Between the Buried and Me – The Great Misdirect
Konukperver: Burak Bostancıoğlu
The Great Misdirect
“Everything’s a novelty
Everyone grows but me”
Bugün sizlerle metal tarihinin en mükemmel albümlerinden birinin ardından yayımlanma talihsizliğini yaşamış, değeri en bilinmeyen albümlerden birini inceleyeceğim. Evet başlıkta okuduğunuz gibi The Great Misdirect bu albüm.
21 yaşında bir metal sever olarak hayatımda en üzgün olduğum şeylerden biri çoğu mükemmel albüme çıktığı dönemde tanık olamamaktır. Ancak bu albümün çıktığı zamanlarda tam da benim metalde daha sert, daha komplike müzikler arayışında olduğum zamanlardı. Grubun adını gördüğümde pek bir anlam verememiştim. Ancak biraz araştırmayla insanların ağzının suyunu akıttığı bir grup olduğunu anlamam çok uzun sürmedi. Önerilen albüm her sayfada Colors idi. Tabii ki dibim düştü yüzlerce kez dinledim ve her anını ezberledim. Colors övmemek için son derece hızlı bir şekilde bu paragrafı atlamam lazım; kritiği on beş sayfaya çıkarmak istemiyorum.
Colors’ın köpeği olduktan sonra şu yeni çıkan albümlerine bir el atayım dedim. Dinlerken o zamanlar alışkanlık tabii, hemen kritiklerine ve bir yandan da sözlerine bakıyorum. Her sitede Colors’ın gerisinde kaldığı, beklentiyi karşılamadıklarını gördükten sonra biraz çekingenlikle albümü dinlemeye başladım ve anladım ki tüm çekingenliğim yersizdi. Bu, insanoğlunun tanık olduğu en güzel yaratımlardan biriydi.
(Bir açıklama yapma gereği hissediyorum, BTBAM benim için müzik tarihinin en iyi gruplarından biri. Bu albümün hak ettiği değeri görememesi sebebiyle de birleşince aşırı övmelere sebep olabilir. Gereksiz pıtırcıklıklar yaşanırsa sebebi budur.)
Colors çıktıktan tam 2 yıl sonra piyasaya sürüldü The Great Misdirect. Bas gitarda Dan Briggs, davullarda Blake Richardson (hayvan oğlu hayvan), gitarlarda Dustie Waring ve Paul Waggoner, vokallerde ise Tommy Giles Rodgers yer alıyor.
Albüm Mirrors adlı intro parçası diyebileceğim bir şarkı ile açılıyor. Between the Buried And Me’nin sakin kısımlarını sergilediği şarkıda bile birazdan büyük manyaklıklar olabileceğini hissettiriyor. Sıradaki şarkı ise benim için tüm diskografi içerisindeki en mükemmel şarkısı diyebileceğim Obfuscation. Bir an bile temponun düşmediği ve grubun sevdiği çılgınlıklara pek yer verilmeyen parça grubun en direkt şarkılarından biri.
Disease, Injury, Madness ve Fossil Genera ise grubun her türlü çılgınlığı üzerinize fırlattığı iki şarkı. Bir an bile ritimlerin sabit durmadığı, bir an bir sirkin ortasındayken bir an savaş alanında çapraz ateş altında kaldığınızı hissettirebilecek kadar geniş bir katalog.
Sonraki şarkı Desert of Song ise, yamulmuyorsam, grubun diskografisindeki tek ballad. Tommy ve Paul’un kimi yerde tek başlarında kimi yerlerde çift seslerle ve akustik gitar eşliğinde son derece sakin bir şarkı.
Son şarkıya geldik işte. Colors ve TGM yüzünden belki de güzel kapanış şarkısı olmayan albümler benden hep en az -10 puan alıyor. Grubun tüm yazdığı en uzun şarkı ile albümü kapatıyoruz. Neredeyse 18 dakika süren şarkıda BTBAM’a ait ne varsa duyabiliyoruz. Bir yanda temiz ve sert vokaller mi dersiniz akıl alacak davul oyunları mı (ulan Blake). Her enstrümanın yüzde yüzünü verdiği ve son derece komplike ritimlere sololara ev sahipliği yapan şarkı en sevdiğim outrolardan birine sahip. Şarkının en yükseldiği yerde her şeyi bir anda sessizliğe sürükleyip sonra bir anda tekrar en tepeye fırlatan bir an ve grubu diğer gruplardan ayıran en önemli anlardan birisi benim için.
Buraya kadar okuduktan sonra diyebilirsiniz ki saydığın her şey zaten her albümlerinde olan şeyler. Ama grubun bu formülü en iyi tutturduğu albüm olduğunu düşünüyorum. Eski albümleri ile yeni albümlerinde sevdiğim her şeyi birbirine bağlayan bir köprü benim için. O sebeple bu albümü zaten kaçırmamışsınızdır ama dinleyip tatmin olmadıysanız zamanında bence bir şans daha verin. Pişman olmayacaksınız.
“Slide into the water
Become one with the sea
Life seems so much smaller
Swim to the moon”
100/100
