Exhorder – Mourn the Southern Skies
Fakat bu sene amma da dede yaptı, değil mi?
Merhaba. Exhorder ismina aşina olmayanlar için; PANTERA‘nın öncülü gibi görülen New Orleans çıkışlı thrash grubu Exhorder, 1985’te kurulup groove işini temele oturttuğu enfes iki albüm yaptıktan sonra azalarak yok oldu maalesef. Slaughter in the Vatican, Pantera usülü metal seven herkesin başucunda duran albümlerden biri hala ve Exhorder, fazlasıyla kısıtlı bir kitle tarafından bilinse de saygı duyulan, brutal thrash metal ve groove temelli thrash adına önemli bir isim.
Bu yıl yazdığım birçok incelemede de benzer şeylerden bahsettim ama son albümünü 1992 yılında yayımlayan grup 2017’de, NUCLEAR BLAST‘ın desteğiyle yeniden birleşiyor ve önce kısa bir süre festivallerde boy gösterip kendini hatırlattıktan sonra (2018 yılında izleme fırsatı bulmuştum ben de kendilerini) iki kurucu eski elemanın yanına üç yeni takviyeyle stüdyoya giriyor ve böylece yirmi yedi (27) yıl sonra yeni bir Exhorder albümüne kavuşuyoruz. Gerek var mıydı? Şirketler neden kenarda köşede kalmış metal gruplarını yeniden diriltmeye çalışıyorlar? Bu geri birleşme işleri ne kadar samimi?..
Açıkçası My Time‘ın kısacık açılışının ardından bir anda kendimi mosh pit‘in ortasında bulduğum için tüm bu sorular etrafta koşturan binlerce deli metalcinin kaldırdığı toz bulutunun arasına karışıp kayboluverdi. Gerçekten daha ilk otuz saniyeden koşa koşa insanların arasına dalmak istiyor insan. Eh, ilk albümünün adı Slaughter in the Vatican olan bir gruptan söz ediyoruz, kabul ama 27 yıl sonra aynı gazı, aynı alayınız gelsin lan! tavrını beklediğimi söylersem yalan olur. Kyle Thomas’ın hala aynı coşkuyla Go fuck yourselves! diye bağırışını duymak yeterince ilginç ama daha da ilginci, artık 50 yaşına yaklaşan ve metal namına fazlasıyla kadayıf kıvamında bir adamın yansıttığı bu tavrın hiç de samimiyetsiz gelmiyor olması. Bazı gruplar gibi milyon dolar içinde yüzüp ergen tripleri atmıyor Exhorder ve söylediği her şeye inandığını hissettiriyor ki Mourn the Southern Skies‘ın en etkileyici tarafı bu.
Tabii derine bakınca kabak gibi ortadaki TESTAMENT etkisi, dramatik etkiyi yükselten, albüm boyunca birkaç şarkıda daha kullanılan temiz vokal nakaratı ile elde edilen bir gaz bu ve aslına bakarsanız bildiğimiz Exhorder’a kıyasla bir hayli farklı bir yaklaşım; grubun 90’lar başında sahip olduğu katıksız heyecan ve patlayıcı öfkenin yerini daha planlı, daha organize bir şeye bıraktığını görmek mümkün. Eh, bırakalım da otuz yıl sonra bir şeyler değişmiş olsun bir zahmet.
Açılış parçası My Time veya Beware the Wolf gibi şarkılardaki bariz TESTAMENT etkisinin dışında, özellikle The Arms of Man ile kör göze parmak seviyesindeki PANTERA referansı, albüme enteresan bir kimliğe büründürüyor. Gruba PHILIP ANSELMO & THE ILLEGALS‘dan dahil olan gitarist Marzi’nin dışında zaten Exhorder – Pantera ilişkisi bin yıllık muhabbet, o yüzden de şaşılacak bir şey yok tabii ama sadece thrash gitmektense arada böyle güneyli kafalara yaklaşıp daha ağır, daha tehditkar takılmaları çeşitlilik katmış. Amerika’nın güneyinde yapılan sert müziğin ve thrash metalin – özellikle Testament’ın – hayranıysanız Mourn the Southern Skies‘ı sevmeme şansınız yok pek. İki türün enfes birleştiği Hallowed Sound ise albümün zirve anlarından bir tanesi:
Dengede giden albüm sona ilerlerken baştan aşağı southern metal kokan Mourn the Southern Skies kapanışı, DOWN veya CROWBAR sevenleri tatmin edecektir eminim ama albümün yaydığı enerjiyi bozuyor biraz. Ripping Flesh ile yer değiştirseler bile olurmuş. İnatla takılıyorum böyle şeylere.
Çok da söyleyecek bir şey yok bunlar dışında, Mourn the Southern Skies 2019’un geri dönen dedeler kategorinde üst sıralarda yer alacaktır mutlaka. Bu saatten sonra Exhorder’dan yapılmamışı yapmasını beklemiyordum tabii ve onlar da yüksek oktan thrash metali güneyli kafalarla birleştirip güvenli ama neticede mis gibi bir albüm yapmışlar. Bazen doğru olanı tekrar etmekte fayda vardır ve bunu zamanında o doğruyu belirleyenler yaptığında her şey daha da bir güzel oluyor.
85/100
