King Gizzard & Lizard Wizard – PetroDragonic Apocalypse; or, Dawn of Eternal Night: An Annihilation of Planet Earth and the Beginning of Merciless Damnation
Merhaba.
Albüm adını okumanız için biraz bekliyorum… Tamamsanız devam edelim.
10 sene gibi bir sürede milyonlara hitap eden bir gruba dönüşmeyi başaran Avustralyalı King Gizzard & Lizard Wizard, 24. stüdyo albümü PetroDragonic Apocalypse ile karşımızda. Evet, tam tamına 24. 70’ler Anadolu rock havaları, psikedelik cızırtılar, folk hoşlukları, progresif rock mevzuları, thrash metal denemeleri derken sürekli bir şeyler üreten, niceliği niteliğin önünde tutan bu ilginç ekip, metal çizgisine yaklaştığı ender zamanlarda benim de gündemime girmeyi başarıyor ve pek çok 2023 listesinde yer bulan yeni albümleri elbette gözümden kaçmamıştı. Ne var ki canı sıkıldıkça hadi biraz da metal modundaki grubu çok da sallamıyorum aslında. PATREON destekçilerimizden Deniz’in isteğiyle, etraflıca masaya yatıracağız bakalım.
Stu Mackenzie (gitar/vokal) ve arkadaşlarının albüm yazma biçimi diğer gruplara kıyasla biraz farklı. Senelerce üzerinde çalıştıkları, demo kayıtların elden ele dolaştığı, fikirlerin üzerine kafa patlatılan albümlerinin sayısı pek de fazla değil. Son olarak 2022 çıkışlı Cycles için 2017’den beri üzerinde çalışılan bestelerden oluştuğu belirtilmişti. Bununla birlikte her gün stüdyoya girip saatlerce birlikte çalarak ortaya çıkardıkları bestelerinin sayısı çok daha fazla ve tıpkı yine 2022’de yayımlanmış (sene başına albüm ortalaması 2.4 olan bir grup neticede) Ice, Death, Planets, Lungs, Mushrooms and Lava gibi her gün sıfırdan bir şarkı yazdıkları, haliyle jam session havasının fazlasıyla hissedildiği, dostlar stüdyoda görsün tarzı bir iş PetroDragonic Apocalypse.
MOTÖRHEAD‘i daha gevşek, daha doom bir yerden ele alıp sludge havasında bir açılış yapan Motor Spirit, aradaki ilginç ezgileriyle elemanların Anadolu ve doğu sevgisini bir kez daha gözler önüne seriyor. Hızlı ve albümdeki en net bestelerden biri olan Supercell, thrash temposunda koştururken Converge ile elemanların kendilerini tam da tutamadıklarını ve dağıldıklarını gözlemliyoruz. Farklı müzikal fikirler ve temalar etrafında dolanıp dursa da sonunda ne yapacağına bir türlü karar veremeden bitiyor Converge. Hemen arkasındaki Witchcraft ise açılışta çok da üzerinde durulmadan geçilen kimi rifleri bu defa daha merkezi birer motif olarak tekrar karşımıza çıkarıyor. Ufak tefek manevralarla bütüncül bir anlatı yaratmak istemişler herhalde ama bana hayli suni hissettirdiğini söylemeliyim.
Öte yandan söz tarafında yine hem eğlendirici hem de güçlü bir mesaja sahipler. Sahip oldukları, hayranlarına yaymaya çalıştıkları çevreci etosu yine yarı mizahşör yarı ciddi bir dille, fantastik ve mitolojik ögelerden beslenerek anlatıyorlar. Müzikal olarak her şarkıda 70’ler sonu, 80’ler başından fırlamış rifler kullanmaları ve Nonagon Infinity albümünde olduğu gibi bir döngü yaratma çabaları dışında (son parça Flamethrower, “Motor Spirit!” sözünü tekrarlayan efektli bir vokal ile sona eriyor mesela) bir bütünlük hissedemesem de vokal ve söz tarafında albümün hakkını teslim edelim. Kabaca cehennemin bugün içinde bulunduğumuz gerçeklikten pek de farklı olmadığından bahsediyorlar ki penisi testisine denk, milyonluk olmuş zibidilerin ah dünya ne kötü oldu demesi, daha iki gün önce sinir krizi geçirip sokaklarda dövecek Arap arama noktasına gelmiş şahsımı biraz tetikliyor. Üstelik epey maskülen, hatta seksi bir tür olan thrash üzerinden tatlış tatlış çevreci mesajlar verilmesi müzikte -bazen oluşan- agresif havayı da dağıtıyor hızlıca. Agresif dediysem bir KREATOR, SODOM filan da beklemeyelim. Kendi meşrebince metal yapıyor King Gizzard & Lizard Wizard, Metalperver standartlarında değerlendirmek haksızlık olur.
Bence albümün en iyi taraflarıysa bireysel performansları ve elemanların komple serbest stile geçip Flamethrower gibi King Gizzard ruhunu iyi yansıtan maceracı besteleri. Sıcak, canlı bir kaydın getirisi olarak öne çıkan bas, ritmik davullar ve sıkça müziği alıp başka bir yöne sürükleyen gitar sololarını tek tek dinlemekten keyif almamak zor. Dragon‘un armonik gitarlarının arkasında kesik One davulları, Witchcraft‘ın senkoplu davulları, Supercell‘in bira aşerten cazır cuzur Motörhead rifleri derken akıp gidiyor aslında albüm.
Infest the Rats’ Nest sonrası büyürken dinledikleri o klasik, nostaljik metal gruplarından aldıkları ilhamla metal çalmanın keyfinden bahsettiklerini, ayrıca bu enerjik şarkıların konserlerde çok işe yaradığından söz ettiklerini okudum bir yerlerde geçen. Biraz da bu tip canlıya gaz şarkı olsun abi gibi bir motivasyonla, ara sıra metal hissiyatı yüksek albümle yazacaklar gibi duruyor. Ben büyütülecek, çok ciddiye alacak bir şey bulamıyorum açıkçası dinlerken; keza 3-4 kafa dengi arkadaş stüdyoya girsek ve amacımız direkt bu tarz bir iş yapmak olsa, biz de bir haftada böyle bir albüm yazarız gibime geliyor. Sert müziğin kutsal kitabının ilk sayfasında yazan şeyler üzeriden kurgulandığı için çok tanıdık ve bir şekilde dinletiyor ama ne bileyim, neye coşuluyor bu kadar anlamadım ben.
70/100
Bu grup malesef inanılmaz derecede overrated olma yoluna koşa koşa ilerliyor.
Bir-iki tanesini dinlediğim kadarıyla folk/psychedelic rock albümleri keyifli aslında ama metale kaydıklarında bizim cenahta neden bu kadar ilgi görüyorlar çözemedim bir türlü.