Greg Puciato – Child Soldier: Creator of God

9 Aralık 20208 Aralık 2020 konukperver 2020, Child Soldier: Creator of God, g, Greg Puciato, groove metal, synthpop

Merhaba.

Konuk bir metalperver, okur ve destekçimiz Duodenum‘dan son dönemde yeniden yükselişe geçen ve adından sıkça söz ettiren Greg Puciato’nun solo albümüne dair detaylı, düzgün bir inceleme geldi. Buyursunlar:

Baştan tarafımı belli edeyim, Greg Puciato fanboyuyum. One of Us Is The Killer’ın kapağını kolumda dövme olarak taşıyorum. Sözleriyle, müziğiyle, imajıyla, duruşuyla, TDEP hayatıma en çok etki etmiş gruplardan biri. Buna rağmen Puciato’nun The Dillinger Escape Plan sonrası işlerine biraz mesafeliyim. THA BLACK QUEEN’in ilk albümünü sevmiş ama birkaç dinleme sonrası geri dönmemiş, ikinci albümünüyse bayağı sıkıcı bulmuştum. KILLER BE KILLED ilk albümü de birkaç harika şarkı ve bolca doldurma (filler) şarkıdan müteşekkildi gözümde. 2020 yılında ise Puciato hem Killer Be Killed’le hem de solo albümü Child Soldier’la ikinci baharını yaşıyor gibi görünüyor.

Albüm çıkmadan önce “Ooo Greg sert tarafıyla barıştı, tekrardan kirli vokal yapıyor ooo,” şeklinde saçmasapan pompalanınca, ne yalan söyleyeyim, biraz fazla heyecan yapmıştım. Puciato da “Yazdığım şarkılar ne The Black Queen’e, ne Killer Be Killed’e, ne de Dillinger’a benziyordu; ben de solo albüm olarak çıkarmak istedim,” deyince çok süper ve acayip bir şey gelecek sandım. Dolayısıyla ilk dinlemede dev bir hayal kırıklığı yaşadım. Cidden albümdeki 15 şarkıdan 6 tanesi çok rahat bir The Black Queen albümünde yer alabilecek synthpop şarkıları. Evet, albüm 15 şarkı ve 64 dakika. Hal böyle olunca örneğin Deep Set gibi gaz bir şarkının ardından Temporary Object gibi kendi içinde fena olmasa da ciddi anlamda yavaş ve bayıklaşabilen bir synthpop şarkısı insanı dinlediği şeyden soğutuyor. Ardından Fireflies geliyor ve üzerine mum dikiyor.

The Dillinger Escape Plan’de da şarkı sıralamalarını yapan ve dünyanın en vahşi gruplarından birinin kariyerini Dissociation gibi uysal ve hüzünlü bir şarkıyla bitiren Greg Puciato, şarkı sıralaması konusundaki zevksizliğini bütün albüm boyunca konuşturmuş. İşin kötü yanı synthpop şarkıları bu durumu haklı çıkaracak kadar iyi de değil. Acaba albüme haksızlık mı ediyorum, metalci olduğum için synthpop besteleri beğenmiyor muyum diye synthpop işlerini severek dinleyen bir arkadaşıma danıştım ve o da benimle aynı fikirdeydi.

Bu kadar sövmemin sebebi ise sevmemden. Puciato iyi olduğunda gerçekten çok iyi. Bahsettiğim 6 şarkıyı çıkardığımızda kalan 9 şarkı birbirinden güzel. Özellikle Roach Hiss, hayatımda duyduğum en iyi 11/8 ritim ile bu yıl dinlediğim en gaz şarkılardan biri. Grunge’dan ekstrem metale, endüstriyelden synthpopa uzanan bir yelpazede seyrediyor albüm ve genellikle hedefini vuruyor. Davullar hariç her şeyi Greg’in yaptığını düşününce bu büyük bir başarı. Davullarda ise şarkının ruhuna göre eski TDEP davulcusu Chris Pennie, Chris Hornbrook ve Killer Be Killed’ın son albümünde de çalmış efsane CONVERGE davulcusu Ben Koller var. Bu cephenin sağlam olduğunu söyleyebiliriz yani.

Child Soldier’ın en fazla parlayan unsuruysa tabii ki Puciato’nun vokalleri. Dillinger’da sesiyle istediği duyguyu istediği an verebileceğini ve sürekli değişen zaman kalıplarına uyum sağlayabileceğini zaten ispatlamış vokalist, Heartfree şarkısında çeşit çeşit deneyle dolu kariyerinde denemediği şeyleri deniyor ve zaten güçlü olan cephanesini daha da genişletiyor. Vokal yapan biri olsam bu albümü dinlerken saçımı başımı yolardım. Daha önce de bahsettiğim Roach Hiss şarkısında “Maybe grow a prick and go fuck yourself!” çığlığı olanca çirkinliğiyle dinleyenin diline takılıyor ve kendinizi sağda solda şarkıyı mırıldanırken buluyorsunuz. Down When I’m Not’ta ise Puciato’nun bir grunge vokalisti olduğu paralel evrenden bir manzara görüyoruz. Fazla spoiler vermek istemiyorum, bu konuda hazinelerle dolu bir albüm Child Soldier.

Sonuçta elimizde senenin en iyi albümlerinden biri olma potansiyelini taşırken Puciato’nun hiçbir şeyi kırpmaması, aklına gelen her şeyi albüme doldurması sebebiyle baştan sona dinlemesi yük gibi gelebilen bir albüm var. Buna rağmen bence bu albümü ıskalamayın. Greg’i bilenler zaten çoktan dinlemiştir, bilmeyenler içinse “Bu seslerin hepsi bir adamdan mı çıkıyor!?” diye şaşkınlıkla geçirecekleri 64 dakika var. Kendi adıma bahsettiğim 6 şarkıyı çıkardığım bir çalma listesi yaptım ve önümüzdeki yıllarda bu listeyi çevirip duracağıma eminim. Dolayısıyla albümü bir bütün olarak değerlendirerek verdiğim puana aldırmayın, Puciato candır.