Carnation – Cursed Mortality

Merhaba.

Değişmeyen tek şey değişimin kendisi değil HM-2 pedalı ile yapılan kuduz, kana ve alkole susamış bir death metaldir düsturuyla üretilen yapıtlara saygım sonsuz. Kendini bu işe adamış vefatspor oyuncuları ne istediklerini ve nasıl elde edeceklerini iyi biliyor, doğru araçlar ve yöntemlerle de hızlıca üç puana ulaşıyorlar. Biraz güvenli, hatta belki de biraz sıkıcı ama Carnation gibi gruplar olmasaydı 90’ların o punk ruhlu, testere sesli cazgır death metalinin soyu tükenirdi ki böyle bir şeyi yüreğim kaldırır mı emin değilim.

2013’te Belçika’da kurulan Carnation’ın 3. albümü Cursed Mortality. Bu zamana kadar mağara adamının primitif motivasyonlarıyla, ENTOMBED‘lar, BLOODBATH‘ler, DISMEMBER‘lardan oluşan bir ilham kuyusundan beslenen besteler yazıyorlardı ve farklı olmaya kasmıyorlardı pek. Onları sevme sebeplerimin birincisi de bu basitlikti zaten. Yeni albümde de bu tavrı büyük oranda korumuşlar; fakat bu defa arada biz de boş adam değiliz mesajı vermek isteyen kimi atraksiyonlar da kulaklara çarpıyor.

Yaratıcılık ve varyasyon bakımından bugüne kadar çıkmış en zengin iş olmasının ötesinde, melodi ve azmanlık arasında kurduğu denge ve bütünü bozmadan entegre ettiği yan unsurlarla da dinleme süresini epey arttıran bir Carnation var elimizde. D-beat ile old school saygı duruşunda bulunan Maruta gibi etli parçalar dahi güçlü rifini bir anda bırakıp yeni bir fikir sunuyor;  Jonathan Verstrepen ve Bert Vervoort’tan oluşan gitar ikilisi zeki rifleri yumuşak, hissettirmeyen geçişlerle sıralayıp akıcı bir albüm yazmış.

Özellikle Metropolis gibi parçalarda adeta içerisindeki George Fisher‘ı ortaya çıkaran bir höykürme halindeki vokalist Simon Duson da Carnation’ın güçlü silahlarından biri. Alışılmadık bir şey yapmıyor belki ama katışıksız bir şekilde bu çalan şeyin death metal olduğunu hissettirmeyi başarıyor. Fisher ile Bloodbath dönemi Mikael Åkerfeldt arasında gidip gelen başarılı bir performansı var.

Vokal demişken gelelim albümün tartışmalı ve olumsuz bulunabilecek tarafına. İlk defa bu albümle birlikte temiz vokal denemiş Carnation. Har hör can kaybı metali giderken pat diye temiz vokal giriyor ve ilk duyduğumda epey şaşırdığımı itiraf etmeliyim. Ortadaki Replicant ve son parçada kullanılmış ama hem çok kısa tutmuşlar hem de Carnation’ın o karanlık atmosferine farklı bir hava katmış temiz vokal. Ben başta yav entel entel işler moduna girmiştim ama abartmadıkları için albümün genel havasından bir şey kaybettirmiyor. Artısı var mı kısmıysa size kalmış biraz.

Kapanışı yapan isim parçası Cursed Mortality ise bugüne kadar yazılmış en değişken, en epik Carnation parçası. 8 dakikaya yaklaşan süresi içerisinde melodik gitarlar ve temiz vokal ile atmosferini kurduktan sonra ver ediyor mağara adamı öfkesini, ver ediyor kafa sallatan enfes taramaları. Ben bir kere patladıktan sonra tekrar düşmez diye tahmin ederken 5. dakikanın sonlarına doğru yeniden temiz vokali devreye alıp tempoyu düşürmeyi, ardından da bence fiyasko bir kararla fade-out eden bir blast-beat ile bitirmeyi tercih etmişler albümü. Siz siz olun, bir death metal albümü yapacaksanız o azalarak bitme mevzularına girmeyin. Net, kesin olması beklenen bir işte sanki benzininiz bitiyormuş gibi hissettirmeyin.

Temiz vokal, kimi melodik sololar, biraz dengesiz prodüksiyon (bas gitar kafasına göre bir duyuluyor, bir duyulmuyor gibi bir sorun var) ve zayıf kapanışı dışında Cursed Mortality, İsveç’in etli death metal gruplarını sevenlerini üzmez. Carnation için köprüden önceki son çıkış mı olacak, bundan sonra iyice değişiğiz brom moduna mı girecekler bilmiyorum ama üzerine koyarak ilerledikleri üç albüm de ortalamanın üzerinde. Burada duyduklarınız hoşunuza giderse, daha primitif bir zayiat övgüsü için önceki iki albüme de kulak kabartabilirsiniz.

80/100

Siteye destek olmak için aşağıdaki düğmeye tıklayıp Patreona göz atabilirsiniz👇