Sumerlands – Dreamkiller

Merhaba.

2016 çıkışlı debut çalışmasıyla heavy metal dünyasına kendini kabul ettiren Amerikalı Sumerlands, o dönem metalin geleneksel tarafına ilgi duyanlar arasında heyecan yaratmayı başarmıştı. POWER TRIP, UNTO OTHERS gibi son yıllarda kendi türlerinde önemli işlere imza atan grupların prodüktörlüğünü yapan, ETERNAL CHAMPION gibi epik ve fantastik mevzulara ilgi duyanları coşturan enfes bir gruba liderlik eden, kısa sürede epey camiada ünlenen Arthur Rizk ve yine Eternal Champion’dan suç ortağı John Powers’ın nokta atışı gitarları, dünyaya heavy metal / doom metal söylemek için gelmiş Paul Swanson’ın Ozzy Ozbourne‘un gençliğini aratmayan vokaliyle birleşince ortaya enfes bir şey çıkmıştı.

Kadrodaki tüm müzisyenlerin birden fazla grupta yer almaları, 2020’de araya enfes bir Eternal Champion albümü sıkıştırmaları ve esas üzerine konuşacağımız şekilde vokalist Paul Swanson’ın ayrılığı derken 6 yıl beklemek zorunda kaldık. Günümüzde 6 yıl çok uzun bir süre ve dalga dalga yeni işler çıkarken bir grubun oluşturduğu heyecan dalgası kolayca kırılabilir; fakat o kadar iyi bir ilk albüm yazmışlar ki kimsenin gazı kaçmamış ve Dreamkiller yayımlandığından beri her yerde karşıma çıkıyor Sumerlands. Peki ilk albüm kadar iyi mi Dreamkiller? Akıl sağlığını çoktan kaybetmiş faşist bir katilin bir zamanlar YouTube videolarında söylediği gibi: “Let’s find out!”

6 sene öncesine kıyasla hayli farklı bir grup var karşımızda ve onu farklı kılan şeyleri konuşmamız gerekiyor öncelikle. Mikrofon artık MAGIC CIRCLE, TORTURE CHAIN gibi gruplardan tanıyabileceğiniz Brendan Radigan’a emanet. Daha tiz, daha keskin bir vokale sahip Radigan; bu da grubu klasik heavy metal çizgisine yaklaştırmış. Swanson’ın o gizemli, doom etkili performansının yerine zaman zaman neredeyse HAMMERFALL vari bir power metal havası estiren Radigan, Sumerlands’e yepyeni bir kimlik yaratmış.

Radigan’ın vokal karakteri, prodüksiyon tarafında da dengeleri değiştirmiş. İlk albüm tümüyle reverb efektine boğulmuş, gizemli ve biraz da dağınık tınlayan, geleneksel doom metal atmosferine sahipken Dreamkiller‘da gitarlar çok daha parlak ve rifler de Radigan’ı öne taşıyacak şekilde sadeleşmiş. Ağırlık nakarata, akılda kalıcılığa verilmiş ve doom metal yorgunluğu, yerini heavy metal enerjisine bırakmış. Force of a Storm gibi kısa, vurucu parçalara yol açan bu anlayış, daha sıkı, daha toplu bir Sumerlands dinlememizi sağlıyor.

Zaman zaman 80’lerden bir spor/dövüş filmi müziğini andıran beste yapıları, Radigan’ın yükseklere çıkmaktan çekinmeyen power metal vokali, steril gitarlar derken ben biraz hayal kırıklığına uğradığımı itiraf etmeliyim. Belki beklenti çok yüksekti, belki de 6 sene bekleyince işin rengi değişti; sebep ne olursa olsun, ilk albümün heyecanını, suratıma çarpıp alaşağı eden o güçlü dalgayı hissedemiyorum Dreamkiller‘ı dinlerken. Bir şemsiye gibi 80’lerin pek çok önemli ismini (BLACK SABBATH, RAINBOW, JUDAS PRIEST, SCORPIONS, IRON MAIDEN) kapsayan, dinlerken kesinlikle sıkmayan parçalardan oluşuyor, kısa süresi sayesinde de formül yıpranmadan sone eriyor ama geride de pek bir etki bırakmıyor maalesef. Dreamkiller‘ın at koşturan ritimleri ve enfes soloları, Night Ride‘ın Rainbow gibi tınlayan ballad vari havası, Edge of the Knife‘ın etli rifleri çok keyifli ama defalarca dinlenecek, eskimeyecek şeyler değil bunlar.

İyi bir heavy metal albümü arıyor, eser miktarda da power metal vokaline hayır demiyorsanız Dreamkiller ile çok iyi vakit geçirebilirsiniz. Sağlam gitar işçiliği (gerçekten; hem rif hem solo tarafında çok keyifli bir albüm bu), buram buram old school havası ve ne yaptığını bilen tavrıyla Dreamkiller 2022’de bu türde çıkmış en iyi albümlerden biri. Ne var ki ben Sumerlands’den o Ozzy Ozbourne’un gençliği tadını biraz daha alabilmeyi umuyor, biraz daha farklı bir şey bekliyordum. 80’ler seviyorsanız yumulun; fakat döneme dair ilginiz veya bilginiz yoksa çok bir şey kaçıracağınızı sanmıyorum. Ha, ilk albüm Sumerlands‘i dinlemediyseniz o zaman başka, onu ıskalamayın bence.

82/100

---