Dawn of Solace – Waves

Merhaba.

Maymun iştahı, hiç bitmeyen ilhamı, tutkusu ve istikrarsızlığıyla bilinen Fin müzisyen Tuomas Saukkonen, son olarak 2013 yılında tüm projelerini ve gruplarını sonlandırıp bütün konsantrasyonunu WOLFHEART‘a vereceğini duyurmuştu. Aslına bakarsanız uzun bir süre için de bunu başardı gerçekten. Fakat ele avuca sığmaz kelimiz yine duramadı tabii. Bu sefer de en son 2006’da bir albüm yayımlayıp bıraktığı Dawn of Solace’ı hortlatmaya karar verdi ve işte; 2020 model Dawn of Solace ile karşınızdayız.

Tüm enstrümanları Tuomas Saukkonen çalıyor; aşağıdaki biraz cringe klipte de görebilirsiniz zaten. Vokali ise Tuomas’ın BLACK SUN AEON‘da birlikte çalıştığı Mikko Heikkilä üstlenmiş. Mikko’nun melankolik, yorgun ve yumuşak vokali ile Tuomas’un kış metali temasındaki soğuk melodileri çok iyi uyum sağlamış. Mikko’nun benzer bir çizgide ilerleyen, ön plana çıkmak gibi bir kaygısı olmayan vokali, Waves‘in en büyük artılarından biri.

Albümün içe dönük bir yapısı olduğunu söylemek gerek. Tuomas’ın Wolfheart ile son dönemde yaptığı şeylerin aksine gayet yumuşak ve sivriliklerinden arındırılmış, sakin ve biraz da kendi kendine bir halde Waves. Açıkçası her şarkının birbirine benzediği albümün duygusal grafiğindeki pek bir dalgalanma yaşanmaması ilk dinleyişte bu bir süre sonra bayar herhalde, gibi bir fikir yaratabilir ama Waves‘in ağırbaşlı hali, birkaç defa dinledikten sonra belirgenleşen detaylar ile birlikte Tuomas Saukkonen’in olgunluk eserlerinden biriyle karşı karşıya olduğumuzu açıkça gösteriyor.

Sekiz şarkının tamamına hakim olan kış atmosferi, içe dönük sözler ve müzikteki dingin hal, albümü kişisel bir noktaya çekiyor. Elbette Tuomas’ın soğuk melodileri ve özellikle de Mikko’nun başarılı vokal performansı, müzikal açıdan da Waves‘i hala değerli bir noktada tutsa da aslında albümün değeri, tekil olarak onu tüketirken yaşayacağınız duygu yoğunluğuyla, sözlerden alacağınız ilham ile zihninizde açılacak yeni düşünce kapılarının sayısıyla doğru orantılı. Yalnızlığın, kaybın verdiği acıyla yoğrulmuş sözler zaten açık ediyor her şeyi ama müziğin köklerinde yatan klasik Fin melodik death metal anlayışı ve Tuomas’ın kış metali gibi bir kavramın ortaya çıkmasını sağlayan karakteristik bestelerinde doom metali duymak da hiç zor değil.

Hiding, albümün karakterini müthiş özetliyor. Mikko’nun yalın, duru vokalleri ve Tuomas’ın karamsar gitarları, kolayca insanın zihnine kazınabilen bir nakarata ulaştırıyor şarkıyı ve albümün üzerine yerleşen o yalnızlık, ıssızlık gibi hisler tavan yapıyor bu şarkıda. Tuli ise Waves‘in tek heavy parçası olarak öne çıkıyor. Bir tek burada vokal sertleşiyor ve o da o kadar kıvamında, kararında ki fazlasını aramıyor insan. Zaten albümdeki hiçbir şarkıda gereksiz uzatılmış tek bir nota bile yok neredeyse. Dört buçuk dakika ortalamadaki sekiz şarkının sekizi de albüm içinde akıp gidiyor. Herhalde on – on iki defa döndürdüm ama henüz atlamak istediğim bir şarkı olmadı.

Tuomas Saukkonen’in en iyi işlerinden biri olmuş Waves. Wolfheart ile zaten olgunlaştığını, kafasındaki fikirleri doğru düzgün bir elekten geçirmeyi becermeye başladığını göstermişti ama bu kadar net, bu kadar odaklı bir iş ummazdım doğrusu. Kar yağmasını daha bir heyecanla bekliyorum artık; ilk karda bu albümü takıp yürüyüşe çıkmak farz oldu. Bu arada Waves gibi bir iş yapmışken, sene 2020 olmuşken Bandcamp açmamak, fiziksel kopya basmamak… Ulan Tuomas, ne garip adamsın ya.

85/100

Siteye destek olmak için aşağıdaki düğmeye tıklayıp Patreona göz atabilirsiniz👇