Altarage – The Approaching Roar

Merhaba.

Geçtiğimiz haftalarda grupla yaptığım saçma sapan röportajın arkasından aslında yeni Altarage albümüne önyargıyla yaklaşabileceğimden korkuyordum bir nebze ama İspanyol dörtlünün dört bir yandan kıskaca alan müziği hiçbir şekilde karşı cephe almaya müsaade etmeyen sapıkça bir yapıda olduğundan The Approaching Roar‘un ilk notalarıyla birlikte röportajdaki acınası seviyelerdeki kvlt takılma çabası aklımdan uçup gidiverdi. Hatta grupla hiç bağdaştıramadığım albüm kapağına bile bir şey diyemiyorum şu noktada.

2016 listemde ilk albümünü 9. sıraya oturtup 2017 albümleri Endinghent için de yine sene sonu listemde bu adamlar ne zaman albüm yapsalar sene sonu listeme girecekler galiba şeklinde bir yorumda bulunmuştum. Kısacası grubu ilk gününden beri ilgiyle takip ediyor ve destekliyorum. Yolculuğuna PORTAL gibi bir manyaklığın açtığı delilik yollarından yürüyerek başlayan Altarage, sağlam ve emin adımlarla ilerlediği bu yolda gerçekten kısa zamanda çok büyük mesafe katetmeyi başardı. Buna karşın ilk kez grubun ilerleyişinde bir yavaşlama, adımlarında bir kararsızlık sezdim; biraz kişisel olacak ama evladım gibi sevdiğim Altarage için bir paragraf kişisel takılmaya da hakkım olsun hadi.

Bu minik hayal kırıklığımın temel nedeni artık üçüncü albümünde gruptan ilk iki albümde olan biteni bir adım ileriye taşıyacak bir hamle bekliyor olmam sanırım. Yaptığı her şeyi çok iyi yapmaya devam etmekle birlikte tıpkı Urn’de olduğu gibi artık Altarage’ın PORTAL‘ın gölgesinden sıyrılmasını sağlayacak o tılsımı daha da güçlü bir şekilde harekete geçirmesini istiyor ve bekliyordum. Olmadı. Olsun, bu The Approaching Roar kötü bir albüm demek değil. Aksine belki de şimdiye kadar gruptan dinlediğim en planlı albüm bu.

Altarage hala gençliğin verdiği vahşi bir dinamizm ile saldırmaya devam ediyor, ancak bir yandan da bir sonraki hamlesini düşünüp arkasını kollamayı da ihmal etmeyen bir olgunluğa erişmiş durumda. Kısacası grup artık gerçek bir avcıya dönüşmüş The Approaching Roar ile ve önceki albümleri bilen birisi bunun ne anlama geldiğini anlayıp şu an korkuyla sinmiş olmalı bir köşeye. Altarage benliğinizle kendine ziyafet çekmeye geliyor.

Altarage’ın alamet-i farikası ve her ne kadar yukarıda PORTAL‘ın gölgesinde olduklarını söylemiş olsam da temelde onları türdeşi olduğu gruplardan ayıran şey, inkar edilemez bir groove hissine sahip olmaları. Yanlış anlamayın, elbette grup evdeki bütün sözlükleri açıp ahenk, uyum gibi kelimelerin olduğu sayfaları yırtıp ateşe vermiş yıllar evvel ve dinleyeceğiniz şey önüne çıkan her şeyin özünü emerek hayatta kalan galaksiler büyüklüğündeki bir varlığın ziyafetinin fon müziği gibi bir şey ama Altarage bir şekilde araya ilgiyi diri tutacak bir groove yedirmeyi başarıyor çoğu zaman. Werbuild ne kadar masumane mesela. Masum dediğim şarkıya bak, iyice deli ettin bizi Altarage.

Sev ya da nefret et ekseninde bir iş olduğu için çok da uzatmayacağım. Zaten şarkılardan örnekler vererek ya da atmosfer hakkında benzetmelerde bulunarak bir yere varayamayız, çünkü en nihayetinde kişinin tamamen kendi başına tecrübe etmesi gereken bir müziği var Altarage’ın ve The Approaching Roar ile herkesin zihninde ayrı bir kabus sahnelemeyi kafaya koymuş adamlar. O yüzden biraz bu türü ve Altarage’ı biliyorsanız albüme kefil olduğumu bilseniz yeter. Ben bu albümdeki planlılığa nazaran grubun savruk takıldığı hallerini tercih ettiğim için Nihl ve Endinghent hala bir tık önde olsa da enfes bir albüm The Approaching Roar. Ne anlatıyor bu adam, Altarage, Portal vs. kim bunlar diyorsanız da ne mutlu zaten; biz bilenler için artık çok geç ama sizin için hala umut var demek ki. Fırsatınız varken kaçın kurtarın kendinizi bu beladan.

86/100

Siteye destek olmak için aşağıdaki düğmeye tıklayıp Patreona göz atabilirsiniz👇