.

I am the lowlands, I am heaven
The one that will take us further, from the sky
Forget about the sun, forget about your home
What does really matter…
When there’s nothing but the whole

Bunlar albümün son parçası Lowland‘in son sözleri. Bir nevi bütün albümün taşıdığı fikri apaçık beyan eden sözler. Post-modern teorilerde “büyük anlatı” denilen bir olgu vardır. Var olan bütün ideolojilerin ve dinlerin hatta tarihin kendisinin bile bireyi “büyük fikirlerin” altında hiçleştirdiğine dair bir fikirdir. Albümün bize anlatmak istediği de tek şey bu aslında. “Yaşadığınız yeri unutun, güneşi, toprağı, şehri; hepsinden daha öte fikirler var, hepimiz büyük bir bütünün içerisindeki hiçiz.”

90/100

Siteye destek olmak için aşağıdaki düğmeye tıklayıp Patreona göz atabilirsiniz👇