Kritik

Cirith Ungol – Dark Parade

Merhaba.

Çok grup var. Yani hakikaten çok. Haliyle bazen bazı büyük isimler de arada kaynıyor. 1970’lerin başında (tarihi köfteci misin sen be kardeşim) kurulup 90’larda dağılan, 2015’de tekrar faaliyete geçen heavy/doom metal temsilcisi Cirith Ungol da benim uzun süre gereken ilgiyi gösteremediğim, o gruptan öbürüne koştururken arada kaçırdığım isimlerden biriydi. Neyse ki 2020’deki dönüş albümleri Forever Black, beni de Cirith Ungol geçidine (Orta Dünya’daki son dev örümcek Shelob’un mekanı) çekmeyi başardı ve nihayet bu Amerikalı antik grubu doğru dürüst dinlemeye başlayabildim. Forever Black epik, demode tınlamadan old school hissettiren iyi bir işti ve Cirith Ungol’ın 30 sene sonra geri dönüşünü ilan etmesi açısından da önemliydi.

Aradan yaklaşık üç sene geçti ve beklenmedik bir biçimde Dark Parade yayımlandı. Kurucu gitarist Greg Lindstrom, heavy metalin şaşalı zamanlarından ilham alan rifler yazmakta zorluk çekmiyor belli ki ve metal dediğin budur kardeşim gibi net bir tavırla 80’lerin heavy/doom metalini günümüze taşımaya devam ediyor. Hakikaten kendine has diyebileceğimiz vokalistlerden Tim Baker’ın sanki yavaşlatılarak kaydedilmiş gibi hissettiren vokalleri (slow-motion‘da söylüyor gibi ya adam), 67 yaşına merdiven dayayan Robert Garven’in bol ünlemli, klasik Bill Ward ekolünden gelme davullarıyla birleşiyor ve 80’lerin mistik heavy metal havası, bir kez daha doluyor ciğerlerimize.

Klasik heavy metal temposuyla atını koşturan açılış parçası Velocity (S.E.P.), yaşın bir sayıdan ibaret olduğunu kanıtlarken Sailor on the Seas of Fate, doom ve heavy metalin güçlerini birleştirip ağır ağır yumrukluyor. Grubun tüm albüm kapaklarında kendine yer bulan albino prensimiz Melniboné’un Elric’i, bir kez daha epik bir macera yaşıyor bu parçada. Albümün ağır topu olmasının yanında gönlünü sword and sorcery işlerine kaptırmış RPG sever metalcinin de dikkatini çekebilir.

İspanyol gitarlarla açılan Sacrifice, devamında Tim Baker’ın neredeyse death metal seviyesindeki “Symphony of Darkness, symphony of madness!” haykırışlarıyla coşturuyor. Cirith Ungol, kanının son damlasına kadar çarpışmaya devam eden veteran bir savaşçıyı andırıyor ve düştü zannetiğiniz anda tekrar kalkıp beklenmedik darbeler indiriyor. Özellikle kapanış parçası Down Below (favorilerimden biri), doom atmosferini belli belirsiz bir kadın vokal ile körükleyip gider ayak şaşırtıyor. Tim’in banshee çığlıkları biraz yorabilir ve hatta kimileri için Cirith Ungol’ı dinlememe sebebi bile olabilir, fakat ben onun canhıraş çığlıklarını hayli seviyorum.

2024’teki belirli performansların sonunda canlı çalmayı bırakacağını duyuran Cirith Ungol, kariyerinin bu noktasında konserde seyircinin eşlik edeceği bol nakaratlı bestelerden ziyade daha maceracı, enstrüman odaklı bir bakış açısı benimsemiş gibi görünüyor. Belirgin bir şekilde düşük tutulmuş temponun haricinde Greg Lindstrom’un sololarına da epey yer bırakılmış; ortalaması 5:30 tutulan parçalar nakarata dönmek için aceleci davranmadığından olduklarından daha epik, daha uzun hissettirebiliyor. Ben bu neredeyiz yahu, ne oluyor halini sevdiğimi belirtmeliyim. Klasik, zorla akılda kalıcı olmaya uğraşan heavy metal bestelerindense bu tip dağınık parçaları tercih ederim.

Gerçi biraz daha farklılık, Cirith Ungol’ın veya heavy/doom metalin normlarının biraz daha zorlandığını duymak isterdim. Bazı parçalar hem tempo hem rif akışı bakımından birbirine fazla yakın. Hatta diskografideki diğer işlerle de benzeşen kısımlara denk gelmek mümkün. Örneğin BangerTv, Down Below‘ın bir bölümünün 1986 çıkışlı One Foot in Hell‘deki Doom Planet‘ın tekrarı gibi olduğuna parmak basmış. Dinledikçe çıkıyor bir şeyler ama o kadarı da olur diyelim.

Eğer bu son Cirith Ungol albümü olacaksa bence grubun saygınlığına yakışan, hala gücü kuvveti yerindeyken yapılmış iyi bir kapanış olacak. Ağır, epik ve beklenmedik küçük numaralarla Dark Parade, Yarım asırlık bir heavy/doom metal devinin devrilirken bile şaşasını koruduğunu gösteriyor. Daha tempolu, daha heyecanlı bir şeyler arıyorsanız muhtemelen bir önceki Forever Black‘i daha çok sevebilirsiniz, notunu da düşerek kapatalım.

80/100

Yazıyı/albümü değerlendirmek için:

Average rating 0 / 5. 0

Siteye destek olmak için aşağıdaki düğmeye tıklayıp Patreona göz atabilirsiniz👇
Become a patron at Patreon!

Korhan Tok

Üniversiteden sonra metali bırakmadım.

One thought on “Cirith Ungol – Dark Parade

  • Kapağı dışında her şeyiyle sevdiğim bir albüm oldu. Epic riff ve melodi yazma konusunda gerçekten başarılı.

    Yanıtla

Bir Yorum Bırakın

Bu site, istenmeyenleri azaltmak için Akismet kullanıyor. Yorum verilerinizin nasıl işlendiği hakkında daha fazla bilgi edinin.