Sylosis – Cycle of Suffering

Merhaba.

Sylosis ilginç bir grup. Josh Middleton’ın 15 yaşında kurduğu İngiliz melodik death/thrash esintili metalcore topluluğu, 2000 yılından beri aktif ve özellikle son beş-altı yıldır da hayli saygı gören, festivallerde üst düzey gruplara ayrılan saatlerde sahne alan bir isme dönüşmüş durumda. Üstelik kariyerine metalcore gibi pek de sevilmeyen bir türle başlamasına, ana akıma yakın durmasına, ergen metali damgası yemesine rağmen birçok yeraltı metalcisi de Sylosis’i ayrı bir yere koyuyor artık. Grubun thrash ve progresif metal ile harmanladığı modern metalcore, çıkış albümlerinde onları diğerlerinden ayırırken zamanla aslında grubun vokal melodileri ve prodüksiyon haricinde metalcore ile çok bir ilişkisi olmadığı anlaşıldı. Ayrıca standart mi düzeniyle hala beton gibi metal yapılabileceğinin bu yüzyıldaki en iyi örneklerinden biri oldular.

Kurucu Josh Middleton, aynı zamanda arkadaşı olan ARCHITECTS gitaristi Tom Searle‘nin vefatından sonra Sylosis’e ara verildiğini ve Architects’e destek olacağını duyurdu. Bir yıl kadar grupla turladıktan sonra ise tam zamanlı eleman olarak İngiliz topluluğa katıldığını açıkladı. Haliyle Sylosis’in geleceği belirsizdi ama geçtiğimiz haftalarda grup 5. stüdyo albümü Cycle of Suffering ile geri döndü ve şunu rahatlıkla ve direkt söylemek gerekiyor ki 2020’nin iddialı albümlerinden biriyle karşı karşıyayız.

Suratınıza tokat gibi çarpan dev bir prodüksiyon ile karşılıyor Cycle of Suffering insanı. Empty Prophets ile gümbür gümbür açılan albüm hemen ne kadar melodik ve hızlı olacağını, tansiyonun nasıl yukarılarda dolanacağını belli ediyor. İlk ve en büyük single parçası I Sever, ağırdan girip sonradan yabancıların chugga chugga dediği cıncırı festivaline dönüşüyor. Zaten dikkatli dinleyince bu iki şarkı itibariyle albüme çekilmemek biraz zor.

Kolayca steril ve mekanik tınlayabilecek, ruhsuz bir şeye dönüşebilecek müziğe klavye eklemek kimin fikriydi bilmiyorum ama Middleton’ın klavyesi albüme hem derinlik katmış hem de çok daha doğal tınlamasını sağlamış. O küçücük eklentinin ne kadar büyük bir etki yarattığını I Sever‘in ikinci yarısında veya isim şarkısı Cycle of Suffering‘de görebilirsiniz fazlasıyla.

Grubun kısa, dramatik anlar yaratıp duyguyu verdikten sonra parçaların geri kalanında at koşturması, iyi bir denge yaratıyor. Hala thrash köklerine fazlasıyla bağlı olsalar da birçok modern ekleme ile alışılmışın dışına çok da çıkmadan farklılaşmayı başarmışlar. METALLICA da duyuyorsunuz, AS I LAY DYING de, TRIVIUM da ama özünde Sylosis’in detaycılığı ve 12 şarkı boyunca sürdürmeyi başardığı istikrarı, albümü bilindik formülleri ters yüz edip insanların önüne temcit pilavını dayayan sözde modern grupların albümlerinden biraz da olsa ayırıyor. Albümün son parçası Abandon, her ne kadar süper başarılı bulmasam da gayet deneysel ve Middleton’ın Architects’ten bazı şeyleri Sylosis’e taşıdığı bariz ortada.

Peki ne yani dünyanın en iyi albümü mü bu Cycle of Suffering? Değil tabii. Öncelikle gitar işçiliği hem ritim hem de sololarda üst düzey olsa da aslında o kadar da yaratıcı değil. Arada daha teknik numaraların döndüğü parçalar ve anlar var elbette (Calcified ve Indivia gibi) ama özellikle standart mi düzenindeki işlere alışık metal kafalar için çok bilindik sularda geziyor Sylosis. Fakat bu açığı tam da o tanıdıklık üzerinden kapatıyor. Açıkçası albüme dair en çok takdir ettiğim şey bu kadar basit kalıp bu kadar etkileyici ve akıcı olmayı becermesi zaten. Tabii akılda kalıcılık konusunda biraz bocalıyor ama rif üzerine rif ile ilerleyen bir yapıdayken eğer Metallica, Gojira vs. değilseniz o kadar da olacak artık. Son olarak da birkaç şarkının yapısal olarak tekrara düşüp etkileyiciliğini yitirdiğini de ekleyeyim. Evet, sana diyorum Arms Like a Noose; o minik gitar numarana rağmen dümdüz şarkısın, hiç kusura bakma. Devils in Their Eyes, sen de akıllı ol. Bırakın artık şu tırt tırt dur-kalk kafalarını ya.

Son düzlükte yine biraz coşar gibi oldum ama aslında eğrisiyle doğrusuyla grubun şimdiye kadar yaptığı en iyi albüm bence Cycle of Suffering. Hem sert, hem derinlikli hem de tatmikar derecede teknik altyapısı kuvvetli. Eksikleri veya fazlalıkları var ama zaten bu yılda bu müzikle kusursuz bir iş çıkarmak pek kolay değil ve Sylosis elinden gelenin en iyisini yapmaya çalıştığını hissettiriyor fazlasıyla. Core kelimesini duyunca titreme gelmiyorsa mutlaka birkaç tur çevirin, 2020’nin üst kalibre işlerinden biri Cycle of Suffering.

85/100

Siteye destek olmak için aşağıdaki düğmeye tıklayıp Patreona göz atabilirsiniz👇