Embodiment – Palingenesis
Merhaba.
Daha hiç duymadığınız müthiş bir albümü anlatmaya geldim, kemerlerinizi bağlayın!
Embodiment, 2013’te Bristol’de kurulmuş bir death metal topluluğu. Kendi isimlerini taşıyan ilk albümlerini 2015 yılında yayımlayıp piyasaya daldılar ve bugün konuşacağımız, 24 Nisan’da yayımlanan Palingenesis, İngiliz ekibin henüz 2. albümü.
Hem vokal hem de melodi yaklaşımları açısından bariz bir THE BLACK DAHLIA MURDER havası esecek Palingenesis‘i açtığınızda ama bir-iki parça sonra fark edeceksiniz ki Embodiment’taki gitarlar çok daha teknik ve çok daha detaycı bir çalışmanın ürünü. Vokal de iyice büyüyüp derin bir brutale geçmediği anlarda Trevor’dan (biraz da CATTLE DECAPITATION insanı Travis’ten) etkilendiğini belli ediyor fazlasıyla, doğru ama yazının devamında da durup durup bu gruplardan bahsetmek istemediğim için bu faslı uzun tutmayacağım. Kısaca eğer TBDM ve Cattle Decap vokallerini seviyorsanız zaten bu yazıyı okumayı hemen şu an bırakıp koşa koşa Palingenesis dinlemeye gitmelisiniz. Harry Smithson’ın akılda kalıcı vokal melodisi yazma konusunda gidecek yolu epey uzun daha ama saf vokal becerisi gerçekten bu iki üstün vokalin o kadar da uzağında değil aslında.
Neyse, Embodiment’tan devam edelim biz. Yazının etiketlerinde de görebileceğiniz üzere merkezinde death metal bulunmasına rağmen death metalin pek çok alt koluna da temas ediyor bu arkadaşlar. Yalnızca 32 dakika süren 11 parçayla asla tekrar etmeden, akıncı birliği gibi bir çırpıda yakıp yıkıp giden bir albüm yazmalarının tatlışlığı bir yana (kısa albüm kadar iyi bir şey yok ya), bir de hayvan gibi dinamik, her parçada neredeyse başka bir death metal türünün en cengaver örneklerini suna suna ilerliyorlar.
Açılışı yapan Reverence Through Disgust, bir Cattle Decapitation albümünden fırlamış gibi durmasını sağlayan müthiş bas gitarlarıyla ve hayvan vokalleriyle güçlü bir açılış yaparken Outbreak ise grubun melodik death metal ile virtüöz işi gitar numaralarını nasıl bir potada erittiğini, bunu da insanı yok mu oğlum bir circle pit filan dönelim seviyesinde coşturacak şekilde nasıl sunmayı becerdiğini görmek açısından müthiş. Aynı şeyi defalarca daha yapacaklar albümün devamında zaten. Tyrant ve Eternal Torment‘te biraz daha groove odaklı, deathcore temaslı taraflara geçecekler, Masquerades (The Delusion) ile gitarist Fin Maxwell’in üstün yetenekleri gözler önüne serilecek, Satisfaction in Extermination‘da bas gitar 2. gitar görevini üstlenecek ve olaylar giderek daha da havyani bir boyut kazanacak. Kapanış Harvesting the Seeds of Vengeance ise pek çok açıdan albümün zirvesi. O cüngür cüngür eden baslar hele… Evet, cüngür.
Rise of the Oppressor, Premonition ve Cenogenesis gibi geçiş parçaları ise albümü bir arada tutan harç gibi. Piyano, temiz gitarlar, savaş alameti şeklindeki tom vuruşları ve daha fazlasıyla bu üç enstrümantal da Palingenesis‘in anlatı çatısını güçlendiriyor. Özellikle Sanctuary‘e bağlanan Premonition‘un son bölümündeki gerginlik enfes. Cenogenesis‘in elektronik davulları bile batmıyor kulağa ki böyle bir albümde çok abes durabilirdi. Embodiment bir şekilde yedirmiş bunu da, helal olsun. Bu arada gitarist Fin Maxwell, aynı zamanda da prodüktör ve hem güçlü hem de o kadar da sentetik tınlamayan canlı bir iş çıkarmış.
Bu yıl içinde ıskalayacağınız en iyi death metal albümü olmaya aday Palingenesis. Büyük şirket çatısı altına girmeden, keşfedilmeyi bekleyerek albüm yapmak zor bir süreç ve Embodiment’ın işi hiç kolay değil ama Palingenesis, eminim doğru yerlerde doğru kişiler tarafından duyulmalarını sağlayacaktır. Saf, kontrolsüz bir albüm Palingenesis ve bu açıdan bazı açıkları da belli oluyor aslıan bakarsanız ama ham madde gerçekten müthiş ve iyi bir usta şekillendirirse oraya görkemli bir şeyler çıkabilir. Şöyle öne çıkacak, hit potansiyelli bir şarkı ve biraz daha vokal melodilerine ağırlık verilmiş bir albüm ile Embodiment, bir sonraki işinde büyük bir sıçrama yapabilir gibi bence. O yüzden şimdiden Palingenesis‘e bir göz atıp grubu takibe alın derim.
85/100
