Nightrage – Sweet Vengeance
Gerçek bir “bilen bilir” grubu olan Exhumation’ın ana gitaristi Marios Iliopoulos, grubunun dağılmasından sonra kurduğu Nightrage’i, Gus G.’yi de yanına alarak ve yerinde bir kararla Göteborg’a taşır. Sonrasında Tomas Lindberg’li, Per M.Jensen’li (The Haunted), Fredrik Nordström’lü(Aklınıza gelebilecek her melodik death metal grubuyla çalışmış, Fredmen stüdyolarının sahibi müthiş insan) harikulade bir kadroyla ilk albümü Sweet Vengeance’i kaydeder. Üstüne Evergrey’den tanıyıp sevdiğimiz Tom Englund’dan da kimi şarkılardaki vokallerde mikrofonu uzatır ki, iyice boku çıkarır. Hatta utanmaz, arsız gibi albümün görselleri için de Niklas Sundin(Dark Tranquillity)’e başvurur. Böylece yarı Yunanistan, yarı İsveç’li enfes bu süper grubun kuruluşu, yurdun dört bir yanında yapılan gösterilerle kutlanmaya başlar.
Marios’un türlü gruplarda kulaklarımızın pasını temizlediği gitarları Nightrage’in de temelini oluşturuyor elbette. Melodik death metalin melodi kısmı Marios’un mükemmel işçiliğiyle hakkıyla kotarılmanın da ötesine, efsane bir hale taşınıyor. “The Tremor” ile başlayan bu gövde gösterisi, “The Howl of the Wolves”‘un son akustik notaları da nihayete kavuşana kadar sürüyor. Marios’un Gus G. ile yakaladıkları mükemmel uyum ise birbirlerine pasladıkları muhteşem sololar, yıllar boyunca akıllardan çıkmayan rifler ve enfes gitar oyunları olarak tecelli ediyor Sweet Vengeance’a.
Oldukça yüksek tempoda ve müthiş bir melodik ilerleyen albümün korkutucu derecede görkemli bir hale gelmesini sağlayan bir diğer unsur ise tabii ki kendi başına bile çok büyük bir efsane olan Tompa. Doğrusu Tompa’nın en iyi vokal performansının Sweet Vengeance’da olduğunu düşünüyorum. Kendisine benzemeye çalışan, taklit eden, esinlenen her kim varsa hepsini kıçının üstüne oturtan, her sözcüğe ayrı bir enerji ve patlayıcılık katan mükemmel bir iş çıkartıyor Tompa yıllar sonra (yıllar önce?). Tom Englund’un “Hero”, “Ethereal” ve “Circle of Pain”‘deki vokalleriyle sağlanan çeşitlilik ve aralarındaki uyum ile birbirlerini tamamlayan düzenlemeler birleşince vokal açısından gözleri dolduran bir performans söz konusu oluyor.
Şarkılara şöyle bir baktığımızda da acının ve kederin patlayıcı bir şekilde işlendiğini görüyoruz. Genel olarak sözlerde belirli bir hüzün ve negatiflik olsa da Tompa’nın vokalleri ve albümdeki tükenmek bilmeyen güç sayesinde Sweet Vengeance’ı dinlerken “Sizi üzeni üzerim lan, sıkmayın canınızı,” tadında bir gazdan başka herhangi bir duyguya girmek mümkün olmuyor. O nedenle sözler de ironik bir şekilde albümün coşkusuna coşku katıyor, kendi kendinize gazlanıp duruyorsunuz. Daha ne olsun. Metal zaten böyle bir şey.
Bütün olarak bir şarkıyı geçin, tek bir boş veya vasat anı bile olmayan Sweet Vengeance’ın şahsım adına en parladığı anların ise Tom Englund’un kısacık katkısıyla ve Marios ile Gus G.’nin karşılıklı sololarıyla bana kendimi kaybettiren “Hero”, albümdeki belki de en brutal şarkı olan, hızı ve gücüyle yine bana kendimi kaybettiren “Macabre Apparition”, başlı başına bir melodik death metal klasiği olan, bir kez daha bana kendimi kaybettiren “Ethereal” ile ilk dinlediğim günden beri her notası, her sözü ezberimde olan, 1:50 itibariyle giren Iron Maiden çift gitarları ve büyük sapıklıklar barındıran solosu ile yine ve yeniden bana kendimi kaybettiren “In My Heart”‘da olduğunu söyleyebilirim. Zaten genel olarak başından sonuna kadar insana kendini kaybettiriyor Sweet Vengeance. Daha da bir şey demiyorum.
2003 yılında Zıd’da Tolga ile eski-yeni albümlerden laflarken bu albümü cd çalara taktığı anı ve The Tremor’un sonuna geldiğimizde “KAÇ PARAYSA ALIYORUM LAN,” çıkışımı ömrüm boyunca unutmayacağım herhalde. Hayatımda yaptığım en karlı yatırımlardan bir tanesi kesinlikle Sweet Vengeance’ı satın almaktı. Siz de kendinize bir iyilik yapın, gerçek anlamda müthiş bir müzisyenlik ve samimi bir ruh barındıran bu albümü bir şekilde dinleyin, dinletin. Gelmiş geçmiş en iyi birkaç melodik death metal albümünden birini ıskalamayın. Teşekkürler Marios, teşekkürler Tompa, teşekkürler Nightrage.
100/100
Geri bildirim: Nightrage – The Venomous – Metalperver