Merhaba.

Alabildiğine pastoral bir altyapı sayesinde farklılaşmayı başarmasına karşın ana hatları itibariyle ALCEST ve benzerlerinin yarattığı yeni akımı takip eden bir anlayışla Sylvaine, özellikle Wistful albümünden itibaren yakından takip etmeye başladığım, sevimli bir proje.

Yarı Norveçli, yarı fransız Kathrine Shepard birden fazla enstrüman ile Sylvaine müziğinin tek yaratıcısı. Albümlerinde öyle aman aman enstrüman kullanımına ihtiyaç duymayacak şekilde, atmosferin ön plana çıktığı işlere imza atsa da kendi dünyasını yansıtacak kadar duruma hakim. Ayrıca Sylvaine, metal dünyasındaki en meleksi seslerden birine sahip olsa da zaman zaman efektle desteklenmiş çığlıklarıyla ortalığı kasıp kavurabiliyor. Davuldan sorumlu olan kişi ise Neige ve şüphesiz Kathrine’den sonra Sylvaine müziğine en çok etki eden isim de o.

Geçtiğimiz Cuma günü beğenimize sunulan üçüncü albüm Atoms Aligned, Coming Undone, işlediği boşluk kavramını besleyen bir şekilde geniş, nefes alan bestelerden oluşuyor. Wistful‘a kıyasla atmosferin daha da ön plana çıktığı ve bu açıdan bakınca vuruculuğu bir tık geride kalan bir albüm ve akılda kalıcılık konusunda da benzer şeyler söylemek mümkün. Bir Earthbound ya da Wistful gibi ilk dinlemeden hatırda yer eden parçalara rastlamak zor. Yine de Mørklagt veya Abeyance ile Sylvaine hakkında sağlıklı bir fikir edinebilirsiniz, fakat Wistful‘a göre daha ağır ve ağırlığını atmosfere veren bir albüm Atoms Aligned, Coming Undone. 

Bu tarz işleri genelde ya gerçekten sever ve üzerinden uzun zaman geçse de keyifle açar dinler, ya da çıktığı zaman/kritikleyeceğim zaman dinlemek dışında bir daha asla dönüp bakmam. Sık sık eleştirdiğim şeylerden biri ise bir noktada anlamını yitiren ve insanı müziğe yabancılaştıran, otuz senedir çoktan ayyuka çıkmış şekillerde kotarılarak teknik anlamda da kendini tekrar eden, müziğe hizmet etmeyen boş tekrarlardır. Neyse ki Syvlaine bu toplara girmeden de atmosferik olunabileceğini gösteren ender isimlerden biri. Müziğinde elle tutulur çok bir şey olmasa bile gerçekten de iyi bir hikaye anlatıcısı ve özgün, samimi bir atmosfer yaratma konusunda da yetenekli bir müzisyen. Ölüm ile buruna buruna gelinen anlarda insanı saran umursamazlık, uçurumun kıyısındayken gelen bir anlık atlama isteği, tren yaklaşırken uzun uzun sarı çizgiye dalıp gitmek ve bunun gibi hisleri açıklayan, Hiçliğin Çağrısı şeklinde çevrilebilecek ve bence çok ilgi çekici bir fenomeni işleyen L’appel du vide gibi parçalarda sade kalarak da bu işin yapılabileceğini gösteriyor. Yine de biraz fazla mı sade sanki? Bari biraz tuz, biraz zeytinyağı?

Wistful ile beklentilerim epey yükselmişti ama kendine bulduğu o özel damarın derinliklerine ulaşmasına ve cevherini ortaya çıkarmasına daha var galiba. Yine de Kadın vokalli Alcest gibi sığ değerlendirmelerin ötesinde bir iş yapıyor Sylvaine ve eğer bu tür müziklerden keyif alıyorsanız Atoms Aligned, Coming Undone senenin keyifli alternatiflerinden biri olabilir. Çok da bir şey diyemedim; azıcık hayal kırıklığına uğrattın beni Kathrine’ciğim, böyle konuşmamıştık.

79/100

Siteye destek olmak için aşağıdaki düğmeye tıklayıp Patreona göz atabilirsiniz👇