Marilyn Manson – Heaven Upside Down

Sanıyorum nereden baksam şöyle 15 yıla yakın bir zaman olmuş en son MARILYN MANSON dinleyeli. Ortaokul dönemi civarında baya severek dinlediğim bu uçuk kaçık; ama bir yandan da saçma bir şekilde iyi adamı daha sonra müziği fazla ciddiye almaya başladığım ve “yeterince metal olmadığı” için dinlemeye bırakmam tam olarak da o yaşlarda bir çocuğa yakışır bir davranış değil mi ya? Metal müzik denilen devasa okyanusun derinliklerine dalıp milyonlarca grubun içinde kalınca aklımdan bir şekilde çıkan Manson’ın yeni bir albüm çıkarttığına tesadüf edince kabaran merakımın sonucu olarak ise birçok okuyucumuzun başlığı görünce “hohah yok artık” deyip siteyi kapatarak yarınki kritiği beklemesine sebep olacağını düşündüğüm yazımla Metalperver’deyim.

Selam siteyi kapatmayıp okumaya devam edenler. “Kvlt” olmayan, üzerine belki de bir metal yahut direkt müzik albümünden beklediğiniz birçok şeyin kıyılarına ancak ufuk çizgisinden şöyle bir yaklaşabildiği bir albümden bahsedeceğimiz ön kabulünü yaptıktan sonra “Heaven Upside Down”ın ne kadar tatlı (ama böyle siyah, karanlık falan bir tatlı) bir albüm olduğundan bahsetmeye başlayabiliriz.

Ortalığı çocukların kanlarıyla kırmızıya boyamamızı öğütleyen bir şarkıyla açılan “Heaven Upside Down” hem Marilyn Manson’ın hem de grubunun ne denli kendine has birer oluşum olduğunu bana daha ilk anlardan hatırlattı. Bazı şarkı isimlerinin bir dubstep albümünden fırlamış yapısının altında Manson ve saz arkadaşları (ahah) hem bu elektronik atmosferin hakkını verecek kadar synth ve efekte yer veriyor, hem de bazen devasa şekilde brutalleşip aslında birkaç katmanın altında ne denli metal olduğunu ağzımıza böğürüyor. Böğürüyor derken herhangi bir analoji kurmaya çalışmıyorum gerçekten. WE KNOW WHERE YOU FUCKING LIVE şarkısının (evet şarkının adı büyük harfli) nakaratında Manson distortion’a boğulmuş riflerin önünde öylesine bir haykırıyor ki insanın hiç niyeti yokken bile birden gaza gelip ona eşlik edesi geliyor.

Tuhaf melodisiyle albümdeki favorim olan Tattoed in Reverse’ü de içinde barındıran ilk üç şarkıyı geride bıraktıktan sonra özellikle Manson’ın vokallerinde bariz bir durulma görülüyor. Temiz vokallerinin zaten oldukça başarılı olduğu bu manyak, coşkunluğu bir kenara bırakınca bile peş peşe akılda kalıcı şarkıları dayamayı başarıyor bir şekilde. Aykırılığının elbette ki imajı ve tanınırlığı açısından büyük etkiler yaptığı kesin; fakat dinleyiciyi yakalayacak melodiler ve vokal tonları yakalamayı da müthiş başaran bir müzisyen Marilyn Manson. Bunu “Heaven Upside Down”da da bariz bir şekilde gösteriyor.

Sözlerini de göz önüne alınca daha sert söylense etkisinin çok daha fazla olacağını düşündüğüm JE$U$ CRI$I$ ve büyük kısmı anlamsız Saturnalia dışında beni pek hayal kırıklığına uğratan bir şey bulduğumu söylemeyeceğim albümde. KILL4ME’nin nefis gitar ve klavye melodileri ve akılda kalıcı nakaratı, Blood Honey’nin saklanmış hüznü falan bundan 15 yıl önce bir MARILYN MANSON albümünden beklediklerimden çok fazla farklı olsa da aslında esas şaşırtıcı olan artık 48 yaşına gelmiş bir adamın hala o zamanki genç heyecanı (düşününce gene 30’un üzerindeymiş adam gerçi ya) ve ruhunu sıkı sıkıya kavrayan birçok şarkının hala burada kendine yer buluyor olması.

Öyle ya da böyle tamamen kendine has bir kişilik ve imajla yıllardır kendinden bahsettirmeyi, mainstream dünyaya kendini kabul ettirebilmeyi başarabilmiş bir MARILYN MANSON’ı herhangi bir kıstasla başarısız ilan etmek zaten mümkün değilken, kendisi için kullanacağımı hiç düşünmediğim bir tabir olmayan tuhaf bir olgunluk seviyesine (kendince tabii) erişmiş gözükür şu haliyle eskisinden daha da fazla saygıyı hak eder hale geldiğini görüp sevindim açıkçası. “Heaven Upside Down” elektronik-gotik elementlere hiç tahammülü olmayan birisi değilseniz bence epey eğlenebileneceğiniz, elbette ki mükemmel olmayan; ama kesinlikle çok keyifli ve zaman zaman gaz bir albüm.

80/100