Merhaba.

Geçtiğimiz 11 Kasım itibariyle I. Dünya Savaşı’nın üzerinden tam 100 yıl geçmiş oldu. Devletler arası çatışmaları nihai bir şekilde sona erdirebileceği düşünülürken çok daha korkutucu ve tahribat gücü yüksek silahlar ile kitlesel yıkımlara neden olacak devasa felaketlerin önünü açmaktan başka bir işe yaramayan I. Dünya Savaşı, her ne kadar ilkel şartlarda gerçekleştirilmiş olsa da duygusal ve mental açıdan da aynı benzer bir ilkellikte olunan bir döneme denk geldiği için aslında dünyanın en dehşet uyandırıcı ve en fazla can kaybının yaşandığı savaşlarından biriydi. Eh, ekstrem metal için bundan iyi konu bulmak zor, değil mi?

Anaal Nathrakh, ekstrem metal camiasının önde gelen isimlerinden biri. 1999’dan beri değişmeyen iki kişilik kadrosuyla kuruluşunun yirminci yılını kutlamaya hazırlanan grubu, endüstriyel tınılar aracılığıyla, mekanize yıkım karşısında çaresiz kalan insanın perişanlığını birebir yansıtabilen müziklerini ve net tavırlarını her zaman sevmişimdir. Özellikle Eschaton, Hell is Empty… ve In the Constellation… gibi deliliklerin arka arkaya geldiği 2006-2010 dönemi favorim olsa da Anaal Nathrakh her zaman bir üst kulvarda olduğuna inandığım, elit gruplardan biridir.

Çiğ black metalden grindcore sularına geçen, endüstriyel tatlarla müziğini zenginleştiren ve bir noktada kendi türünü kendi belirleyen Anaal Nathrakh’ın yeni albümü A New Kind of Horror hakkındaki düşüncelerim ise, bir üst paragrafta olduğu gibi grubun kendisiyle ilgili düşüncelerim kadar net değil ne yazık ki. Net bir şey varsa tıpkı diğer albümleri gibi A New Kind of Horror’ın da vahşi, korkutucu, umutsuz, öfkeli, saldırgan ve kaotik olduğu. Yeri göğü kaplayan devasa ses duvarları yaratıyor, arkasına geçip dev bir balyoz darbesiyle o devasa duvarları üzerimize yıkıyor Anaal Nathrakh ve bunu öyle şık, öyle havalı bir şekilde yapıyor ki, bundan zevk alıyoruz. Bu konuda A New Kind of Horror özelinde hiçbir eksiklik yok. Fakat başka bir şeyler eksik gerçekten de.

Forward! için uzun uzadıya bir şeyler yazmak istemiyorum ama Anaal Nathrakh bir şeyler denemiş ve açık bir şekilde çuvallamış. Üstelik albüm içerisinde çok da sırıtmıyor aslında Forward! ve bu da albüm ile ilgili daha kesin ve biraz da üzücü bir fikir veriyor. Dave’in KING DIAMOND vokalleri ve çoğunluğu bu vokallerin önünde/arkasında olan, sağa sola serpiştirilmiş FEAR FACTORY anları, albüme dair en sevdiğim şeyler. E Anaal Nathrakh’a dair bir şey saymadım? Demek ki konu da bu.

Anaal Nathrakh’ın zahmetsizce ve çok iyi şekilde yapabildiği bazı şeyler var ve A New Kind of Horror da Mick-Dave ikilisinin fabrika ayarlarında bulunan bu müthiş özelliklerden nasibini almış tabii ki. Konsepti, kapağı ve ÇOK FAZLA törpülenmiş olsa da kaosuyla yine ekstrem kere ekstrem bir albüm bu. Kısacası en kötü haliyle ortalama bir Anaal Nathrakh albümü şeklinde değerlendirilebilir bence. O nedenle de aslında hak ettiği puandan biraz daha fazlasını almasını normal karşılamak lazım. Fakat grubun bazıları gerçekten muazzam olan (çok uzağa gitmeye bile gerek yok; 2016’daki The Whole of the Law bile yeter tek başına) toplam dokuz tane daha albümü var. Neden A New Kind of Horror sorusuna net bir cevap ise ne yazık ki bende yok.

60/100

Siteye destek olmak için aşağıdaki düğmeye tıklayıp Patreona göz atabilirsiniz👇