Krallice – Loüm & Go Be Forgotten
Pazar kısalarını saymazsak daha önce yapmadığım bir şey yapıp KRALLICE’in iki albümünü birden değerlendireceğim bu defa, zira aralarında bir aydan az bir süre var bu iki albümün çıkışlarının ve grubun bariz bir şekilde iki farklı şey denediği gerçeğine saygı duymayıp her şeyi üst üste koyacağım birazdan. Keyif benim değil mi.
“Loüm” grubun ilk defa ciddi bir konuk barındırmasına ev sahipliği yapıyor. Canımız, ciğerimiz NEUROSIS’in basçısı; aynı zamanda ikinci vokalisti konumundaki Dave Edwardson “Loüm”e de vokalleri ve klavyeleri ile eşlik ediyor. İşin tuhaf tarafı da albümün sludge sularına (bataklıklarına diyelim hadi de kelime oyunu gibi olsun) çekildiğinin biraz aşikar olmasında yatıyor. Kafalar güzelken “Dave gel seninle bir şeyler yapalım ortak” deyip mi bu noktaya geldiler, yoksa sludge deneyleri yapmak istiyorlardı da “e dur bizim Dave var onu çağıralım” mı dediler bilemiyorum ama ortaya çıkan sonuç ne sludge‘ın, ne de black metalin hakkını verebilen bir tuhaflık olmuş maalesef. Benim için “Years Past Matter”da mükemmelleştirdikleri ve kuvvetlerinin büyük bir kısmını (hatta ileriye gideyim: belki de tamamını) borçlu oldukları gitarlarının etkisini yitirdiğine, fazlasıyla yaratıcılıktan uzak yazılan davullara ve Edwardson’ın müziğe hiç de gitmeyen vokallerine tanıklık ettikçe keşke “Loüm”ü başka bir isim altında çıkartsalarmış da KRALLICE diskografisinde bu denli gereksiz bir parça kendine yer bulmasaymış diyorum. Dur hatta gelin biraz da abartalım: “Lulu”dan beri dinlediğim en kötü koloborasyon galiba. Bir şekilde METALLICA’ya da laf attığımıza göre devam edebiliriz.
“Loüm”den hemen hemen 25 gün sonra çıkan “Go Be Forgotten”ı ise “ya biz galiba bir bok yedik” düşüncesiyle onun üzerini kapatmak için piyasaya sürdüklerini söyleseler açıkçası çok şaşırmam. “Krallice”, “Dimensional Bleedthrough”, “Years Past Matter” gibi muazzam albümleri alnımıza müthiş bir istikrarla dayayan grubun güçlü olduğu her yan ve daha fazlası bu siyah beyaz ve fazlasıyla kvlt kapağın arkasında bizleri bekliyor.
Taramalı gitarlarının neredeyse hep taşıdığı deliliğin arkasına bu defa neredeyse DEAFHEAVEN karşılaştırmalarını hak edecek raddeye gelmeye yaklaşan bir duygu katmanı da sokan, prodüksiyonu olabileceğinden temiz bırakarak monokrom kapağın zıddına giden ve hatta WOLVES IN THE THRONE ROOM’un neyse ki çok uzun sürmeyen ambient deneylerine bile selam çakan işler sokan KRALLICE müziğin ne tarafında kalması gerektiğini kısa bir süre içinde çok net hatırlamış gözüküyor. “Go Be Forgotten” (Git ve Unutul) adının hissettirdiği o kozmik kuvveti metal sayılamayacak anlarında dahi bir saniye bile elden bırakmıyor. The Forest for which We Have Killed ile başlayan ve gerginlik verilsin diye çok fazla plandan çekilip peş peşe birleştirilmiş korku filminin verdiği hissiyata benzer bir duygu yaşatan göğüs sıkışıklığı kısa süreli geçiş ve kapanış şarkıları da dahil olmak üzere albümün 45 dakikalık süresi boyunca geçmiyor. Karanlık bir el göğsümüzün içine uzanıp kalbimizi tutuyor ve verdiği o daimi iç sıkıntısının yanında KRALLICE’in kariyerinde belki de ilk defa çıldırmadan içselleştirebileceğimiz başka duygular da katıyor işin içine.
Çok sevdiğim KRALLICE’e kıyamayıp iki albümü birbirinden bağımsız değerlendirdim sonunda gördüğünüz gibi; ancak başka türlüsü çok da mümkün değil zaten aslında. Aralarındaki 25 günlük araya zaman-uzayı bükmek gerektirecek kadar büyük bir uçurum sığdıran, birbirinden bambaşka iki kayıt zira bunlar. Yalnızca o zaman dek sitede yer verebildiğimiz albümlerden oluşturmak gibi bir tuhaflığa gittiğim için “Go Be Forgotten”ı içine katamadığım 2017 listemin en büyük eksikliklerinden birini de böylece kapatmış olayım, ve naçizane “Loüm”ü görmezden gelmenizi öğütleyerek yazıyı kapatayım.
Loüm: 57/100
Go Be Forgotten: 88/100
