Mord’a’Stigmata – Hope
Çok iyi olma ihtimali varken olamamış albümler çok fazla (muhtemelen gereğinden de çok fazla) canımı sıkıyor. Ne demek istediğimi biliyorsunuz, değil mi? Albümün bazı anlarında aklınızı azaltan şeyler duyduğunuz, ya da albümün birkaç şarkısının adeta birer başyapıt olduğu; ama toplama bakınca bir olmamışlık hissi veren kayıtlardan bahsediyorum. Benim gibi bu konularda hafif takıntılı iseniz ve tek tek şarkı dinlemeyi sevmeyip albümleri baştan sona dinleyen taraftaysanız hele, bunlar iyice can sıkıcı oluyor. O ışığı görüyorsunuz derme çatma yapının içindeki; fakat ona ulaşmak için fazlaca tehlikeli kirişlerin, henüz boyası kurumamış odaların içinden geçmek zorunda kalıyorsunuz.
“Hope” tam olarak böyle bir albüm. Avant-garde yahut post-black metal olarak sınıflandırabileceğimiz Polonyalı MORD’A’STIGMATA’nın elinden çıkan, yalnızca dört şarkı içeren ve albümle aynı adı taşıyan bir şarkıyla açılan “Hope” bu ilk şarkıda müthiş bir zirve yapıyor ve sonrasında bir kayboluyor, bir görünüyor. Çok iyi tonlanmış ve kararında bir hızda tempoyu belirleyen seri davullar, yakalanmış harika bir gitar melodisi ve tam olması gerektiği gibi olan vokallerle Hope harika bir şarkı; 12 dakikasının tamamında dinleyiciyi sürükleyen; hatta “şu melodi tekrar girse ya” diye heyecanlandıran bir eser.
Bundan sonra ise maalesef işler bölük pörçük de olsa kötüye gidiyor. Ritüelistik, değişik bir atmosfer ile açılan The Tomb from Fear and Doubt’ın bu açılışı bile kulağa bir tuhaf geliyor. Şarkının ancak dördüncü dakikasından sonra tekrar harika işler çalınmaya başlıyor kulağımıza: akla DEATHSPELL OMEGA’yı getiren zil oyunları, kendileri gibi Polonyalı olan BEHEMOTH’u çağrıştıran yavaş tempolu, vokali parlatan pasajlar derken bir anda tekrar “Hope” çok güzel bir albüm oluveriyor. Maalesef ki bu üst düzey de şarkının sonuna dek devam edemiyor ve tam olarak da bu iniş çıkışlar yüzünden bittiğinde ağızda kalan tad sanki keyifli keyifli yenen baklavanın son dilimindeki fıstık acı çıkmış gibi oluyor.
Üçüncü ve “Hope”taki en kısa şarkı To Keep the Blood albümün geri kalanından farklı bir şekilde epeyce yoğun, sıvaşık bir sludge etkisi altında başlayıp ilerliyor. Bol reverb’lü gitarlar, resmen “güm”leyen baslar ve düşük temponun etkisiyle kimi anlarda sludge’ın ustalarını dahi etkileyecek seviyelere çıkan şarkı yine maalesef ki tüm süresini aynı seviyede taşıyamıyor ve bazen beş litrelik yoğurt kabını ters çevirip orada çalıyorlarmış hissi veren garip davul tonlamalarıyla dinleyici parça parça yakalayıp, parça parça da kaybediyor.
Yine on dakikanın üzerine çıkan son şarkı In Less than No Time ise hem kendinin, hem de albümün kapanışını iyi yapsa da, asıl patlamasını çok geç yaşıyor. Yedi buçuk dakika sonrasında nefis melodilerle dinleyiciye mutlu son yaşatıyor desem yeridir. Evet sonuç etkileyici; ama gidiş yolundan puan kırmadan da edemiyor insan.
“Hope”u çok fazla kötülüyor gibi gözükmemişimdir umarım; albümün süresinin dörtte birinden fazlasını kapsayan ilk şarkı bile aslında bu kayıta bir şans vermek için yeterli faktör. Canımı sıkan, tıpkı ilk paragrafta bahsettiğim gibi, bu albümün üzerinde biraz daha çalışılsa gerçekten çok iyi olma ihtimalinin olması. Orada burada parlayıp duran çok iyi fikirlerin arası daha dikkatli doldurulsa, sırf etiketinin başında “post-” var diye kimi sıkıcı fikirlere sündürülüp çok değerli dakikalar harcanmasa belki de burada “Hope”u öve öve bitiremiyor, nasıl yıl sonu listemin ilk onundaki yerinin garanti olduğunu falan geveliyor olacaktım. Şu haliyle bir süre severek dinlenilecek; sonrasında ise MORD’A’STIGMATA’nın umuyorum ki gittikçe daha iyiye gidecek kariyerinin basamaklarından yalnızca bir diğeri olarak unutulacak bir albüm gibi gözüküyor.
73/100
