Amber Galactic ile geçtiğimiz yıl adından epey söz ettiren, kadrosunda SOILWORK ve ARCH ENEMY gibi gruplarda çalmış elemanlar bulunduran İsveçli pop rock grubu The Night Flight Orchestra (TNFO), kurulduğu 2012 yılından bu yana çıkardığı dördüncü stüdyo albümü Sometimes The World Ain’t Enough ile yeniden karşımızda.

Aslında eğer grubu daha önce dinlediyseniz ne beklemeniz gerektiğine dair de kesin bir fikriniz vardır zaten ama ben yine de ilk defa denk gelenler için, aslında Amber Galactic kritiğinde kurduğum bir cümleyi yineleyerek ne ile karşı karşıya olduğumuzu ifade etmeye çalışayım; üstün müzikalitenin ürünü olmakla beraber birbirinden eğlenceli, kolay dinlenebilir, romantikleştiğinde de sevimliliğinden bir şey kaybetmeyen disko şarkılarından oluşan Sometimes The World Ain’t Enough, bir nebze hard rock ve çok yüksek oranlarda pop-rock seven herkesin ilk dinlemeden sevebileceği bir albüm. Üstelik de bir önceki albümle arasında bir yıl gibi kısa bir süre olmasına rağmen. Hatta baştan söyleyeyim; ben Sometimes The World Ain’t Enough‘ı Amber Galactic‘den daha çok sevdim!

Soilwork’ten tanıdığımız Bjorn Strid’in vokali önderliğinde, yumuşak başlı bir müzik yapıyor TNFO. Yalnızca o dönemlerden bazı isimler sıralamak için değil, gerçekten de bazı kısımları eskinin önemli ikonlarına benzettiğim için; BILLY JOEL, JOURNEY, WHITESNAKE, ABBA, BEE GEES ve bu defa yalnızca bazı isimler sıralamak için sıralayabileceğim başka pek çok gruptan beslenen, metal ile uzaktan yakından bir ilgisi olmasa da harikulade bir müzik yapıyor TNFO.

İnanılmaz bir istikrar ile birbirinden harika nakaratlar ve akılda kalıcı rifler yazabilen ve hiç de sakil durmayacak şekilde 80’ler atmosferini yansıtabilen TNFO, bu albümde de her şeyi çok doğru yapıyor. Ben bu tarz, ne yapmak istediği ilk günden kesin olarak belirlenmiş, amacı doğrultusunda ne yapması gerektiğine hakim ve uygulamada eksiksiz bir performans gösterebilen gruplara çok büyük saygı duyuyorum. Bir de üzerine This Time, Turn to Miami, Paralyzed, Speedwagon, Lovers in the Rain gibi hitler yazabiliyorlarsa şöyle giderek artan bir tempoyla, tempo yükseldikçe ayağa da kalkarak alkışlıyorum kendilerini.

Sometimes The World Ain’t Enough harika bir albüm. İkinci yarısı ilk yarısı kadar vurucu değil belki ve albümü dinledikçe biraz birbirine benzeyen fikirlerin üzerinde fazla durulduğuna yönelik bir eleştiri oluşmaya başladı kafamda ama üzerinde durulacak şeyler değil. SEX SELLS iğrençliğine sırtını dayayan ve müziğe dair bir şeye rastlayamayacağınız felaket bir popüler – endüstriyel müzik ile sarmalanmış olduğumuz bir dünyada TNFO müzikal açıdan hem bu kadar doyurucu hem de bu kadar eğlenceli işler ortaya koyarken çok da bir şey söylemek istemiyorum açıkçası.

Zoraki ballad denemesi Lovers in the Rain‘den hafif düşük moddaki kapanış şarkısı The Last Of the Independent Romantics‘e kadar her şeyini sevdim. Özellikle ilk üç şarkıya hastayım. Metalci kimliğinize zeval getireceğini düşünen enteresan bir birey değilseniz mutlaka bir göz atın, çünkü yılın açık ara en keyifli albümlerinden biri olmuş Sometimes The World Ain’t Enough. Daha da uzatmaya gerek yok, gideyim de metalci olmayan tüm arkadaşlarıma TNFO öveyim biraz.

88/100

Siteye destek olmak için aşağıdaki düğmeye tıklayıp Patreona göz atabilirsiniz👇