Nile – Vile Nilotic Rites

Merhaba.

Sarcophagus ve Execration Text klipleri yayımlanalı tam 17 sene olmuş, inanabiliyor musunuz? İnsan bazen gerçekten yaşlı hissediyor.

Birçokları gibi Nile’ı ilk defa Headbangers Ball‘da çıkan bir klibiyle tanımış ve Amerikalı azman brutal/teknik death metal dörtlüsünün hem atmosferik hem de insanüstü müziği karşısında şok geçirmiştim. Özellikle Tony Laureano ve George Kollias gibi sapkın davulcuların, dönemin 144/240 piksel videolarında iyice mistik bir boyut kazanan süper hızlı teknikleri, körpe aklımı ambale etmişti.

Kısacası 2010-2011’e kadar Nile’ın azılı bir hayranı olarak hayatıma devam ettim. Hala da 2005 ve öncesi dönemi severim. Fakat türe ilgim arttıkça, yeni gruplar keşfettikçe Nile’a ilgim azalmaya başladı. Özellikle 2009’dan itibaren gerilemeye başladıkları, albümlerinin eskileri arattığı malumunuz. Mısır topraklarından yükselen mistik hava bir süre sonra cazibesini yitirdi kısacası. Hatta açık söyleyeyim, 2015 çıkışlı son What Should Not Be Unearthed‘ı dinleyip dinlemediğimi bile hatırlamıyorum. Sadece grubun daha kolay erişebilir bir death metal tercih edip iyice garip bir hal aldığına dair bir fikir kalmış aklımda.

Fakat yeni albüm öncesi ilk paylaşılan Long Shadows of Dread, bilindik Nile çizgisinde, son dönemde gruptan beklemediğim kadar dayakşör bir şarkıydı ve albümle aynı adı taşıyan Vile Nilotic Rites çıktığında heyecanım daha da arttı. Özellikle ilk yarısında ve solo önceki kısacık bir bölümde VLTIMAS benzer bir şeyler yakaladım bu şarkıda ve ansızın albümü incelemeye karar verdim.

Dokuz Nile albümünün yedisinde yer almış Dallas Toler-Wade’in ayrılışı çok üstü kapalı geçildi nedense ama Nile’ın esas beyni Karl Sanders olduğu için pek bir etki yaratmamış gibi görünüyor zaten. Hatta bir etkiden söz edilecek bu pozitif yönde olur, zira Sanders – Kollias ikilisi Nile’ın neyi çok iyi yaptığını tekrar hatırlamış olmalı ki Vile Nilotic Rites kendine ait olanı geri almaya yeminli bir intikam meleği tadında amansızca saldırıyor ve sanırım gruptan beklediğim albüm aşağı yukarı böyle bir şeydi, oh!

Nile’ın alamet-i farikası brutal gaddarlığın yeniden tesisi önemli tabii ama Vile Nilotic Rites‘ın esas cezbedici kısmı grubun şarkı yazımı konusunda esnek davranarak daha dinamik, katmanlı olduğu kadar değişken bir yapıyı benimsemesi. Değişmekten çekinmeyen bu müzik sayesinde grubun baştan sona dayakçı tavrı ve Mısır odaklı epik atmosferi de bir noktadan sonra anladık artık seviyesinden vay anasını noktasına geri gelmiş… Bence çok iyi anlattım ya. Resmen teknik konuşuyorum, umarım anlaşılıyordur.

Güçlü groove, azman davullar, her zamanki kaotik sololar ve anlaşılabilirliğiyle gönlümü çelen üçlü vokal taarruzu şeklindeki üç şarkı sonrasında ise dokuz dakikaya yaklaşan epik Seven Horns Of War, Nile’ın perspektifinin olumlu yönde nasıl değiştiğini çok iyi gösteren, albümün ağır toplarından biri olarak devreye giriyor. Savaş boruları, orkestra ve kadın korosuyla açılan bu müthiş şarkı, sonlarına doğru yeniden orkestral, dramatik bir geçiş eşliğinde konuyu YÜZÜKLERİN EFENDİSİ – İKİ KULE filminde Saruman’ın orduları insanlığa bir sonraki şafağı göstermemek üzere bastığı toprağı eze eze Orthanc’tan ayrılırken çalan, Howard Shore’a ait o muazzam borulara getiriyor ki NASIL YANİ NELER OLUYOR ŞU AN BİR DAKİKA!?! diye hoparlörlerime bağırdığımı hatırlıyorum bu bölümü ilk duyduğumda. Biraz gaza gelmiş olabilirim ama bu da Saruman yani. O ikonik melodinin altında George Kollias ayısının davula eziyet edişini duymak da varmış şu hayatta. Vay arkadaş.

Hemen arkasındaki That Which is Forbidden‘ın tekinsiz, karanlık havasıyla huşu içinde takılmaya devam ederken albümün orta yerinde bir anda insanın suratında patlayıveren Snake Pit Mating Frenzy ise o ana kadar netleşmediyse diye Nile’ın yüksek tempo brutal/teknik death metalde ne kadar üstün olduğunu dosta düşmana kanıtlıyor iyice. Bu arada böylesi silahşör bir şarkıda bile ve albümün kalanında solo gitarın geçmişe nazaran bir tık daha aklı başında takılması, grubun hayranları için yakalanabilecek hoş bir detay bana kalırsa.

Şarkılardan bahsedip uzattıkça uzatmayayım diyorum ama favorilerimden Revel in Their Suffering canlı çalındığında daha Sanders sözlere giremeden, ortasındaki o hayvani drop gelemeden kaç kişinin telef olacağını düşünmek, yanı sıra Where is the Wrathful Sky gibi şarkılarda Nile’ın muazzam bir teknik hakimiyeti nasıl da ortalama dinleyicinin de keyif alabileceği temellere oturtabildiğini görüp çıldırmamak elde değil. Teknik demişken, albümün diğer ağır topu The Imperishable Stars are Sickened‘da neler olduğunu henüz kavrayabilmiş değilim…

Pırıl pırıl prodüksiyonu, kaotik görünse de tür içinde değerlendirildiğinde görece rahat anlaşılan besteleri, Kollias ayısının insanüstü pedal hakimiyeti, Karl Sanders’ın David Vincent örneğini vermemi sağlayan, dipsiz kuyulardan yükselse de ne dediği anlaşılır vokal performansıyla türü seven, Nile hayranı herkesi heyecanlandıracak, coşturacak bir albüm Vile Nilotic Rites.

Nile brutal/teknik death metalde zaten sayılı ismin yer aldığı seçkin bir birliğin içinde yer alıyordu ama bir süredir uyuklar gibiydi. Nihayet Vile Nilotic Rites grubun ne kadar üstün olduğunu duvardan duvara vura vura gösteriyor bir kez daha. Gruplar arasında farklılıklar var tabii ki, biraz da latife ediyorum ama kusura bakma DEVOURMENT, affedersin DISENTOMB ve siz zaten çok konuşmayın HOUR OF PENANCE ile ORIGIN ikilisi, çünkü mekanın sahibi geri döndü. Evet CATTLE DECAPITATION; söz sende.

90/100

Siteye destek olmak için aşağıdaki düğmeye tıklayıp Patreona göz atabilirsiniz👇