Cut Up – Wherever They May Rot
VOMITORY gibi bir death metal efsanesinin dağılmasından sonra o kadrodan elemanların yine death metal yapmaya devam etmek için kurduğu CUT UP, nasıl oluyor da böylesine vasat bir oluşum olarak kariyerine devam ediyor gerçekten anlayamıyorum. Bu adamlar sanki “Carnage Euphoria”da çalmamış, söylememiş gibi davranıyorlar ve ben bunu aklıma sokmakta zorlanıyorum.
Haklarını yemeyelim; “Wherever They May Rot” grubun çıkış albümü “Forensic Nightmares”den çok daha iyi bir albüm; yoksa buraya kritiğini yazma gereğini bile duymazdım sanırım. Kapağından bestelerine, icrasına kadar vıcık vıcık jenerik death metale boğuldumuz o kayıttan sonra, “Wherever They May Rot” gibi toplamda çok da ahım şahım olmayan bir albüm bile bir nebze parlamayı başarıyor.
From Ear to Ear’ın başlayıp da jilet gibi gitarları yanaklarımıza çarpmasıyla “dur bakalım güzel başladı” dedirten albüm sonradan her şarkıda aynı tempoda aynı davulları ve rifleri duymaya devam edince bir yerlerde bir yanlışlık olduğunu gözümüze adeta sokuyor. Hala yüksek bir hızda seyreden CUT UP müziği yine de ilk albüme göre biraz durulmuş denebilir. Kendi ortalamalarına göre iyice yavaşladıkları anlarda bana kalırsa daha akılda kalıcı ve en azından bir anlam ifade eden işlere bulaşıyorlar. Albümle aynı adı taşıyan Wherever They May Rot şarkısının 1.30 civarında başlayan dümdüz orta tempo İskandinav death metali pasajı ve peşinden vites arttırmaları falan albüme tür elverdiğince renk katıyor.
Sanırım grubun groove’unu yakalayabildiği şarkılarda gerçekten iyi bir iş çıkarttığını söyleyebiliriz. Kötü olan taraf şu ki, albümdeki 11 şarkının büyük çoğunluğunda bunu başaramıyorlar. Çoğu şarkı öylesine başlayıp öylesine bitiyor. Gitarların en fazla By Hatred Bound’da öne çıkan (çok) hafif Göteborg tadını bir kenara bırakırsak melodi namına bir şey de yakalamanın çok zor olduğu “Wherever They May Rot”, hal böyle olunca konserlerde büyük olasılıkla duvardan duvara çarpma isteği yaratacak olmasının dışında oldukça etkisiz kalıyor ve parladığı dağınık anlar dışında yine gayet olağan, özelliksiz bir death metal albümü haline geliyor.
Kadrosundaki elemanların tecrübesi bu ikinci CUT UP albümünü tümüyle bir hayal kırıklığı olmaktan kurtarıyor en azından, çıkış albümlerinin aksine. Her ne kadar öne çıkan anları çok fazla olmasa da, grubun melodisizlikte bile acımasız, dur durak bilmeyen bir saldırı halinde yarattığı müziği dinleyiciyi adeta iki bileğinden yakalayıp ağzına ağzına bağırıyor. Death metalden beklentisi bundan çok da fazla olmayan büyük bir dinleyici kitlesi eminim ki benden çok daha beğenecektir albümü.
Sonuç olarak arkasında VOMITORY isminin olması hem CUT UP’a gerçekten çok zayıf bir ilk albümden sonra bile bir şans daha vermemi sağladı, hem de içinde bu kadar iyi müzisyeni barındıran bir gruptan beklentilerim normalden yüksek olduğu için “Wherever They May Rot”u aslında beğenebileceğimden daha az beğenmeme sebep oldu. CUT UP tam olarak bir süper grup olarak adlandırılabilir mi bilmem; ama eğer ki bir sonraki kayıtlarında bu ve önceki albüm arasındaki sıçrama kadar büyük bir adım daha atamazlarsa yıllarca biriktirdikleri kredilerinin sonuna yaklaşacaklar gibi gözüküyor.
73/100
