ColdWorld – Isolation

Merhaba.

Kasıntı ismi ve biraz abartılı bulduğum BURZUM benzerlikleri sonucu hızlıca önyargı geliştirdiğim çıkış albümü Melancholie² sonrasında ColdWorld’e bir daha doğru dürüst şans tanımadım. Almanya ve black metal deniline aklıma gelecek ilk 20 isimden biri bile değil ColdWorld; kritiğe ben bu grubu hiç sallamıyorum he, diye başlanmaz ama varacağız bir yerlere, hele durun bakalım. Hoş, anca 8 senede bir albüm yayımlayabildiği için şans tanıyacağım çok bir malzeme de olmadı o kadar ama aradaki EP’lerle vs. pek ilgilenmedim. Autumn yayımlandığında kabaca göz atmıştım ama ona dahi pek şans vermedim. Kısacası ilk kez doğru dürüst ColdWorld dinliyorum desem yeridir. Ne var ki geçen hafta yayımlanan Isolation, acaba daha ciddiye mi almalıyım bu projeyi dedirtti. Eh, Metalperver’deki ilk ColdWorld kritiği hayırlı olsun o zaman.

Ölgün bir albüm Isolation. Post-rock ve atmosferik black metal dinamikleri bir arada kullanılarak oluşturulan altyapı, kemanın kırılgan melodilerinin dahliyle iyice kasvetli bir hal alarak yoğun bir albüm yapıyor Isolation‘ı. Bu ayoğunluk ise müziğin katmanlarından, kalabalıklığından ziyade duyguyla ilgili. Bestelerdeki sabırcı yaklaşım, kar fırtınası öncesindeki gergin sessizliği andıran pasajların tansiyonunu yükseltiyor. Georg Börner, en azından Isolation özlinde fazlasıyla minimalist bir tutumda. Hem atmosferik anlarda hem de patlayıcı kısımlarda olabildiğince sade takılmayı tercih etmiş. Bu tercih de 2022’de dinlediğim en soğuk, en boş (iyi anlamda) ve yalın albümlerden birinin çıkmasını sağlamış.

Black metal kısımlarının öyle aman aman yardırmasyona dayalı olmaması, post-rock ve ambient işlere mesafeli dinleyicileri sıkabilir belki ama Five gibi, Isolation Stagnation gibi tümüyle ambient seslerden oluşan parçaların albüm içerisinde iyi çalıştığını söylemek gerek. Tek başına açıp dinleyecek olsam Soundtrack to Isolation gibi 90’lardan fırlamış bir atmosferik black metal parçasını veya We Are Doomed gibi daha da depresif ve melodik parçaları tercih edebilirim ama 43 dakikanın tamamını dinleyince beliren o dondurucu, yapayalnız atmosferi düşündüğümde Isolation‘ı baştan sona dinlemenin daha kalıcı bir etki bıraktığını fark ediyorum.

Pandemi esnasında yazılmasının da etkisiyle hakikaten Isolation kelimesinin hakkını veriyor Georg Börner. Kış temasını, bu temayı kullanan pek çok black metal grubuna kıyasla çok daha minimalist ve metalden ziyade post-rock vari bir yerden ele alarak aynı soğukluğu farklı bir şekilde yansıtıyor. Çoğu parça enstrümantal ağırlıklı ve vokal girdiğinde çoğunlukla temiz bir yorum tercih ediyor. Birkaç black metal tepeceğinde çiğ black metal çığlıklarına denk gelmek mümkün; nadirlikle birlikte gelen ekstra yırtıcılık, bu zirve anlarının daha yükseklerde yaşanmasını sağlıyor. We Are Doomed, Hymnus gibi parçalardaki rif tekrarlarıysa Börner’in black metal dünyasından çok da uzaklaşmadığını gösteriyor bence ve albümü atmosferik black metal çizgisinde tutuyor.

Çağdışı kalabilecek, yazının başında ilk albümü hakkında söylediğim şekilde hızlıca Burzum vb. isimlerle kıyaslanarak yerilecek noktalarda durabilecek bir müziği farklı bir perspektiften ele alıp kendini güncel kılmayı başarmış ColdWorld. Sadece öfkeli anları daha öfkeli, black metal kısımlarını daha yırtıcı isteyebilirdim sanırım ama kendi amacı doğrultusunda Isolation hedefi on ikiden vurmuş bence. Saldırgan ya da sulugöz olmadan da karanlık, karamsar ve yalnız olabilen iyi bir atmosferik/ambient black metal albümü arıyorsanız bu kışı Isolation ile geçirebilirsiniz.