MARDUK sevmeyeni çok ciddiye almadığımı biliyorsunuz değil mi? Merhaba.

Müzik gibi dev öznel bir konuda elbette böyle sivri cümlelerin arkasında duracak türden bir ruh hastası değilim, ancak MARDUK denilince akan sular duruyor benim için; bu da bir gerçek.

Yaklaşık on beş yıldır Marduk mikrofonu İsveçli Mortuus’a emanet. Kendisini azmanlığından, taramalı tüfeğe eş değer vokalinden, sahnedeki zebellah gibi duruşundan, Marduk ile yaptığı birbirinden cengaver albümlerden tanıyorsunuzdur mutlaka. Ben de Metalperver’de sıkça Mortuus yağlaması yapıyorum zaten, zira kendisi sıkça dile getirdiğim gibi, ağzıma yüzüme bağırmasını istediğim bir insan. Ancak biz, biz Marduk yokken de Mortuus’çuyduk ey Muharrem! Pardon, gündem aptal etti artık.

Funeral Mist aslında Mortuus’un, ya da Funeral Mist’teki rumuzunu kullanacak olursam Arioch’un esas projesiydi aslında. Yalnızca davula konuk eleman aldığı bu projeyi 1994’den beri aktif tutsa da birkaç demo dışında pek üretken olduğu söylenemez ne yazık ki. Ancak 2003 yılında yayımlanan Salvation ve 2009 yılında gelen Maranatha ile Funeral Mist, black metalin yeraltı kalelerinden birinin kontrolünün Arioch’a devredilmesine yeten de artan, canavar bir proje olduğunu kanıtladı. Tabii Salvation sonrasında Arioch’un şanlı Marduk’a katılmasıyla bu proje iyice geri plana itildi ve bu gayet anlaşılabilir bir durum. Geçtiğimiz günlerde yayımlanan Hekatomb, Funeral Mist’in tam dokuz yıl aranın ardından yayımladığı üçüncü ve şimdilik son albümü. Kısacası her ne kadar sessiz sedasız gerçekleşmiş olsa bile içinde benim de bulunduğum küçük bir kitle için Funeral Mist’ten yeni bir albüm gelmiş olması epey büyük bir olay.

Bu her gün karşılaşabileceğiniz türden, Metalperver’de bolca türevi bulunan türden bir black metal değil. Bu, Mortuus denen manyak adamın bütün manyaklığını kendi iradesiyle dışa aktardığı pis, saldırgan, vahşi, çiğ, lanet bir şey. Yaklaşık yedi yıl kadar Marduk davulu dövmüş Lars Broddesson’un davul desteği dışında albümdeki her şey Arioch’a ait. Aslında ilk iki parça itibariyle biraz hayal kırıklığına uğradığımı itiraf etmeliyim. Zira bildiğimiz o gaddar Funeral Mist’liği, Arioch’luğu göremedim ilk on dakikada; Mortuus yine Mortuus bu parçalarda -ki aslında bu da yeterince büyük bir manyaklığa işaret ediyor tabii. Neyse, esas bu iki parça sonrasında Mortuus bir anda Arioch kimliğine geçip Shedding Skin ile, Cockatrice ile esas taarruzuna start veriyor. Mizantropi ve nihilizm harmanıyla Arioch yine kulaklardan içeriye lav dökmeye başlıyor.

Bu adamın vokalini övmekten artık gerçekten yoruldum. Yalnızca Hosanna diyeceğim bu noktada ve bence yetecek. Bir de tekrar olacak belki ama bütün gitarlar, vokaller, sözler ve besteler Arioch’a ait. Hekatomb bence neredeyse -kusursuz, eksiksiz, muazzam- Frontschwein ile karşılaştırılacak kadar büyük bir iş ve bunun altından tek başına kalkmış Arioch. Yani, ne bileyim. Vay ayı ya.

Albümün yeni MARDUK manyaklığı öncesinde gelmiş olması da bence çok iyi olmuş. Zira ben biraz daha az Mortuus, biraz daha fazla MARDUK bir albüm görmek istiyorum sanırım. Özellikle yayımlanan ilk parçalardaki o old school hava, basit gitarlar, sade prodüksiyon çok cezbetti beni ve belli ki o ayarda bir iş gelecek. Hayvanlık isteyen de gelsin beraber Hekatomb dinleyelim işte. Herkes mutlu şu an bence.

Uzatmıyor ve zaten bilenin çoktan deliler gibi tüketmeye başladığı Hekatomb‘u zincirinden boşanmış aç kurtların ağıla dalması gibi alegoriler üzerinden anlatmaya başlayarak coştukça coşmak istemiyorum. Ejderha gibi, Sauron’un topuzu gibi bir albüm olmuş Hekatomb.

92/100

Siteye destek olmak için aşağıdaki düğmeye tıklayıp Patreona göz atabilirsiniz👇