Mayhem – Daemon

Merhaba.

25 Ekim’den, hatta bir-iki gün öncesinden itibaren belki dört-beş ayrı mesaj aldım yeni Mayhem albümünü ne zaman inceleyeceğimle ilgili, ilginize teşekkür ederim. Fakat işin aslı şu ki geçen hafta Euronymous’u öldürmek üzere Bergen’e seyahat ediyordum, o yüzden gecikti biraz bu inceleme ama yurda döndüm sonunda. Zaten Euronymous’u da öldürmüşler çoktan…

Yani gerçekten, Necrobutcher’a he vallah ben de Euronymous’u öldürmek için plan yapıyordum ama Varg erken davrandı görüyonuz mu hehheh kısmet tabii bu işler neyse yeni albümü alın ha bu arada, diye röportaj verdirtmek kimin fikriydi, reklam hamlesi olarak bunu akıl eden o yüce beyin kime ait bilemiyorum ama yılların beklentisiyle çağlayan, her paylaşılan şarkıyla iyice körüklenen heyecanımın içine ettiniz gider ayak. Lan kocaman adamlarsınız ya.

Tabii bu gerzeklik bir yana gelmiş geçmiş en sansasyonel black metal oluşumu Mayhem’in yeni albümü elbette senenin en büyük hadiselerinden bir tanesi ve Daemon ile ilgili konuşacak çok şey var. Başlayalım:

2014 yılında yayımlanan Esoteric Warfare, aslında ruhani açıdan Mayhem karakterini fazlasıyla yansıtsa da orta tempo tutkusu nedeniyle selefi Ordo Ad Chao kadar büyük bir etki yaratmamıştı. Tabii söz konusu Mayhem olduğundan en son nerede bıraktıklarının bir önemi yok; beklenti her zamanki gibi çok yüksekti. Üstelik İlk paylaşılan Worthless Abominations Destroyed ve Of Worms and Ruin, grubun son dönemine nazaran daha az çabalayan, daha temelden ilerleyen yapısıyla köklere dönüş düşüncesinin tohumlarını ekerek daha da heyecanlanmamızı sağladı. Eh, boşuna değilmiş; ruhani açıdan De Mysteriis Dom Sathanas‘ın devamı niteliğinde, kendi varlığının alamet-i farikası bir iş çıkarmış Mayhem.

The Dying False King, Mayhem’in geldiği kültürün, dönemin bir uzantısı. Girişinden yakalanabilecek EMPEROR benzerliği de yine grubun ilhamını nerelerde, hangi yıllarda aradığını iyi gösteriyor. Kısa, ürkütücü beyanat kısımları haricinde aman vermez bir black metal saldırısı ve Attila’nın sarsıcı vokali, Necrobutcher’ın huzursuz bas gitarıyla Mayhem’in ne olduğunu çok iyi özetliyor.

Albümün tamamını dinledikten sonra fark edilebilecek bir şey ise ilk paylaşılan şarkılardaki sadeliğin aslında Daemon‘un arkasındaki aklı göstermekte yetersiz kaldığı. Teloch & Ghul ikilisinin gitarları ikinci dalga black metal sancağı altında kaosun black metaldeki en modern tasvir araçlarından ahenksizliği de sık sık kullanarak cehennemi bir cazibe yaratmışlar. Yalın beste yapılarına rağmen birbirine kolaylıkla bağlanan besteler albümü tek, devasa bir varlığa, albüm adından kopya çekecek olursam bir iblise çeviriyor. Aradaki atmosferik kısımlar bu defa önünde-arkasında olan bitenle çok uyumlu ve doğrusunu söylemek gerekirse grup elemanlarının tümünün katkı verdiği bir albüm olarak Daemon, bu yüzyılda Mayhem’den duyduğum en fantastik şey.

Tabii Attila’nın bilinç akışı şeklindeki çığlıkları, yakınmaları, vaazleri ve homurtularını asla es geçmemek lazım; son dönemde black metal vokalleri giderek yumuşuyorken Attila suratımıza tokat gibi çarpıyor resmen. Yüksek tempodan, arka plandaki kaostan bağımsız bir halde, devasa bir yangının ortasında oturmuş kendi kendine konuşuyor sanki. TORMENTOR ile canlı da izleme şansı bulduğum Attila’nın vokali stüdyodan, efektten bağımsız bir güç ve genel kanının aksine zayıfladığını düşünmüyorum hiç. Bu arada yüksek tempo demişken; Hellhammer gibi bir davulcunun çaldığı grupta bunu söylemek saçma belki ama Daemon gerçekten amansız, nefes aldırmayan, içine girmesi zor bir albüm. Üstelik melodi namına da umut ışığının sızmasına neden olabilecek hiçbir çatlak barındırmıyor Mayhem. Gaddarca yakıp yıkmayı hedefledikleri çok belli ve bir an olsun bir kaçış yolu olabileceğini ya da bir noktada merhamet bahşedilebileceğini hissettirmiyor Daemon insana.

The Dying False King‘in koro bölümü, Bad Blood‘ın solosu, Daemon Spawn‘da Attila’nın yediği haltlar, Ghul’un yazdığı ilk Mayhem şarkısı Of Worms and Ruins‘in black/thrash türüne göz kırpan halleri, elbette ki Falsified and Hated‘ın BURZUM diye bağıran bölümü (ki bu şarkıda da black/thrash gazı bir hayli yoğun) ve Invoke the Oath‘un yanmış haç, kırılmış sunak falan aşermeye neden olabilecek rezil atmosferi şimdilik Daemon‘a dair en coştuğum şeyler ama dinledikçe daha da genişleyip büyüyeceğini hissettiriyor kesinlikle.

Kaldı ki çok girmek istemedim ama cehennem konsepti ve temasını işleme biçimiyle de zaman isteyen, bütünüyle tükedildikçe kıymetlenecek bir eser Daemon ve bu açıdan müziği öylesine dinlemek isteyen, bir albümü bütünüyle kavramak için müzikteki detaylara dikkat edip sözleri kurcalayarak saatler harcamaktan hoşlanmayan dinleyiciler için büyük bir balon, bir abartı şöleni vs. olarak da görülebilir ve haksız da sayılamazlar. Ayrıca dışarıdan bakacak olursam yukarıda bahsettiğim bu kapalılık/yoğunluk durumu da yorabilir birçok dinleyiciyi.

De Mysteriis Dom Sathanas‘ı baştan sona çaldıkları büyük bir turnenin ardından Daemon‘un o havadan etkilenmesini bekliyordum ama bu kadar The True Mayhem bir albümü tahmin edemezdim. Mayhem’in Mayhem olmaya devam ederek, 2019 gibi black metal adına akıl almaz bir sene içinde yılın en iyileri arasında gösterebilecek bir albüm yapmayı başarmış olması müthiş bir şey. Biliyorum, devamlı bir şeyler geliyor ve eş-dost muhabbetinde geri kalmamak için sürekli günceli takip etmek gerek. Tabii 2019’da Mayhem konuşmanın pek cool olduğu da söylenemez ama umarım yeterince vakit ayırır ve tadını çıkarırsınız, çünkü Daemon bunu sonuna kadar hak ediyor.

88/100

---

Metalperver’de olan bitenden memnunsanız PATREON‘da abone olarak sitenin devam etmesine yardımcı olabilirsiniz. Okuduğunuz için teşekkürler.