Merrimack – Omegaphilia

Black metalin yatay olarak büyümeye devam ettiği bir gerçek. Her ne kadar baştaki pozisyonundan daha farklı bir konumda merkezlenmiş olsa da halen black metal metal türleri arasında en rağbet gören türlerden bir tanesi. Fransa’dan yükselen “Les Légions Noires” grubu ile kuzeyin karanlık “Inner Circle” oluşumunu selamlayan bir grup black metalci Fransız genç, 90’ların ortasından itibaren Fransa’nın da black metal hakkında söyleyecek bir sözü olduğunu göstermişti. Nitekim MÜTİİLATION, BLACK MURDER, VLAD TEPES gibi grupların açtığı yol zaten sonrasında DEATHSPELL OMEGA gibi, BLUT AUS NORD gibi devasa grupların çıkmasını ve Fransa’nın black metal konusunda hatırı sayılır bir ülke haline gelmesini sağlamış oldu.

1994 yılından beri aktif olarak black metal icra eden Merrimack, tüm bu Fransız gruplar arasında belki de kuzeydeki türdeşlerine en çok öykünen, onlarla en çok benzeşen grup olduğu için kendi piyasası içerisinde biraz daha ayrı bir noktada durmasına karşın özellikle dehşet 2. albümü “Of Entropy and Life Denial” ile yeraltı ortamlarında saygı gören bir grup.

Grubun 25 yıla yakın tarihindeki 5. albüm olan “Omegaphilia” ise 2012’de çıkan ve vasat üstü olduğu fikrinde uzlaşılan “The Actual Mass” sonrası grubun sessizliğini bozduğu albüm oldu. Tam 1 ay evvel çıkan albüm, kendi dinamikleri içerisinde değerlendirilmesi gerektiğini düşündüğüm özelliklere sahip.

Son albüm ve hatta önceki 1-2 albüm göz önüne alındığında Merrimack’in 2006 sonrası beklentileri karşılayabildiğini söylemek pek mümkün değil. Bu nedenle aslında albüme karşı öyle aman aman bir heyecanım ve beklentim olmadı. Buna karşın Merrimack’in geniş black metal piyasası içerisinde neler yapabileceğini ve tonlarca gruptan nasıl kendini farklı kılabileceğini de tecrübe etmiş bir dinleyici olarak elbette temkinliydi. “Omegaphilia” nereden bakarsanız bakın taş gibi bir black metal albümü çıktı. Fakat zaten söz konusu Merrimack gibi geçmişi neredeyse bu müzik türünün tarihine kadar uzanan bir grup olunca, taş gibi bir black metal albümü yapmak yeterli midir sorusu kafamı kurcalayıp duruyor.

Geçenlerde kritiğini paylaştığım WODE‘u ele alalım. 2016 ve 2017’de çıkardığı 2 albümle akılları alan, black metalin tüm gerekliliklerini yerine getirmesinin yanı sıra kendisinden bu müziğe bir şeyler katmaya da çalışan yepyeni bir grup Wode. İki albümün üzerinde yazanları değiştirip Omegaphilia’yı Wode’a, Servants of the Countercosmos’u ise Merrimack’e verelim. Büyük ihtimalle “Merrimack nihayet 2006’dan sonra silkinip kendine gelmiş ve ne kadar önemli bir grup olduğunu bizlere gösteriyor bu albümle; eh, yılların tecrübesi işte böyle şey,” türevi bir şeyler derdim. Wode için ise “Henüz taze bir grup olan Wode black metalin tüm gerekliliklerini yerine getirdiği eli yüzü düzgün bir albüme imza atmış ama grubun kendi kimliğinden yansımalar görebilmek için sanırım biraz daha beklememiz gerekecek,” tarzında bir yorumum olurdu. Fakat 25 yıllık gruptan 2017 yılında bu kadar dümdüz bir albüm ve yepyeni gruplar çılgın atarken geçmişin büyük isimleri yerlerinde sayınca ben bu kadar olumlu ve ılımlı düşünemiyorum, düşünemem.

“Apopthatic Weaponry”, “Sights in the Abysmal Lure” filan çatır çatır şarkılar ve Merrimack’in tecrübesini birebir yansıtan başarılı işler ve elbette albümün tamamı sağlam black metal bestelerinden oluşuyor ancak yukarıda bahsettiğim gibi bu kadar geniş bir piyasa içerisinde artık bu tür şeyleri neredeyse her grup yapabilir hale gelmiş durumda ve black metal gibi eğer çok modern bir yaklaşımla türe eğilip bilmem ne black metali icra etmeyecekseniz yapılması gerekenlerin çok net olduğu bir türde artık diğer tonlarca grubun arasından sıyrılabilmek için başka bir tılsıma, başka bir karanlığa sahip olmak gerekiyor. Merrimack ise ne yazık ki böyle bir güce sahip değil ve artık kabul etmek lazım ki “Of Entropy and Life Denial” ile grup tüm cephanesini 2006 yılında harcamış.

Kısacası eğer iyi bir black metal albümü dinlemek istiyorsanız Omegaphilia sizi tatmin edecektir fakat hayatınızın büyük bir bölümünü iyi black metal albümleri dinleyerek geçirmiş ve hafızasında onlarca, yüzlerce iyi black metal albümü yer alan bir dinleyiciyseniz Omegaphilia dinlemenin size herhangi bir katkısı olacağını düşünmüyorum. Eminim farklı düşünen çok dinleyici çıkacaktır ama artık bu tür alelade işler için kimsenin vakti ve sabrı olmamalı bence. En azından geçmişe saygısından.

Bir de bu nasıl bir kapak böyle ya. Hay ulan.

64/100