CANDLEMASS’ın stüdyo faaliyetlerine son verdiğini açıklamasından sonra grup elemanlarının farklı projelerle karşımıza çıkabileceği herkesin tahmin edebileceği bir şeydi. Grubun kurucusu ve doom metalin en önemli birkaç isminden biri olan Leif Edling, Candlemass ile ilgili bu üzücü gelişmenin hemen ardından solo projesinde kendisine katkıda bulunan, EVERGREY, PAIN, TIAMAT gibi gruplarla da içli dışlı olan isimleri alarak yeni projesi Avatarium’u hayata geçirdi ve 2013’un son çeyreğinde grup ilk albümüyle beraber metal dünyasına ilk adımını atmış oldu.

Leif Edling’i ve yaptığı işleri az çok bilen biri Edling’in dahil olduğu tüm projelerin hemen hemen aynı havada, müzikal farklılıklar olsa dahi aynı ruha sahip olduğunu fark etmekte pek de zorlanmayacaktır. Avatarium grubu da ilk başta bu konuda bir istisna değildi ve grupla aynı isme sahip ilk albüm Edling’in yıllardan beri süregelen doom metal anlayışıyla çok büyük oranda paralel seyreden bir albümdü.

2015 yılında çıkan “The Girl With the Raven Mask” ile bu durumun biraz değiştiğini grubun kendi kimliğini bulmak üzere bazı adımlar attığını görmüş ve sevinmiştim. “Hurricanes and Halos” ise ilk iki albümde ve genel olarak Avatarium’daki en cezbedici unsur olarak karşımızda çıkan vokalist Jennie-Ann Smith’in önderliğinde artık Avatarium’u grup elemanlarının geçmiş işlerinden bağımsız bir şekilde konuşabilmemizi sağlayacak kadar güçlü ve “Avatarium” bir albüm.

70’ler doom rock trenine atlayan Avatarium, daha evvel dark folk temaları ve çarpık öykülerin çirkin, yalnız, dışlanmış karakterlerinin ruh hallerinden beslenen müziğini ilk iki albüme nazaran epey geliştirmiş, değiştirmiş ve dönüştürmüş. Artık Avatarium’dan salt bir doom metal grubu olarak bahsetmek pek mümkün olmasa da hala oldukça sert ve kendine özgün bir şekilde doom olmayı başarıyor Hurricanes and Halos.

Daha önce Avatarium müziğini tanımlarken referans olarak gösterebileceğimiz CANDLEMASS, PENTAGRAM, KRUX gibi geleneksel doom metal grupları artık yerlerini DEEP PURPLE, RAINBOW, BLACK SABBATH gibi daha farklı bir yaklaşımı tercih eden isimlere bırakmış durumda. Elbette bu da rif temelli bir müzikten altı çok daha dolu, değişken ve daha da ezoterik bir kimliğe kavuştukları anlamına geliyor. Doom hissi hala yerli yerinde olmasına karşın örneğin bir “The Sky at the Bottom of the Sea” (albümdeki favorim aynı zamanda) sonrası giren “When Breath Turns to Air” bu doom hissinin nasıl dengeli ve günümüz gruplarından farklı bir mantıkla kurgulandığının iyi bir göstergesi.

Saflarınızda Jennie-Ann Smith gibi bir isim varsa işiniz rakiplerinize göre bir tık kolaylaşıyor kesinlikle ve Hurricanes and Halos için de aynı şeyi söylemek mümkün. Müthiş bir sese sahip Jennie-Ann, harika yorumuyla Avatarium’a özgün kimliğini kazandırmak konusundaki en büyük katkıyı veren isim. Arthouse filmlerde sıkça görebileceğiniz, içinde 1-2 kişi dışında kimsenin olmadığı dumanlı, loş ışıklı bir gece kulübünün küçücük sahnesinde şarkı söyleyen, zaten aslında biraz da kendisine söyleyen şık, alımlı ve kalbi kırık bir kadını andırıyor Jennie-Ann ve kendisini daha da övebilirim ama kendimi frenliyorum.

Dinlerken yorulmayacağınız ama hatırınızda kalması için ve müziği keşfetmek için biraz dikkat kesilmeniz gereken bir albüm Hurricanes and Halos. Kısacası her iyi albüm gibi biraz. Jennie-Ann Smith’in yumuşacık sesiyle ve SOEN’den ve ondan evvel ROYAL HUNT’dan hatırlayacağınız işleriyle Marcus Jidell’in nefis gitarlarıyla akıp gidiyor.

Albümde Leif CANDLEMASS ve THE DOOMSDAY KINGDOM meşguliyetleri nedeniyle yer alamamış ve aslında grubun bu müzikal evrimi sürecinde attığı yeni adımda Edling’den bağımsız olmanın bir rolü olduğu söylenebilir elbette ancak ben albümde hala Edling vizyonunu hissediyor ve duyuyorum. Bu konudaki yorumu bir sonraki Avatarium albümüne saklıyor ve Hurricanes and Halos’un çarpıcı, yumuşak ve keyifli atmosferine bırakıyorum.

81/100

Siteye destek olmak için aşağıdaki düğmeye tıklayıp Patreona göz atabilirsiniz👇