Integrity – Howling, for the Nightmare Shall Consume

Manyak vokalist Dwid Hellion’un tek sabit elemanı olduğu INTEGRITY’nin bir hardcore efsanesi olması boşuna değil. Dwid Hellion her ne kadar Satanist oluşumlara olan ilgisiyle, kapılara insan kulağı çivilediği iddialarıyla falan değişik bir karakter olsa da, konu müziğe geldiğinde kafası gereğinden fazla çalışan bir insan. Neredeyse 30 yılı deviren grubunun da kendisinin manyak kişiliğinden beslendiği gerçeğine ulaşmak zor degil; bunun üzerine söz konusu olan müzik türü hardcore gibi kendinden manyak bir tür olduğunu hesaba katınca, tüm bunların bir avantaja dönüştüğü de oldukça aşikar.

Çok fazla uzun adı nedeniyse sadece “Howling” olarak bahsedeceğim bu albüm de, INTEGRITY’nin ve vokalistinin bu hoyrat geçmişlerinin izlerini gururla taşıyor. Yalnızca hardcore değil; black metal, crust, heavy metal hatta ucundan kıyısından blues esintileri taşıyan bir albüm yapıp ortaya çıkan şeyin bir önceki günden kalan her şeyin içine karıştırıldığını yurt yemekhanesi çorbasına dönüşmemesini sağlamak kolay bir iş değil; fakat yılların manyaklığı INTEGRITY’nin bunun altından kolayca kalkmasını sağlamış.

Yarı enstrümantal bir parçayla açılan albümde, bu açılışın hemen ardından black metal gitarlarıyla karşılaşıyor ve sıradan bir hardcore albümünde olmadığımızı anlıyoruz zaten. Hellion’un nefis vokalleri ve gruba albüm öncesi dahil ettiği eski PULLING TEETH gitaristi Domenic Romeo’nun ekstra performansıyla öne çıkan melodik yapı çoğu zaman hardcore yapısının önüne bile geçiyor zaten. İş yalnızca bu melodik yapıda da bitmiyor bu arada: Die with Your Boots On adeta Lemmy’nin mezardan kalkıp geldiği (ah be, şu cümleyi yazmak ne kadar zor geldi) bir MOTÖRHEAD şarkısı gibi mesela. Ya da String Up My Teeth’teki kimi anları bir ekstrem metal/core albümünden beklediğimiz şeylerle örtüştürmek katiyen mümkün değil.

İşin güzel tarafı, hiçbir şeyi hiçbir şeyle bağdaştırmak zorunda hissetmiyoruz zaten albümü dinlerken, çünkü bir şekilde bunlar birbirine sanki kırk yıllık dostmuş gibi sarılıyorlar. Bu albümdeki en varyasyonlu şarkı olduğu için 7 Reece Maws’dan örnek vereceğim, en fazla hard rock olarak adlandırabileceğim tatlı tonlu gitarların ve onların peşine giren, bir ültimatom verircesine gümbürdeyen vokal ve davulların bir bütünün iki parçası olarak hareket edebiliyor olması gerçekten çok acayip. Daha işin içine yedirilmiş kadın vokallere falan hiç girmiyorum.

Yazdıkça bu albümden bir hardcore albümü olarak bahsetmenin bir haksızlık olduğuna gittikçe kendimi inandırıyorum sanırım. INTEGRITY “Howling”de öyle bir noktaya gelmiş ki artık yaptıkları deneysel müziğin en ağır basan yanı bile hardcore değil zira. Durum böyle olsa da, ekstrem müzik yapanların hiddetini pek üzerlerine çekecek bir noktada da değiller diye düşünüyorum. Zira o kadar sağlam ve hala sertlikten (fazla) ödün vermeden dinleyiciyi sinirlendiren (iyi anlamda) şarkılar var ki şikayet etmek için epey spesifik zevklere sahip olmak gerekir diye düşünüyorum. Unholy Salvation of Sabbatai Zevi ve albümle aynı ismi taşıyan Howling, for the Nightmare Shall Consume şarkılarının adlarını buraya bırakayım referans olarak, kararı siz kendiniz verin.

Hardcore dinlemenin, sevmenin ön koşul olmadığı bir albüm sonuç olarak “Howling”. Eminim ki çoğumuz bir albümü sevme kriterlerimizin en ön safhalarına her şeyin ötesinde “iyi müzik” olmasını koyuyoruz, ve INTEGRITY bu kriterleri dans ederek karşılayacak kadar net, çok iyi bir albüm. Bu yetmiyormuş gibi bir de kapağı da çok güzel. Ne duruyorsunuz hala?

88/100

Siteye destek olmak için aşağıdaki düğmeye tıklayıp Patreona göz atabilirsiniz👇