Warbringer – Weapons of Tomorrow

6 Mayıs 2020 Korhan Tok 2020, thrash metal, w, warbringer, Weapons of Tomorrow

Merhaba.

Bundan üç yıl kadar önce, Woe to the Vanquished kritiğinde neredeyse yazı boyunca Warbringer vokalisti Joe’ya yüklenmiş, Warbringer’ın bir üst seviyeye geçip modern thrash devlerinden birinin dönüşmesinin önündeki tek engelin onun zaman zaman thrash çizgisinden fazlasıyla kayan vokalleri olduğu hakkında huysuz huysuz konuşup durmuştum. Buna karşın Warbringer, son 15-20 yılın heyecan verebilen nadir thrash gruplarından biri bana kalırsa ve geçtiğimiz haftalarda yayımlanan Weapons of Tomorrow‘u incelemeyi heyecanla bekliyordum açıkçası.

Önden yayımlanan ve Franz Ferdinand’ın suikastini düzenleyerek Dünya Savaşı’na neden olan The Black Hand isimli organizasyonu odağındaki sözleriyle thrash be kardeşim dedirten The Black Hand Reaches Out, orta temposu ve görece sıradan rifleriyle beklentiyi biraz düşürmüştü ama aylar önceden yayımlanan ilk parça öyle gazdı ki çok da etkilemedi. Aynı zamanda açılış şarkısı olan Firepower Kills‘in coşkusu, daha ilk saniyelerden yine kan akışını hızlandırıp coşturuyor insanı; bir thrash albümü böyle yüksekten açılmalı gerçekten. Intro sayılabilecek ilk dakikasını dinlerken gerçekten zorlanıyorum bazen; haydi gir artık da yansın ortalık be kardeşim! gazıyla bekliyorum Joe’nun “Firepower kills!” çığlığını, hshah. Bu arada çok kısa süreliğine olsa da iki şarkıda aynı rifin kullanılması ilginç bir konsept havası yaratmış.

Crushed Beneath the Tracks itibariyle Adam-Chase gitar ikilisinin bu albümde saf thrash yerine farklı türlere göz kırpan rifler kullanmayı tercih ettiği iyice ayyuka çıkıyor. Birbirinden rahatlıkla ayırabileceğiniz üç şarkı da başka kafada ve genel olarak da gitar işçiliği açısından gayet dinamik bir albüm Weapons of Tomorrow. Buna karşın thrash temeli hiç sarsılmıyor ki Warbringer’ın en büyük başarısı da bu olmuş bence. Hemen arkasındaki Defiance of Hate de karanlık bir KREATOR parçasının atmosferini veriyor mesela; böyle böyle her şarkının kendine has bir tadı olduğundan bahsedebiliriz neredeyse. Heart of Darkness‘ın başında neler oluyor öyle mesela; ayı gibi bas gitarlı black metal çalıyor adamlar resmen. Kısacası albümün en net, en kemiksiz thrash bestesi, açılıştaki Firepower Kills (kısacık Unraveling‘i de sayalım hadi) ve albüm boyunca benzer şeyler bekliyorsanız Warbringer’ın size bir, hatta birkaç sürprizi var.

Bu çeşitliliğin getirdiği tanıdıklık üzerinden ilk dinlemede gönlüne giriyor insanın Weapons of Tomorrow. Önceden daha bir Bay Area thrash metali yaparlarken ipuçlarını Woe to the Vanquished‘de gördüğümüz, bu albümle birlikte iyice coşan black metal, death metal gibi ekstrem yerlerden etkilenimlerle daha karanlık bir hal almışlar. Ayrıca eleştirdiğim Joe’nun karanlık, nefret dolu vokali de bir önceki albüme göre çok daha olgun. Saf thrash vokali yapmıyor gerçi ama zaten abümü de saf thrash gibi değerlendirmek yanlış olur. Bu arada kapağın ve ismin işaret ettiği gelecek kafasını pek alamadım yalnız. Hatta daha bir 80’ler, daha bir teutonic thrash devlerinin eski albümlerinin havası var. Eh, canıma minnet.

Böyle zengin olunca 50 dakika gibi normalde thrash için fazlasıyla uzun süresi de batmıyor hiç. Tabii yine de her saniyesi akılca kalıcı veya vurucu değil. Kapanışa doğru Power Unsurpassed ve özellikle de Outer Reaches, albümün geri kalanındaki kaliteye yaklaşamıyor bence. Ne gerek var o uyduruk cıncırı break-down‘a mesela? Bitmiyor da bir de. Joe haykırınca yeni bir bölüme geçeceğiz sanıyorsunuz ama ı-ıh, haydi bir daha cıncırı cıncırı… Neyse ki sonra Notre Dame (King of Fools) ve Glorious End iki gibi iki ağır top geliyor da gider ayak papaz olmuyoruz.

Saf thrash metal severleri tatmin edeceğini sanmıyorum ama Weapons of Tomorrow ile Warbringer kendini daha farklı bir konuma getirdi gözümde. Artık 2000 sonrasının iyi thrash gruplarından biri gibi değerlendirmek yerine 2000 sonrasının thrash tabanlı ekstrem delilikleri arasına, müzikal olarak o seviye değilse de VEKTOR gibi isimlerin bulunduğu yere koyacağım galiba Warbringer’ı. Büyük iş.