2017’nin ilk iki ayına bir bakış

Selamlar. Şubat ayının sonuna geldiğimiz bu günlerde siz de benim gibi ne ara 2017’nin bu kadar içlerine geldik diye düşünüp şaşırıyorsunuzdur sanırım (umarım). Zira daha sayfa başlarına hala 2016 yazdığımı itiraf edersem durumumun vehameti de biraz anlaşılabilir belki.

Geçen yılın sonunda yılın en iyileri listelerimizi hazırlarken sitede listeler için yeni bir etiket açmamızın iyi olacağını, böylece yıl içinde de kafamıza estikçe bunun altını doldurabileceğimizi düşünmüştük. Ben de artık bundan istifade edip, 2017’nin ilk iki ayında hem burada tanıtmaya çalıştığımız hem de kimi zaman fırsat bulup (henüz) konuk edemediğimiz grupların albümlerinden oluşan bir ufak geriye bakış listesi yapayım dedim. Aşağıda bulacağınız albümler tamamen benim kendi adıma oluşturduğum bir liste. Ozan ya da Korhan’ın eminim ki listeleri bambaşka gözükecektir eğer yaparlarsa.

Son olarak şunu da belirteyim: albümlere not verirken genelde mümkün olduğunca objektif vermeye çalışıyorum; ama bu liste elbette ki daha subjektif olacak. Dolayısıyla daha düşük not verdiğim albümler listede daha yukarılarda olabilir, falan filan. Keyifli okumalar ve eğer kaçırdığım, buralarda olması gerektiğini düşündüğünüz albümler varsa duymayı isterim açıkçası.

13 – Kreator – Gods of Violence

Çok iyi yapılmadığı sürece beni çok fazla sıkan thrash metalin yıllardır zerre soğumadan dinleyebildiğim tek temsilcisi olan KREATOR işlediği temaları biraz değiştirse de yine nefis bir albümle aklımı aldı. “Gods of Violence” tekrar tekrar iyi yaptıkları her şeyin yine bir arada olduğu, baştan sona orada oraya savrulma isteği yaratan ve açıkçası çok da bir açıklama gerektirmeyen nefis bir albüm.

12 – The Ominous Circle – Appaling Ascension

Portekizli gizemli adamlar topluluğu THE OMINOUS CIRCLE, Osmose Productions’dan çıkarttığı ilk albümüyle paldır küldür harika bir giriş yaptı death/black metal piyasasına. Daha çok death metal olarak sınıflandırabileceğimiz müziklerinin dinleyiciyi adeta simsiyah bir dalgaya oturtup başından sonuna sarsarak taşıdığı atmosferiyle yılın henüz başından en iyilerine aday bir albüm koydular ortaya.

11 – Dool – Here Now, There Then

Elle Bandita’nın yeni grubu DOOL (ki ismi çok sanki TOOL parodi grubuymuş gibi geliyor kulağıma her seferinde, komiğime gidiyor) kendilerinin dark rock olarak adlandırdığı, bana sorarsanız hafif gotik etkileşimli güzel, zorlamasız bir progresif rock yapıyorlar. Özellikle ilk şarkı Vantablack’in öne çıktığı albüm nispeten daha sakin şeyler dinlemek istediğinizde çok sevebileceğiniz bir eser olmuş.

10 – Immolation – Atonement

IMMOLATION. Daha fazla açıklamaya gerek var mı? Death metalin devleri adeta gençlik iksiri bulmuş gibi yaş, yıl, yorgunluk dinlemeden yine dinleyici paralamaya devam ediyorlar. 40 yıla yaklaşan kariyerleri hiç hız kesmeden devam ediyor gözüken babalar, “Atonement” ile bence “Harnessing Ruin”den beri en iyi işlerini koymuşlar masaya.

9 – Soen – Lykaia

Nihayet yalnız kendi isimleriyle anılmaya başlayacağını tahmin ettiğim SOEN “Lykaia” ile teknikten ödün vermeden nasıl duygusal müzik yapılacağının dersini vermiş. Vokallerin uzun süre maruz bırakılmadıkça insanın içini titrettiği şarkılarıyla SOEN daha çok büyüyecek.

8 – Witherfall – Nocturnes and Requiems

Epey uzunca övdüm kritikte zaten ve sıralamada bunca aşağıda kalmasının yegane sebebi de bir süredir iyice pata küte müziklerden kendimi uzaklaştıramıyor olmam. “Nocturnes and Requiems”, kendi türünde bu yıl dinleyeceğiniz en iyi albüm.

