Cyhra – Letters to Myself

Bir grup kadrosunda Jesper Strömblad ve Peter Iwers’i barındırıyorsa ister istemez otomatikman takip ediliyor hale geliyor. Gruptan ayrılmalarına rağmen hala IN FLAMES denince akla gelen ilk isimler arasında yer alan bu ikilinin bir de yanlarında eski AMARANTHE vokalisti Jake E.’nin de bulunduğu kağıt üzerinde oldukça sağlam bir kadroyla karşımıza çıkmaları CYHRA’nın henüz hiç müzik yayınlamadan bile epeyce bir takipçi kitlesi edinmesine yetmişti elbette. Şarkılar yayınlandıkça ise CYHRA’nın beklentilerden aslında epey uzakta bir müzik yapmakta olduğunu ortaya çıktı; ki bunu albümü dinlememiş olanlarına beklentilerini ayarlamak için ilk paragraftan belirtmek gayet mühim gibi.

“Letters to Myself” basit tabirle bir alternatif metal albümü; ama aslında metal değil de rock dense de pek itiraz edilecek bir durum yok. Jesper Strömblad’ın kısa zaman önce verdiği bir röportajının artık düzenli bir hale gelen IN FLAMES’e laf atma şenliklerinin son iterasyonu kısmında söylediği “IN FLAMES böyle müzik yapmak istiyorsa bence adını değiştirmeli” laflarını kendine uyarladığını rahatça görebiliriz. IN FLAMES’in “Battles” ya da “Siren Charms”daki hallerinden daha da az metal, daha radyo dostu, ya da düpedüz söyleyeyim hadi, daha “pop” bir müzik yapan CYHRA’nın beklentilerin ne denli uzağında olduğunu varın siz hesap edin.

Tabii ki bu demek değil ki bu adamlar sırf geçmişlerinde (nispeten) öküzleme müzikler yaptılar diye bu şekilde devam etmek zorundalar; da yani, madem öyle Jesper’in çenesine biraz hakim olması daha yerinde olur sanki. Neyse.

Albümle ilgili dedikodularımı ve zevzekliklerimi bırakıp müziğe geleyim o zaman. Eğer ki vaktinde AMARANTHE dinlediyseniz çok da yabancı olmadığınız şeylerle karşılaşabilirsiniz aslında; ama elbette ki oradaki vokal kumkumasını bulamayacaksınız. Daha çok yukarıda bahsettiğim radyo dostuluğun gereği olarak fazla bir numarası olmayan, enerjik rifler eşliğinde patlayıcı ve akılda kalıcı nakaratlara sürükleneceğiniz, Jake E.’nin kaliteli vokalleri sayesinde enstrümantal işçiliğinin hak ettiğinden daha iyi bir noktaya konumlanabilen bir albüm “Letters to Myself”. Bu noktada aslında kadrosundaki dev isimlerin gruba avantajdan ziyade dezavantaj olarak yansıdığını çok net bir şekilde söyleyebilirim. Strömblad, Iwers, hatta davulda Alex Landenburg gibi isimleri görmesek CYHRA için kendi kafamızda bu suni beklentileri yaratmayacak ve barındırdığından fazla bir şey beklemeyecektik çok büyük olasılıkla. Bu haliyle ise “e bunca isim yapmış adam bir araya gelip ancak bunu mu yaptınız?” düşüncesinin aklın bir kenarına şöyle yapışıvermemesi pek mümkün gözükmüyor.

Sanırım diyeceğim her şeyi dedim albümle ilgili şimdiden, çünkü büyük olasılıkla elemanları grubun kendisini bizim onu aldığımız kadar ciddiye almıyor ve eğlenmek için takılıyorlar aslında. Dolayısıyla ortaya çıkan ürün de eğlencelik, bira içip arkadaşlarla sohbet ederken ya da yolda arabada hız sınırının az üzerinde seyrederken arkada dönecek hafif bir albüm işte. Beklediğimi bulamadım evet; ama aslında bu beklentiyi yaratacak hiçbir şey de yokmuş meğerse. Öyle işte.

67/100