Merhaba.

Savatage’ın kariyerine bakınca 1983’ten itibaren grubun bütün yaptıkları, Hall of the Mountain King‘e ulaşmak için gereken şeylermiş gibi hissediyorum. Grubun yavaş yavaş oturan tarzı, ilk üç albümde parça parça kurgulanabilmiş karanlık Savatage atmosferi ve günümüzde Savatage denildiğinde aklımıza gelen iyi her şey, sanki Hall of the Mountain King ile kesin, eksiksiz ve görkemli bir şekilde ortaya koyulmuş ve konu kapanmış gibi, Savatage’ı Savatage yapan albüm Hall of the Mountain King‘miş gibi hissediyorum.

Dönemin diğer yıldızları (Savatage ile karşılaştırmak o kadar da mantıklı olmasa da HELSTAR, METAL CHURCH ya da VIRGIN STEELE gibi isimler sıralayabiliriz herhalde) daha yüksek tempolarda ve anlayışlarda kendi şovlarını gerçekleştirirken Savatage ise Fight For the Rock ile ilginç ve kimsenin pek hatırlamak istemediği bir yola girmişti aslında; bir sonraki albüm Hall of the Mountain King değil de yine o ayarda bir şey olsaydı belki de bugün kendi küçük kitlesi dışında kimse Savatage ismini anmıyor olacaktı. Sadece bu özelliği ve grubu dipten çıkarıp yeniden zirveye taşımasıyla bile değeri artıyor bence. 

24 Hrs. Ago‘nun ilk kırk saniyesi itibariyle öyle yüksekten girip öyle özgüvenli bir açılış gerçekleşiyor ki, hakikaten dağın kalbinde yaşayan kadim bir kralın taştan salonlarının devasa boyutları karşısında küçülmeye başladığını hissediyor insan. Chris Olivia’nın tarifsiz gitarı, Savatage karşısında Durin’in Felaketi’ni görmüş Gandalf gibi “bu düşman hepinizi aşar, koşun!” gibi bir psikolojiye sokuyor beni her seferinde. Mesela Sirens ne kadar Jon Olivia ise Hall of the Mountain King de o kadar Chris Olivia bence ve heavy/power metalin nasıl yapılması gerektiğine dair çok büyük bir ders veriyor tek başına. Kaldı ki önceki üç albümde ve dönemin diğer bazı isimlerindeki laçkalıklar, şakalar, komiklikler – hadi Legions‘ı biraz ayıralım bu noktada – yerini çok daha kendini ciddiye alan bir anlayışa bırakıyor ki, bence Savatage’ın kariyeri boyunca aldığı en iyi kararlardan bir tanesi de bu.

Aynı şekilde, ilerleyen yıllarda grubu yavaş yavaş ele geçiren ve tüketen operatik yaklaşımların da minimum seviyede tutulduğu bir albüm Hall of the Mountain King. Savatage’ın o halinden keyif almadığım için demiyorum ama özellikle Chris’in gitarları, Savatage’ın hala çatır çatır metal yaptığı bir dönemin coşkusuyla gürlüyor bu albümde. 24 Hrs. Ago, Beyond the Doors of the Dark ve Hall of the Mountain King şarkılarının rifleri, ilk dinlemeden akla kazınaak türden. Buna karşın grubun klasik müzik ile iç içe geçeceğinin sinyallerini de veriyor albüm; Edvard Grieg’in In the Hall of the Mountain King eserine selam çakan albüm adı bir yana, Prelude to Madness doğrudan bu eserden evrilen bir parça mesela.

Yukarıda albümün Chris’in olduğunu söylesem de Jon’un performansını yabana atamayız kesinlikle. Kimi şarkılarda gücün delirttiği dengesiz bir kralın öngörülemezliği ile yurda çöken karanlığı müthiş yansıtan ve insan aklının alamayacağı türden bir çarpıklığı maddeleştiren Jon, Strange Wings gibi şarkılarda ise daha insanı sınırlarda kalıp albümün duygusallığını artırıyor. Kısacası ben daha kişisel bir şekilde Chris’e daha çok paye versem de Jon ile ikisini birbirinden ayırmak, birini diğerinin önünde tutmak hiç kolay değil aslında. Middleton’ın net bas gitarının ve geçtiğimi yıl kaybettiğimiz, Savatage ile ilk kez bu albümde çalışmaya başlayan prodüktör (daha sonra TRANS-SIBERIAN ORCHESTRA‘da da beraber çalıp söylediler) Pual O’Neill’in da bu kötücül atmosferin katmerlenmesindeki etkileri büyük elbette.

Başta da söylediğim gibi bazen bu köşeye yazacağım albümün görkemi karşısında gerçekten küçülüyor ve söyleyecek bir şey bulamıyorum; bu da o tür kritiklerden biri oldu galiba. Savatage kataloğu içerisinde en az iki-üç albüm daha bu köşede kendine yer bulabilir ama oyumu Hall of the Mountain King‘den yana kullanmak istedim ve biraz kendime hatırlatmak, biraz da Savatage övmek istedim. Başka bir klasikte görüşürüz.

97/100

Siteye destek olmak için aşağıdaki düğmeye tıklayıp Patreona göz atabilirsiniz👇