7 – Iron Reagan – Crossover Ministry

Benim için yılın en büyük ikinci sürprizi şimdilik. Muhtemelen grubu tanıyanlar için değildir tabii de, daha önce IRON REAGAN adını hiç duymamış bendeniz “Crossover Ministry” ile aklımı kaybediyordum. Müthiş bir hardcore/punk performansını baştan sona yaşayacağınız albüm esnek bir plastik top kostümü içine girip orta boy bir odada saatlerce duvardan duvara sekme isteği yaratıyor insanda. Çok büyük tavsiye.

6 – Endalok – Úr Draumheimi Viðurstyggðar

İzlanda black metali bundan yıllar sonra tıpkı Norveç black metalinin kendine dev bir sahne yaratması gibi hatırlanma yolunda ilerliyor. ENDALOK da ilk EP’si ile aklımı başımdan aldı. Pisliğin ve karanlığın derinlerinde yüzmek için kaçırılmaz bir fırsat. Zaten neden kaçırmak isteyesiniz ki?

5 – Turia – Dede Kondria

Hollandalı atmosferik black metal grubu TURIA, bence vasatın az üzerindeki ilk albümü “Dor”dan sonra kendini bulmuş gözüküyor. Atmosferini ve yoğunluğunu kaybetmeden ilginç bir melodik yapıyı bestelerine yedirebilmiş olmaları albümü benzerlerinden ayırmayı başarıyor. Şimdiden yılın en iyilerinden.

4 – Helheim – LandawarijaR

“Pagan metal nedir, ne olmalıdır” konulu bir ders niteliğindeki “LandawarijaR”, sene içinde NOKTURNAL MORTUM’un albüm çıkartacak olmasıyla buralardaki yerini kaybetme tehlikesinde olsa da, bu onun ne kadar iyi bir albüm olduğu gerçeğini değiştirmiyor. Tam kıvamındaki folk elementleriyle insanı sefer sonrası kutlamalara değil de tam seferin kalbindeki kan dökümüne, vahşete taşıyan HELHEIM nefis bir iş çıkartmış.

3 – Batsheba – Servus

Yılın üçüncü en büyük sürprizi. Kadın vokalli, saçma sapan derecede iyi bir geleneksel doom – black metal karışımı yapan BATSHEBA ilk uzun süreli albümüyle akılları baştan alıyor adeta. Duyabileceğiniz en yoğun gitar tonlarından bir tanesiyle “Servus”un başından sonuna kadar omuzlarını 15 santimetre kadar aşağı çöktürebilme garantisi veren grup, müziklerine iyice okkült bir hava katan davullarıyla da bu sözünü tutacağına pek şüphe bırakmıyor. Çok, çok iyi bir albüm.

2 – The Great Old Ones – EOD: A Tale of Dark Legacy

Adeta her anından delilik akan üçüncü albümüyle THE GREAT OLD ONES benim için türün en iyi grupları arasına adını sokmayı şimdiden başardı. Vaktinde defalarca döndürdüğüm ve hastası olduğum “Tekeli-li”nin bile pabucunu dama atabilen, In Screams and Flames ve Mare Infinitum gibi iki şaheseri, hem de peş peşe, barındıran “EOD: A Tale of Dark Legacy”yi buralardan indirebilecek bir şeyler gözükmüyor ufukta fazla.

1 – Kind Man – Kindness Ends

Ve işte yılın sürprizi. Hiç adını duymadığımız, nereden çıktığı belli olmayan KIND MAN benim için yılın ilk iki ayını çok rahat bir şekilde domine etti. Santa Barbara’daki okul katliamından sorumlu Elliot Rodger ’ın son ses kayıtlarından beslendiği konusu ve onun itiraf niteliğindeki konuşmasının iki dakikalık bir parçasıyla biten “Kindness Ends” deneysel black metal adına yapılmış en iyi işlerden biri. Her anı, her saniyesi ayrı etkileyici; sonu ise tüyler ürpertici.

Mansiyon:

Zeal & Ardor – Devil is Fine

Buralarda mutlaka adı geçmesi gereken; ama aslında geçen yıl çıktığı için mansiyona kaydırıp bir şekilde yine araya sıkıştırdığım “Devil is Fine” metal ya da alternatif müzik seven herkesin en azından bir defa şans vermesi gerektiğini düşündüğüm bir deneysellik şaheseri adeta. Dinleyin.

Siteye destek olmak için aşağıdaki düğmeye tıklayıp Patreona göz atabilirsiniz👇