Incantation – Profane Nexus

“O sıralar ortalıkta Immolation, Incantation, Suffocation gibi isimlere sahip pek çok grup olduğu için biz biraz daha farklı bir ismimiz olsun istemiştik,”

Bundan yıllar önce, bir My Dying Bride röportajında okuduğum bu cümle sayesinde, Aaron’ın grubun ismini nasıl seçtiklerine dair yaptığı açıklama benim Incantation ile tanışmama vesile olmuştu. Grubu daha önce hiç duymamış ve dinlememiş bir Korhan olarak Hayri Plak’a gidip “Incantation diye bir grup varmış, 150 gram versene abi bana oradan,” demiştim. Tabii sonra özellikle “Morbid Throne to Nazarene” ve “Diabolical Conquest” önderliğinde Incantation dünyasına adımımı atıp bu lanet mi lanet, pislik mi pislik death metal çılgınlığına kendimi kaptırmam bir hayli kısa sürmüştü.

Incantation, neredeyse benimle yaşıt olan 30 seneye yaklaşan kariyerinde hiçbir zaman tökezlememiş, death metalin en büyük ve güvenilir kalelerinden biri olan bir grup. 11 Ağustos’ta müzik marketlerdeki (ahah) yerini alan “Profane Nexus” ile tam 12. stüdyo albümünü geride bırakan bu death metal sancaktarının özellikle ilk dönem işleri, şeytani death metal konusunda bir emsal oluşturan, standartı belirleyen ve kendilerinden sonra gelen yüzlerce gruba miras kalacak müthiş bir külliyat niteliği taşıyan eserlerdi. Elbette 2000’den sonra grubun yavaşladığı ve eski şaşalı günlerini aramaya başladığı iddia edebilir ancak özellikle bu tip adanmışlık isteyen türlerle iştigal eden gruplarda olması gerektiğine inandığım istikrarı iyi bir şekilde korumayı başaran Incantation, beklenti giderek azalıp yerini “adamlar hala yapıyor ya, helal” seviyesinde bir saygı ve bir noktada da umursamazlığa bıraksa da bana kalırsa Incantation hala piyasada bulup bulabileceğiniz en iyi şeytanlı ölüm metali gruplarından bir tanesi.

Daha evvel Incantation dinlediyseniz Profane Nexus’un nasıl tınlayacağını ve 42 dakika boynca nıasl bir şeylere maruz kalacağınızı biliyor olmalısınız; Incantation’ın 30 seneye yaklaşan kariyerinde hiçbir zaman deneyselliğe yer olmadığı aşikar. Bu nedenle ancak kendisinden önce gelen “Dirges of Elysium” albümüyle karşılaştırabiliriz ki o da hiç fena bir albüm değildi.

Günahkar ruhların cennete adım atmadan evvel arınmak üzere günahlarının bedelini ödediği yerde çalabilecek türden bir müziği var Incantation’ın ve Profane Nexus’da da bu özelliği aynen korumuşlar. Dinlerken birbirinden ölümcül riflerle, sesin kaynağı hakkında insanın zihninde birbirinden korkunç görüntüler oluşmasına sebep olabilecek, saf kötülükle yoğrulmuş bir varlıktan çıkıyormuş gibi gelen hayvan bir vokal ile ve zaman zaman bu kötü varlığın kötü arkadaşlarından birinin cenazesinde yaşanabilecek türden bir hüzün ve doom metal hissiyle sarmalanmamak imkansız. Özellikle “Incorporeal Despair” sırasında bu cenaze hissi tavan yapıyor.

Bu özelliğine karşın genelde çiğ bir tını tutturmayı seven Incantation’ın en steril kayıtlarından bir tanesi herhalde Profane Nexus. Kabul, grubun her albümünü ezbere bilmiyorum elbette özellikle ilk dinlemede prodüksiyonun kulağıma bildik Incantation gibi gelmediğini itiraf etmeliyim. Tabii bu ancak ölümüne Incantation hayranı olanların dert edebileceği bir konu ve aranızda kaç kişi “böyle bir şey asla kabul edilemez kardeşim, bu nasıl kayıt böyle tertemiz?!” diye çıldırır; bilemeyeceğim. Kısacası günümüz alışkanlıklarına göre modernize etmişler biraz kendilerini ve bence çok da abes durmamış.

Bunun dışında death metal çerçevesinde incelenecek, eleştirilecek veya özellikle övülecek bir yanı yok Profane Nexus’un. Incantation’ın tür için yapılması gerekenleri her zamanki gibi çok iyi kotardığı, üstelik de bunu kendi bildiğinden hiç şaşmadan yapmaya devam edebildiğini göstermesiyle iyice saygımı kazanan bir albüm Profane Nexus. Tavizsiz, çatır çatır bir death metal albümü.

Yeraltı dünyasındaki çatlaklardan kıvrıla kıvrıla, sülfür kokuları eşliğinde yükselen pek çok karanlık varlık bildiğimiz anlamdaki dünyayı yok etmeye geldiğinde Titanik’teki kemancıların kafasını yakalamak isterseniz gönül rahatlığıyla Profane Nexus’dan bir şeyler açabilirsiniz, haberiniz olsun.

80/100