Cloudkicker – Unending

Merhaba.

Övmek için fırsatını kolladığım müzisyenlerden biri de Ben Sharp. Amerikalı multi-enstrümantalistin 2007’de başlattığı, dünyanın en güzel isimlerinden birine sahip projesi Cloudkicker’ı 2008’de yayımlanan The Discovery ile keşfetmiştim ve o zamandan beri severek, ilgiyle takip ediyorum.

Aslında tek kişilik bir proje Cloudkicker. Müziğini evinde, bilgisayarının başında besteleyen Ben, 2015 yılında yayımladığı Woum‘dan kısa bir süre sonra ise bazı keyifli tesadüfler neticesinde INTRONAUT ile tanışıyor ve hatta Intronaut elemanlarının desteğiyle ufak bir Kuzey Amerika turu bile yapıyor. İki taraf da bu birliktelikten memnun kalmış olacak ki dört yıllık bir aranın ardından gelen yeni Cloudkicker albümü Unending‘de de Ben Sharp’a Intronaut elemanları eşlik ediyor.

Enstrümantal müziğinde djent ve ambient unsurlarını modern bir tınıyla birleştiren Cloudkicker, aslında ya sev ya terk et kategorisinde değerlendirilecek türden bir iş ve bugüne kadar Cloudkicker dinleyip kafanızda bir fikir oluşturduysanız, Unending albümünün bu fikri olumlu ya da negatif yöne doğru değiştirme gücü olduğunu düşünmüyorum. Tabii yanlış da anlaşılmasın; aynı şeyden biraz daha gibi bir şeyden söz etmiyorum ve doğası itibariyle Cloudkicker müziği zaten buna müsaade etmiyor ama kendi içinde öyle aman aman farklı bir şey sunulmuyor Unending‘de.

Buna karşın gerçek müzisyenlerle kurgulandığından ayakları yere daha sağlam basan bir müziğe sahip ve Xaoc gibi, normalde Ben Sharp’a bıraksanız üzerine rahatlıkla birkaç kat daha delilik eklenebilecek parçalar çok daha kontrollü ilerliyor. Aradan dört yıl geçmişken şöyle We are Going to Invert… / Here, Wait a, Damn it! veya Dysphoria tadında birkaç zincirsiz şarkı olmasını dilerdim albümde. Albümde bir tek Xaoc o tempolara çıkıyor maalesef.

Bunun dışında eğer Subsume dönemini seviyorsanız oradakine benzer, hafif tekrarlı rifler ve atmosferik elektronik altyapıyla öne çıkan Blackwing ve Void gibi besteler, albümü sürüklüyor. Ben Sharp’ın en büyük becerisi katman katman, gül yaprağı gibi besteleri çoğunlukla aksak, kafa bulandıran bir groove ile birleştirebilmesi ve Unending‘de de bu maharetini sergiliyor bolca.

Yayımlanan 11. Cloudkicker materyalinde akıl alacak bir şeyler beklemiyordum zaten ve üç aşağı beş yukarı beklentimi karşıladı Unending. Gerçekten yaratıcı denilebilecek, güçlü gitar-davul kombineli bölümler süre bakımından kısa ama yumuşak kısımlarda doldurma hissiyatı olmayınca o sorun da çözülüyor büyük oranda. Davul haricinde Intronaut elemanlarından daha yoğun bir katkı alınmış olmasını isteyebilirdim belki ama bu haliyle de doyuruyor. Eh, ziyade olsun diyor, kalkıyorum sofradan.

75/100