Funereal Presence – Achatius
Merhaba.
Almanya’da doğup Amerika’ya göçen Mattias Müller’in tek kişilik projesi Funereal Presence’dan gelen Achatius, yıl içerisinde devamlı önüme düşüp dursa da birbiriyle uyumsuz gibi görünen fikirlerle dolu, dikkat gerektiren eklektik bir black metal icra eden bu albüme daha geniş bir zamanda rahatça eğilebilmek için rafa kaldırmıştım.
Vakit geldi.
Metalin neredeyse en indirgemeci türü sayılabilecek black metal, müzikal karakterinin belirlendiği 90’lardan günümüze gelirken doğasına aykırı bir şekilde detaylanıp katmanlanarak hiçbir sınır tanımayan ilginç bir türe dönüştü. Tabii eskisi gibi on-yirmi tane black metal grubu yok; türe katkı veren binlerce ismin arasından sıyrılmak için eğilimleri takip etmek kadar özgün bir tını yakalamak da şart. Bu nedenle de bir döngü halinde devamlı ileriye gidiyor black metal ve temel olarak köklerden çok uzaklaşmamayı savunsam da biçim içeriğe hizmet ettiği sürece başkalaşmakta bir sorun yok tabii ve gezegenler hizalanıp her bir taş yerine oturduğunda ortaya çıkan şey gerçekten etkileyici olabiliyor.
Bestelerdeki geçişlerin temiz gitar melodileri, ksilofon vuruşları, katmanlı koro bölümler ve daha bir dolu şeyle sağlandığı, neredeyse öforik, yani patolojik derecede hareketli bir black metal anlayışına sahip Funereal Presence. Achaitus, bir yandan MASTER’S HAMMER, CELTIC FROST ve NECROMANTIA gibi 80’ler sonu okült, ürkünç gruplarının sapkın anlayışını benimseyip bir yandan da DARKTHRONE‘un ilk dönemini sevenlerin yüzünü güldürecek türden bir primitif black metal dinamiklerine tutunmuş. Haliyle yalnızca dört parçayla elli dakikaya ulaşsa da bir an olsun düşmeyen temposu, dinleyicinin odağının kaybolmasına izin vermeden devamlı farklı yönlere sapan besteleriyle hiç sıkmadan, yağ gibi akıyor.
Epik açılış şarkısı Wherein Achaitus is Awakened and Called Upon, melankolik sayılabilecek girişinin ardından yüksek tempo davulları ve jilet gitarlarıyla beklenenin aksine, topla tüfekle giriyor olaya. Daha direkt bir black metal kanalına geçtiğini düşündüğünüz anda ise makası değiştirip farklı yollara sapıyor. Hele ortasındaki klisofonlu kısım gerçekten enfes, haha. Achaitus‘un en büyük albenisi de bu zaten; dört ölçü sonra şarkıların nereye gideceğini tahmin edemiyor olmak ve nereye giderse gitsin bunu bütünü bozmadan, saçmalamadan yapabiliyor olması.
Tabii dört tane on dakikanın üzerinde bestenin her anında yeni bir fikir yedirmek kolay değil ve haliyle tekrardan da beslenen bir albüm olmuş Achaitus. Fakat genel dinamizm sayesinde bu tekrar can sıkıcı olmanın aksine, bir deniz feneri gibi bestelere yol gösterip rayında kalmasını sağlıyor. Albümdeki en net, en kemiksiz black metal parçası gibi duran Wherein Seven Celestial Beasts Are Revealed to Him bile alıp başını gidebilecek potansiyele sahip çünkü.
Mattias’ın gitar performansı ve özellikle insanı direkt zaman makinesine sokan tonları muhteşem olsa da vokal konusunda aynı şeyi söyleyemeyeceğim. Black metal vokali fazlasıyla yeterli olsa da temiz vokalli ve konuşarak geçtiği bölümlerde biraz tatlar kaçıyor doğrusu. Bir de nedense Wherein…, yav işte son şarkıdan bahsediyorum, yazdırmayın ismini iki saat, albümün kalanına göre daha pes bir prodüksiyona sahip ve gitar işçiliği açısından da zayıf kalıyor bir tık. Yukarıda bahsettiğim tekrar hadisesi burada biraz canınızı sıkabilir mesela. Bunlar dışında olumsuz bir düşüncem yok sanırım Achaitus ile ilgili.
Uzun besteler gözünüzü korkutmasın, çünkü Funereal Presence müziğindeki anlayış devinimi, akışkanlığı bozulmasına izin vermiyor. Zaten Mattias’ın etkilendiği isimlerin kaliteleri de ortada. O nedenle 80’ler sonlarında ortaya çıkan abuk black metal gruplarına hakimseniz ve bir değişiklik yapıp yeniliği geçmişte arayan bir black metal albümü dinlemek isterseniz Achaitus‘a mutlaka bir göz atın derim.
85/100
2019 hedefimize ulaşmamıza yardımcı olmaya ve Metalperver’i desteklemeye ne dersin?
Başlık hatalı olmuş.
Düzeltildi, teşekkürler.