Dödsrit – Mortal Coil

Merhaba.

Yeni bir grupla karşınızdayım. 3. albümünü yayımlayan bir isim için yeni ibaresi abes gelebilir ama aslında İsveçli Dödsrit’in dört kişilik gerçek bir grup halinde kaydettiği ilk albüm Mortal Coil. 2017’de black metal ile crust punk türlerini karıştıran pek çok projeden/gruptan biri olarak hayatlarımıza giren Dödsrit, Christoffer Öster’in tek kişilik tutku projesinden -elbette yine kendisinin liderlik ettiğini tahmin ettiğim- tam zamanlı bir gruba evrilmiş durumda.

Hatırlamak ve kıyaslamak için ilk iki albümü yeniden dinlediğimde Dödsrit’in crust punk pratiklerini azalttığını ve bunun da beni hayli tatmin ettiğini fark ettim. Dödsrit’in sevdiğim tarafı her zaman ilk albümündeki The Void‘deki veya bir önceki Spirit Crusher‘ın aynı adı taşıyan kapanış parçasındaki gibi daha melankolik, ağırbaşlı ve atmosferik olan tarafıydı zaten ve eğer Dödsrit geçmişiniz varsa da, grubu ilk defa dinleyecekseniz de baştan belirtmek gerekiyor ki Mortal Coil, İsveçli topluluğun crust punk ile bağının en zayıf olduğu eser.

Elbette The Third Door‘un ikinci yarısında olduğu gibi at koşturan davullar sık sık çıkıyor karşımıza ama bu defa bu ritim üzerinde çoğunlukla Chris’in kuduz punk vokallerini değil, Chris ve yeni elemanlardan Georgios Maxouris ikilisinin incelikli, uçucu ve melankolik sayılabilecek gitarlarını duyuyoruz. Albümün en crust punk anı, isim parçasının 5. dakikasından itibaren giren dümdüz punk gitarlar herhalde ki o da yine vokalsiz bir şekilde, yaklaşık bir dakika kadar süren kısa bir bölüm halinde ve hemen arkasında yine atmosferin yoğunlaştığı yeni bir bölüm başlıyor. Bunun dışında tempolu kısımların tamamında blast-beat gitmek yerine aralara sıkça d-beat yerleştirilmiş olması dışında black metale çok daha yakın duruyor Mortal Coil‘in besteleri. Diğer elemanların beste katkısı olmuş mu bilmiyorum ama sırf bu ufak değişiklik bile Dödsrit’i daha farklı -ve daha güçlü- bir grup haline getirmiş. Öte yandan zaman zaman BATHORY temelli folk rüzgarları esiyor ki herhalde en sevdiğim parça da bu yüzden Shallow Graves.

DEAFHEAVEN, GULCH, AMENRA gibi isimlerden tanıdığımız Jack Shirley’nin prodüksiyon desteğini de yadsımamak gerekiyor. Son on yıl içerisinde karanlık, punk etkili ekstrem müziklerin Amerika ayağında çok net bir standart oturttu Shirley ve burada da mastering tarafında marifetini göstermiş. Müzikal olarak birbiriyle hiç alakası olmayan tuşelerde çalınan kısımları enfes tutturuyor birbirine Shirley. Zaten şu kaydı dinledikten sonra saydığım isimlere (daha çalıştığı nice grup var Amerika’dan da yetsin bu üçlü) ne kadar benzediğini -prodüksiyon anlamında- fark edeceksiniz mutlaka. Gitar-bas ve davuldan ibaret enstrümanlarla böyle hacimli atmosferler yaratabilmeyi takdir etmeli.

Çift gitar armonisinden de bol bol faydalanıyor Dödsrit ve Georgios sadece gitarda değil, ikinci vokal olarak da gruba seviye atlatmayı başarıyor. Özellikle melankolinin iyice arttığı kapanış parçası Apathetic Tongues‘daki ikilik enfes. Zaten albüm boyu içe dönük, umutsuz giden sözler bu parçayla birlikte iyice kararıyor. Alerta Antifascista Records ile çalışmaları bilinen Christoffer’ın sözlerinde black metalin alışageldik temalarını kullanmayacağını tahmin etmek zor değildi ama bu kadar içe dönük ve depresif sözler de beklemiyordum açıkçası. Albümün akıcılığı, tatlı tatlı üzen melodik halleri bir yana, sözüyle müziğiyle bütün halinde tüketince can yakabilir Mortal Coil, dikkat.

Kısacası Dödsrit gelecek için önemli bir adım atmış gibi görünüyor ve ben burada eee ne demişler, bir elin nesi var… diye dede dede konuşmamak için zor tutuyorum kendimi. Dödsrit artık daha oturaklı, daha olgun ve daha ağırbaşlı. Bu yeni Dödsrit’i fazlasıyla tuttum ben, sizlere de şiddetle öneriyorum.

87/100

Siteye destek olmak için aşağıdaki düğmeye tıklayıp Patreona göz atabilirsiniz👇