Cannibal Corpse – Chaos Horrific

Merhaba.

Violence Unimagined‘in çıkışını dün gibi hatırlıyorum. Pat O’Brien’ın dramaları, yıllardır grupla birlikte masa başında çalışan Erik Rutan’ın gitarist olarak gruba girmesi derken yılların istikrar abidesi Cannibal Corpse, yeni bir döneme girmişti ve hem medya hem de fanlar nezdinde heyecanlı bir süreç yaşanıyordu. Albüm çıktıktan bir süre sonra da bu heyecan devam etti hatta; zira taş gibi bir albümle kariyerinin 3. on yıllık dilimininde de Cannibal Corpse’un güncel, geçerli ve muktedir kalacağını ilan eden bir eserdi Violence Unimagined.

16. stüdyo albümü Chaos Horrific ise çok daha sakin bir biçimde çıktı. Yine önden canavar klipler paylaşıldı, yine milyonlar izlenildi/dinlenildi ama sanki metal var olduğundan beri onlar da varlarmış gibi hissettiğimizden, bu defa bir drama veya elemanl değişikliği olmayınca çok da umursamadık. Cannibal Corpse üzerinde insana güven veren, kalitelerinin devamlılığı hakkında şüpheye yer bırakmayan bir aura oluştu yıllar içerisinde; çoğu albüm de bu güvenilirlik ve istikrar aurası etrafında çıktığından görece biraz heyecansız bir atmosferde geliyor. Biliyoruz ki Cannibal Corpse gelecek, kan gövdeyi götürecek ve arından herkes hayatına devam edecek. Temelde Chaos Horrific‘de de farklı bir şey olmuyor ve sizi bilmem ama bu benim içimi ısıtan, huzur veren, rahatlatan bir hadise.

Hemen hemen Bloddthirst’ten (1999) beri stilistik açıdan deneyselliği bir kenara bırakıp death metal türünde bir istikrar abidesi olma yolunda adımlar atıyor Corpsegrinder ve kurmayları. Onlarca, yüzlerce besteden sonra elbette hala ufak tefek numaralar deniyor, sıkılmamak için kendilerini eğlendirecek atraksiyonlara giriyorlar ama Cannibal Corpse usulü death metalin tanımı çok belli ve onlar da bunu öyle büyük iştah ve sorumluluk bilinciyle teslim ediyolar ki, şapka çıkarmaktan başka bir şey gelmiyor elden. Sorumluluk bilinci diyorum, çünkü bence Cannibal Corpse da biliyor ki söz konusu death metal olduğunda dünyanın en büyük, en prestijli, en saygı duyulan ismi onlar. Diğer hiçbir türde böylesine net bir isim kalmamışken death metal gibi hem çok ekstrem hem de şablonları belli bir türde 35 senedir dünyanın bir numarası kalabilmek gerçekten olacak iş değil yahu.

Biraz da Chaos Horrific‘e bakalım tabii. Erik Rutan bir önceki albümde olduğu gibi yine üç parçanın yazımını üstlenmiş, enfes gitarlar yazmış ve Cannibal Corpse’a 90’lardan kalma lanetli, uğursuz bir atmosfer katkısında bulunmuş. Özellikle kapanış parçası Drain You Empty, girişiyle kasvetli MORBID ANGEL işlerini anımsatıyor. Albümün hit parçalarından Blood Blind da yine onun eseri ve orta tempoda o kadar akılda kalıcı, o kadar rahat dinlenen bir beste yazmış ki dinlediğim şeye yabancılaşıyorum bazen. Demek istediğim bu saf, net bir death metal ama her nasılsa sanki bir pop şarkısı dinliyormuş gibi hissettiriyor. Daha ilk dinlemede kendimi parçayı ezberlemiş, zihnime kazınmış halde bulunca Erik Rutan’ın beste kabiliyetine olan saygım katlanıyor istemsizce. Albümün en canavar davullarından bazıları, neredeyse duygusal diyeceğim bir solo ile birlikte bu parçada bu arada. Elemanların neredeyse robotik bir seviyeye ulaşmış teknik becerileri, bu kusursuz bestecilik ile birleşince ortaya hakikaten ölümcül şeyler çıkıyor. Açılıştaki Overlords of Violence‘ın death/thrash taarruzu da grubun bu konudaki öz farkındalığı hakkında ipuçları veriyor. Şiddet topraklarının derebeyi vergisini toplamaya geliyor, kaçın!

Albümün isim parçası, demin bahsettiğim iki unsurun birleşiminin ne kadar tehlikeli olabileceğine daha da iyi bir örnek teşkil ediyor. Parça kaç kere değişip dönüşüyor, gitarlar kaç viraja 180 ile giriyor, Paul Mazurkiewicz üç buçuk dakikada death metal tarihini özetleyen bir davul performansını nasıl bu kadar rahat, zahmetsiz bir biçimde çıkarıyor, idrak edemiyorum pek. Vokaller biraz geride bırakılmış ve bu bestelerin saldırganlığından götürüyor biraz; en çok da isim parçasında hissediyorum eksikliğini ama toplama bakınca yarattıkları ses duvarı o kadar gaddar ki zaten, pek de kafaya takamıyorum bunu.

Organik prodüksiyon, Corpsegrinder’in derin vokali veya X şarkısının şurası diye uzatmanın alemi yok. Dünyanın en büyük death metal grubu, 16. albümünde de henüz o tahttan inmeye niyeti olmadığını göstermiş işte. Biliyorum, birçokları için Cannibal Corpse fazla meşhur, fazla standart ve “biliyoruz abi işte harhör bağırıyorlar”, seviyesinde ama biraz dikkatinizi verip gerçekten dinlemeye başladığınızda, grubun ne kadar uzun süredir bu ekstremlik şovunu sürdürdüğünü düşündüğünüzde bakış açınızın değişeceğine ve Cannibal Corpse metalinden daha fazla keyif alacağınıza eminim. Sonuçta onlardan daha metal olabilen çok az şey var bu hayatta.

85/100

---

Siteye destek olmanın en iyi yolunun aşağıdaki düğme üzerinden PATREON’a ulaşmak olduğunu biliyor muydunuz?