Brodequin – Harbinger of Woe
Merhaba.
Kumar borcu tahsil etmeye gelmiş mafya fedaisi gibi gruplara bayılıyorum. “Dur hanım, sakın açma kapıyı!” demeye kalmadan içeri dalıyorlar, sözlü iletişimi pas geçip direkt dayak faslına geçiyorlar. Kemikleri kıra kıra ilerliyor, yeterli gözdağı verildiğine inanılan bir noktada dururlar sansanız da fedailerden biri hızını alamayınca her şey baştan başlıyor. Albüm döndükçe dayak yeniyor, dayak yendikçe albüm dönüyor. Tabii bir albüm, bir fedai gibi yorulmayacağından bu döngü ancak dayak yiyen taraf olan bizlerin ruhlarını teslim ettikleri noktada sona erebiliyor.
İşte Harbinger of Woe, böyle bir tecrübe. Buradan sonra mümkün mertebe albüm ifadesini kullanmayacağım, çünkü hiç baştan sonra bir defa dinleyip bırakamadım. Bazen 2. turun ortasında, bazen 5. turun 4. parçasında bitap düşüp kapatabildim. Hal böyle olunca da Brodequin’un bu muhteşem brutal death metal manyaklığını sanki 32 dakika uzunluğundaymış gibi değerlendirebilmem pek mümkün değil. Dayak arsızı ettiniz bizi be kardeşim, bu nedir ya.
2000’lerin başında üç albüm yayımladıktan sonra neredeyse 20 yıl süren bir sessizliğe gömülen, Jamie & Mike Bailey kardeşlerden mütevellit bdm tellalı Brodequin, yanına şöyle genç, blast-beat atmaktan yorulmayacak ciğersiz bir davulcu alıp 2024’ün burun kemiğine kafayı oturtmaya gelmiş. Sene 2024 olmuş, artık metal değişti, farklı şeyler yapıp güncele ayak uydurmalıyız gibi düşüncelerden tümüyle azade, evvel ezel ne çalıyorlarsa onu çalarak safkan bir brutal death metal albümüne imza atmışlar. Sağ ol, var ol Brodequin.
Zaten ismini Orta Çağ Avrupa’sının birbirinden ürkütücü işkence yöntemlerinden birinden alan grup, müziğinde de adının hakkını veren bir kurgu yaratıyor. Sadece gore içeriğinden ziyade Ursuline takipçilerinden tutun da darağacına giden birinin neredeyse edebi sayılabilecek hikayesine, kazıkta yanan birinin yuttuğu duman ve kül ile erkenden boğulmasının yarattığı hayal kırıklığına, kemiklerden fışkıran ilikler ve çok daha fazlası üzerinden Orta Çağ karanlığını aktarıyor Brodequin. Durmak bilmeden kafanıza vurulan çekiç darbeleri eşliğinde bu sözleri okumanın yarattığı rahatsız edicilik ise Harbinger of Woe‘nun etkileyici yönlerinden sadece bir tanesi.
Dört sayıp sadece fiziksel bir yardırmasyondan ziyade çatır çatır riflerini duyabileceğiniz, geçiş anlarında ve ritim değişikliklerinde Bailey kardeşlerin yaratıcı zekasını takdir edebileceğiniz türden bir iş olsa da bir işkence müzesi gezerken aletlerin arkasındaki tasarımı, mühendisliği ne kadar takdir edebilirseniz burada da o kadar düşünüyorsunuz tabii tüm bunları. Büyük bir dehşet içerisinde o acıyı, o çaresizliği ve kavuşmak için çırpındığınız ölümü düşünebiliyorsunuz sadece. Brodequin de zaten tam olarak bu etkiyi yaratmak istiyor gibi dinleyicisinin üzerinde. Harbinger of Woe bu açıdan yılın en başarılı eserlerinden bir tanesi. Yüreğiniz yetiyorsa buyurun, şöyle bir yarım saat bağlayın kendinizi Brodequin’e bakalım.
85/100
Bazı şarkılarda kullanılan riff ve geçişler birbirini andırdığı için tekrar tekrar dinleyişlerde dikkat çekebiliyor ama onun dışında kusursuz. Bu yılın en iyi death metal hatta en iyi metal albümlerinden biri. Muhteşem bir geri dönüş.