Liłith – II
Bazen insan öyle albüm kapakları görüyor ki, içindeki müziğin nasıl olduğunu çok da umursamadan kendini o albümün büyüsüne kapılmış buluveriyor. Özellikle pastel tonlara inanılmaz bir zaafı olan bendeniz için LIŁITH’in ikinci albümü “II” (evet) tam olarak bu etkiyi yarattı.
Yakından bakınca adeta bir mozaik gibi kare kare işlenmiş bu nefis kapağa sahip LIŁITH, Arizona çölünden bizlere merhaba diyor. Yaptıkları müziği tanımlamak oldukça zor, genel olarak bir drone doom atmosferi var; fakat bunun içine katılan ufak tefek neofolk tadları dediğim gibi tanımı oldukça güçleştiriyor.
Yalnızca üç (hatta birinin kısacık bir intro olduğunu da göz önüne alarak iki buçuk diyelim) şarkı içeren “II”, toplamda 14 dakika kadar bir çalma süresi sunuyor. Bu süre içinde ikisi de çok fazla ön plana çıkmamak kaydıyla hem erkek hem de kadın vokaller karşımıza çıkıyor. Aslına bakarsanız albümün prodüksiyonu bu işi zaten oldukça engelliyor. Saf bir drone doom albümünde çok da sırıtmayacak bu eko dolu boğukluk, işin içine biraz daha farklı elementler girince sanki müziğin istenen seviyeye gelmesine engel olan unsurlardan biri haline geliyor gibi.
Drone gitarları kendilerinden beklendiği gibi pek fazla kendilerini belli etmeden ve yeni şeyler denemeden rollerini oynarken, COLORS şarkısındaki erkek, MIRAGES şarkısındaki ise kadın vokaller müziğin arasına karışarak adeta birer enstrüman gibi şarkıların melodisini yönlendiriyorlar. Bu esnada bir ritüelin parçası gibi arkada vuran ritmik davullar kimi anlarda her şeyi bir ayin havasına büründürüyor.
Bana göre albüm kapağının temsil ettiği kuvvet de bu anlarda birkaç katına çıkıyor. Çölün ortasında gökyüzündeki aya adeta avuç açmış kayaların ve onun önündeki çaresiz insanların görüntüsü müziğin boğuculuğu, çaresizliği ve her şeyin acımasız ritmikliğiyle birleşince sanki iletilmek istenen hissiyatı çok daha kolay iletiveriyor dinleyiciye. Özellikle MIRAGES dinlerken kapağın muazzam detaylarına, bulutların kıvrımlarına, dizleri üzerine çökmüş veya tamamen yüzüstü yatıp hareketsiz kalmış insan figürlerine baktıkça grubun ne kadar yoğun bir çaresizliği görünürde ne kadar durgun bir müzikle yansıttığını fark edip şaşırabilirsiniz.
Piyasaya sürüleli yalnızca birkaç gün olmuş olan “II” bu yıl dinlediğiniz en iyi albüm olmayacak, hatta yakınına bile yaklaşamayacak. Kendi başına çok iyi bir albüm olduğunu ve bir devamlılığı olduğunu söylemek dahi zor; fakat kendinizi kötü hissettiğiniz anlarda sizi anlayacak, gereksiz heyecanlara yelken açmaya çalışıp canınızı sıkmayacak bir albüm ararsanız beklediğinizden ve albümün aslında sahip olduğundan çok daha fazlasını size verme potansiyeli olduğunu görebilirsiniz. Olmazsa da, sırf şu güzelim albüm kapağı için bile bir şans vermeye değer yahu.
72/100
