Sylosis – A Sign of Things to Come

27 Eylül 2023 konukperver 2023, A Sign of Things to Come, Sylosis

Yasir Çatal

Josh Middleton’u epey seviyorum. Metal müziği sevdiği, hem yazdığı riflerden hem de konuşmalarından çok belli. Fakat dürüst olmak gerekirse A Sign of Things to Come’ın (ASOTTC diye kısaltacağım yazının kalanında) incelemesini yazmayı Metalperver’den istediğimde aklımda söyleyecek pek olumlu bir şey yoktu. ARCHITECTS öykünmelerinden rahatsız olduğumu ifade edecek, müzikal olarak farklı konumlarda dursalar da gitar odaklı olmaları ve tek bir kişinin vizyonuyla ilerlemeleri yönünden REVOCATION’la karşılaştıracak ve düşük bir not vererek yazıyı kapatacaktım. Biraz haksızlık etmişim.

Arkaplandan kısaca bahsetmek gerekirse Architects gitaristi Tom Searle 2016 yılında aramızdan ayrıldı ve yerine Josh Middleton geçti. Bu geçiş tam da Middleton’ın Sylosis müziğinin içinde kendini sıkışmış hissettiği ve gruba ara verdiği bir zaman diliminde gerçekleşmişti. Architects Holy Hell ile Tom’a veda ettikten sonra zerre hazzetmediğim bir yola girdi ve Middleton’la birlikte iki albüm daha çıkardılar. Bu sırada Middleton da Sylosis’i tekrar toparladı ve grubun en iyi albümü olduğunu düşündüğüm Cycle of Suffering’i çıkardı. Cycle of Suffering, grubun öncesinde kopuk duran atmosferik ve agresif parçalarını yakınlaştırıyor ve çok daha rafine bir Sylosis sunuyordu. Bu yazın başında Middleton Sylosis’e odaklanmak istediğini ifade ederek Architects’ten ayrıldı ve şu anda elimizde ASOTTC var.

Sylosis müziğinde hep bir miktar tribünlere oynama, tarama riflerin arasına dinleyici heyheyletmeli veyahut da zoraki duygulandırtmalı pasajlar olmuştu. Architects’le ünün tadını alan Middleton’ın bu kısımların dozunu arttıracağından endişe ederek yaptım ilk dinlememi. Bunu açacağım fakat albümü iyi, kötü ve çirkin olarak ele almak istiyorum.

Her şeyden önce ASOTTC bestecilik olarak çok olgun bir albüm. Rifler tek başına basit dursa da birbirine kaymak gibi bağlanıyor ve bu albümün özellikle ilk yarısını çok keyifli kılıyor. Tek bir örnek vermem gerekirse Poison for the Lost’un 1:12’sinde giren rif değişiminin groovyliğinden bahsedilebilir ama her şarkı çok zekice geçişlerle dolu. Epey amatör bir gitarist olarak söyleyebilirim ki iyi bir rif yazmak epey kolay fakat bu rifleri birleştirip bütünlüklü besteler yapmak amatörleri ustalardan ayırıyor. Sylosis’in ilk 2 albümünden herhangi bir şarkıyla ASOTTC’den nefis Descent arka arkaya dinlendiğinde bu olgunlaşmayı fark etmemek elde değil. Rif yazımındaki bu olgunluk duvar gibi gitar sounduyla birleştiğinde Sylosis’in kariyerindeki en groovy ve catchy anlarından bazıları ortaya çıkıyor. Albümü dinlerken Pariahs’ın 1-2 ritmine istemsizce kafa sallıyor, harika nakaratına eşlik ederken 0:42’deki ufak zil oyununa her seferinde keyifleniyorum. Çalışırken Descent’in nakaratına istemsizce eşlik ediyor veya Deadwood’un saldırganlığına coşuyorum. Yazıyı fazla uzatmamak adına her şarkıdan detaylıca bahsetmiyorum ama Absent hariç her şarkıda kulağa / dile takılan en az bir detay var. Middleton’un Dormant Heart’la birlikte iyice olgunlaşan kirli vokalleri ve özellikle nakaratlarda kullandığı yell denilen haykırmalı şarkı söylemesineyse bayılıyorum.

