Enthroned – Cold Black Suns
Merhaba.
Black metal adına müthiş bir yıl olan 2019’un son birkaç haftasında bu türde gelen yeni albüm sayısındaki görece düşüş, beni önceden yayımlanıp yeterince vakit ayıramadığım albümlere yönlendirdi. Bu tip aralıklar ilaç niteliğinde oluyor hakikaten, çünkü bazen kaçan balık gerçekten büyük olabiliyor.
Kadrosunda kurucu ekipten kimse kalmamış olsa da 1993’ten beri aktif ve bugüne kadar on albüm yayımlamayı başaran Enthroned, Belçika’nın en köklü black metal gruplarından ve Haziran ayının başında ateşlenen Cold Black Suns, bu dev ismin on birinci stüdyo albümü.
Yıllar içinde değişip dönüşen Enthroned müziği, Cold Black Suns ile evrilmeye devam ediyor. Grubun old school kökleriyle hakim yönelimlerin gerekliliklerini iyi birleştirdiğini düşünüyorum ve bu açıdan hem eski kafalı hem de modern black metal hayranlarına rahatlıkla hitap edebiliyorlar. Yırtıcı, vahşi black metal ile atmosferin öne çıktığı, neredeyse ritüelistik diyebileceğimiz bir tabana yayılmış ağırbaşlı black metalin iç içe geçtiği bir albüm Cold Black Suns.
Açılıştaki enstrümantal Ophiusa üzerine giren Hosanna Satana, aslında albümün tonunu iyi özetliyor. Hosanna Satana, isminden de anlaşılacağı gibi (Hosanna ‘yaşasın’ gibi bir anlama geliyor) tokat gibi bir black metal parçası ve Ophiusa‘nın ölümcül sakinliğinden sonra insanın suratında patlıyor adeta. MARDUK seviyesi bir patlayıcılığa ulaşıyor Enthroned bu anlarda ve albümün yüksek tempolu bölümlerinin zerre şakası yok gerçekten. Ağır temposu, ROTTING CHRIST (-_-) hissi veren rif tekrarlarıyla bol tuşeli sade davullara sahip Oneiros ve peşi sıra girip ortalığı kan gölüne çeviren Vapula Omega ikilisi de yine albümün dengesini görmek adına iyi bir ikili.
Enthroned’un kullandığı bazı yöntemler epey keyiflendiriyor beni. Örneğin 90’lar Norveç black metalinin tekrar üzerine kurulu hipnotik etkisinin bir benzerini yaratmaya çalıştıkları Aghoria, hem Nornagest’in üst üste kaydettiği MAYHEM öykünmeli koro vokalleri hem de basit bir blast-beat üzerinde dönüp duran tek bir rif şeklindeki yapısıyla albümdeki favori parçalarımdan biri oldu. Gerçi ben olsam daha da etkili olması için daha da basitleştirirdim rifi ama belki de o zaman fazla kopyacı görünürdü. Neyse, bunun gibi Enthroned’un köklerini de açık edecek şekilde black metal külliyatından küçük detaylara rastlamak albümü fazlasıyla çekici kılıyor kendi adıma.
Ağır tempolarda seyrettikleri anlarda ise sonsuzluğun soğuk, bunaltıcı kasveti çöküyor insanın üstüne ve Oneiros, Silent Redemption gibi parçalarda kendi sınırlarını genişletiyor grup. Hele ki dokuz dakikaya yaklaşan, ancak altıncı dakikasından sonra bir tık vites arttıran epik Son of Man, Enthroned’dan dinlediğim en karanlık, en baskıcı şarkılardan bir tanesi. Nornagest’in gayet anlaşılabilir ve sakin vokali, orta tempolu taramalar ve yüksek tuşeli tom vuruşlarıyla büyüyen davullar sıkıştırıyor insanı dört bir yandan.
Tüm bu olumlu yönlerine rağmen aslında 2014’te yayımlanan bir önceki albüm Sovereigns‘in üzerine çok bir şey koymadığını da söylemek gerek Enthroned’un. İki albümde de soğuk, insanı boğmaya çalışan bir atmosfer ile patlayıcı, yıkıcı black metali birleştirmeyi deniyorlar ve iki denemenin de başarılı sonuçlar verdiğini söylemek mümkün. Fakat bunu onlardan daha iyi yapabilen yeni nesil gruplar olduğu da bir gerçek. Yine de ben Enthroned’un kendi özünü kaybetmeden modern bir gruba dönüşme çabasını fazlasıyla takdir ediyorum ve Cold Black Suns bu konuda tıpkı Sovereigns gibi ileriye doğru atılmış önemli bir adım ve uzun lafın kısası eğer black metal seviyorsanız Cold Black Suns, 2019’un kaçırmamanız gereken albümlerinden biri.
86/100
