Grubun geçmiş işlerini pek bilmeyenler, 2011’de “The Great Mass” çıktığında birdenbire kendini kaybedip durdurulamaz bir coşkuyla Septicflesh övmeye başlamış, bilenler ise “Communion” tınısının ve konseptinin bir adım daha ileriye götürülebilirliği karşısında hayranlıklarını gizleyemeyerek bu güzelleme sürecine yoğun bir şekilde dahil olarak grubun hiç olmadığı kadar büyümesine katkıda bulunmuşlardı. Senfonik death metalin sessiz sedasız temsilcilerinden biri olan Yunan dostlarımız da böylece bir anda hem dünyada hem de ülkemizde dev popüler hale gelmişlerdi.

Fakat The Great Mass ne kadar devasa bir etki yaratarak kitlelerin gruba tapmaya başlamasını sağladıysa Titan albümünün ismiyle müsemma boyutta, benzer bir etki yaratacağı beklentileri de o kadar büyük bir hızla suya düştü. Gerçek bir orkestra kullanımı üzerinden düzülen methiyeler “Senfoni üzerine davul egzersizi,” noktalarına kadar varan sertlikte eleştirilere dönüşebilmeye başladı ilk defa. Metal müzikte alışılageldik bir şekilde orkestranın bir destek ve zenginlik unsuru olarak kullanımını tepetaklak eden ve bunu kendi alamet-i farikası haline getiren Septicflesh, bu noktada kendi temelinin sorgulanmasına neden olacak kadar zayıf bir iş ortaya koymuştu.  Buna karşın grubun Communion ile temellerini atıp The Great Mass ile kendi manifestosu haline getirdiği bakış açısı, prodüksiyon ve konsepte tutulan hayranlar Titan’ı sevdi, besledi ve gözetti. Ancak Titan’ın aradan geçen sürede daha da küçülmesi, unutulması ve grubun en zayıf albümü olarak görülmesi bana göre Septicflesh’in bu “olayının” çatırdamaya başladığının bir işaretiydi.

Titan hakkında böyle sert yorumların döndüğü bir dönemin ardından duyurulan “Codex Omega” ise genel olarak büyük bir merak ve beklentiyle karşılansa da ben önden paylaşılan şarkıları hiç sevememiş bir dinleyici olarak neredeyse heyecansız ve bir hayli de temkinliydim. Albümü ilk dinleyişlerimde ise çoğunlukla sıkıldım, keyfim kaçtı ve en önemlisi de yeni bir şarkıya geçerken bir önceki şarkıdan geriye hiçbir şey kalmamış bir halde dinledim albümü. Halbuki The Great Mass dinlerken, Communion dinlerken, hatta bana göre en fantastik Septicflesh albümü olan “Sumerian Daemons” dinlerken hep bir önceki şarkı tarafından aklı alınmış bir halde yeni şarkıya başlar, ortalara kadar süren bu etki daha sonra yerini o dinlediğim yeni şarkının muhteşemliğinin yarattığı yeni bir akıl tutulmasına bırakır, albüm süresince de bu böyle devam ederek ağzımı açık bırakırdı.

Bu bağlamda Codex Omega’nın en büyük sorunu, tıpkı Titan’da da olduğu gibi şarkılar arasında hiçbir karakter farkı bulunmaması. İyiden iyiye bir defaya mahsus bir başarı olarak görmeye başladığım bir şekilde artık Septicflesh’den The Great Mass’deki gibi aynı temele sahip olmasına karşın belirgin karakteristik farklılıkları da bulunan şarkılar duymamız mümkün değil sanırım. Codex Omega’daki her şarkı, son on senede Septicflesh müziğinde yaşanan şeylerin gayet yeterli, tutarlı ve kapsamlı bir özeti niteliğinde, buna asla itirazım yok. Ancak albüm bittiğinde kendimi hiç Codex Omega dinlemiş gibi hissedemedim. Septicflesh dinlediğinize mutlak bir şekilde emin olacağınız bestelerden oluşan, fakat kendisinin ne olduğu ana hatlar dışında çok belirsiz bir albüm Codex Omega.

Bu noktada albümü değerlendirme süreci Septicflesh müziğine ne kadar hayran olduğunuz ile alakalı bir yol ayrımına geliyor. Grubun kesin çizgilerle sınırlı müziğini gözü kapalı tüketmeye hazır dinleyiciler için Codex Omega iyi bir Septicflesh albümü. Blast-beat arkasındaki kesik kemanlar, Krimh’in Fotis ile hiçbir farkı olmayan davul performansı, arada giren korolar, Yunan coğrafyasının mitolojik gizemi/karanlığı ve herkesin çok iyi bildiği diğer Septicflesh karakteristikleriyle dolu, dopdolu bir albüm. Fakat örneğin The Great Mass de aynı böyle bir albüm ve Codex Omega ile kıyaslandığında her şarkı ezip geçiyor. Yani gruba biraz hakim bir dinleyici Septicflesh dinlemek istediğinde neden The Great Mass yerine Codex Omega açsın, sorusuna verecek güçlü bir cevabım yok açıkçası. Grubun da böyle bir soru karşısında ne diyeceğini merak etmiyor değilim.

Septicflesh için ölüp bitiyorsanız ve ne yaparlarsa yapsın çok üzerinde durmadan, tüketecek yeni bir Septicflesh materyali gözüyle bakıyorsanız Codex Omega sizi fazlasıyla tatmin edecektir ve kafadan aşağıdaki nota 10-15 puan daha ekleyebilirsiniz. Bu grubun dışındaki Septicflesh hayranları ve diğer ekstrem metalciler için Codex Omega çok da cazip bir seçenek değil. “Portrait of a Headless Man”, “Martyr” ve 90’lı yıllardaki işleri anımsatan “Dark Art” gibi şarkılara bir bakın; bunca lafın ardından niye albüme bu puanı verdiğim de anlaşılır böylece ama ben açıkçası tek güçlü özelliği Titan’dan daha iyi bir albüm olmak olan Codex Omega‘yı orta vadede unutacağıma ve canım Septicflesh çektiğinde -hadi bir ihtimal yukarıda belirttiğim şarkıları ayrı tutayım- yazı içerisinde saydığım diğer albümlere yöneleceğime eminim.

72/100

Siteye destek olmak için aşağıdaki düğmeye tıklayıp Patreona göz atabilirsiniz👇