Bahsettiğim devasa gitar sounduysa maalesef davulun aleyhine çalışıyor. Özellikle trampet çok uslu duyuluyor ve gitar duvarının altında eziliyor. Bu durum maalesef albümün olduğundan daha da coşkulu duyulmasını engelliyor. Belki müziğin daha temizleştiği kısımları çok bastırmamak için bilinçli bir tercih bu ama temiz / atmosferik kısımların Sylosis’in zayıf karnı olduğunu düşünüyorum. Bu pasajlar için yazılan gitar rifleri veya arpejler Sylosis’in sert kısmına kıyasla hiç yaratıcı tınlamıyor. Clean vokal arkasına kirli gitarla çalınan kısımlarsa düz power chord basmanın ötesine nadiren geçiyor. Hele şarkı sözlerine kafayı takıyorsanız ergence tınlayan şarkı sözleri olayı iyice tatsızlaştırıyor.

Bu tatsız kısımlar da eleştirinin çirkin kısmını oluşturuyor. ASOTTC önceki albümlere kıyasla daha Architects ilhamlı değil. Böyle olacağını tahmin ettiğimden bu önyargım ilk dinlememi şekillendirdi fakat Sylosis Dormant Heart’ı Quiescent’le, Cycle of Suffering’i Abandon’la kapatmış bir grup. Dolayısıyla halihazırda Sylosis DNA’sında olmayan bir unsur ASOTTC’de yok. Kulağa batansa Middleton’un bu temiz vokalli pasajların dramatiklik dozunu arttırmaya karar vermesi, kimi zaman tiyatro oyuncularının abartılı oyunculuğunu akla getirecek bir hüviyete bürünmesi. Örneğin Thorns’un 2:18’inde “cold” kelimesini söylerken verdiği nefes veya Absent’in yarı-kirli ama fazlasıyla melodik vokalleri bahsettiğim durumun en bariz örnekleri. Böyle anlarda başkası adına utanma hissini yaşıyorum ve her ne kadar incelemeyi yazmak için kendimi zorlayıp atlamadan dinlemiş olsam da Absent ve Thorns’u dinlenemeyecek kadar kötü buluyorum. Eminim ki bu yazıyı gönderdikten sonra bir kere bile dinlemeyeceğim. Absent’le başlayan bu dramatiklik (Judas hariç) albümün sonuna kadar her şarkıda belli anlarda kafasını çıkarıyor ve tat kaçırıyor. Eye for an Eye dinlerken verse kısımlarında gitar ve davulun birbirini gazlayarak yukarılara çıkmasını dinledikten sonra Middleton’un vasat temiz vokaliyle şarkıyı çıktığı yerden aşağı atmasını duymak Sylosis’i çok seven beni hafif tabirle hayal kırıklığına uğratıyor. Zaten “iyi” paragrafında sadece ilk 5 şarkıdan örnek verdim. Bu albümün kalanı kötü bestelerden oluştuğu için değil yapılan iyi bestelerin yanlış tercihlerle harcanmasından.

Sonuç olarak ilk 5 şarkı, Judas ve kapanışı yapan A Godless Throne’dan oluşan taş gibi 7 şarkı var elimizde. Eğer albümün ikinci yarısı da ilk yarısı kadar iyi olsaydı çok daha yüksek bir puan verirdim. Belli ki Sylosis bu sound üzerinden devam edecek ve ana-akıma daha da yakınlaşacak. Bundan sonra çıkan her albümden böyle 5-6 şarkı bulsam bir dinleyici olarak bana yeter, daha fazlasını beklemek de gerçekçi olmaz.