Kreator – Gods of Violence

Günümüz metal dünyası içerisinde memnuniyetle karşıladığımız pek çok şeyin varlık sebeplerinden biri olan Kreator, bundan neredeyse 40 yıl önce Amerika topraklarında yükselmeye başlayan Bay Area thrash metaline karşılık Avrupa’da “Teutonic thrash metal” yaklaşımını ortaya koyan ve genel anlamda thrash metalin doğumuna ön ayak olan kanlı canlı bir efsane aslında. Petrozza’nın 1984’den beri çok az değişim gösteren ve duyulduğu an tanınır hale gelen çığlık çığlığa vokalleri ve grubun hiçbir zaman düşmeyen kalitesi, aradan geçen 33 yıla rağmen Kreator isminden hala çok büyük bir saygı ve sevgiyle bahsedilmesini sağlıyor.

Bu 33 yıl içerisinde bırakın thrash metali ve metal müzik piyasasını, dünyanın ve müziğin nereden nereye geldiğine şöyle üstünkörü bakıldığında bile Kreator’un bu süre boyunca aynı kalmasını beklemenin ne kadar abes olacağı anlaşılacaktır herhalde. Haliyle grup da bu süre içerisinde birçok farklı şey tecrübe etti, birçok farklı müzikal yaklaşım ve bakış açısı denedi ve son 10-15 yıldır da neredeyse melodik death metale yaklaşan bir taban tercih ediyor. Bu tercih ile kimilerine göre müzikleri daha da patlayıcı, daha da güçlü bir hale geldiyse de bir kısım dinleyici de Kreator’un son birkaç albümdür biraz daha kolay anlaşılabilen bir formül üzerinden ilerlediği ve hatta thrash tabanından uzaklaşmaya başladığı görüşünde. Bana göre tüm bunlar bahsedilmeye bile değmeyecek şeyler. Kreator hala var ve hala canavar gibi müzik yapıyor ki önemli olan tek şey bu olmalı bence.

Bir önceki “Phantom Antichrist” üzerinden geçen 5 yılın ve sayısı sonsuza uzanıyormuş gibi görünen konserlerin ardından çıkan Gods of Violence albümü de bu bahsi geçen formül temeline oturtulmuş bir albüm. Yani son birkaç Kreator albümünü bilen herhangi bir dinleyici için Gods of Violence’da özellikle “Phantom Antichrist”‘a göre daha melodik olması dışında yeni ya da farklı çok bir şey yok. Peki bu kulağa kötü bir şey gibi gelmesine rağmen neden hiç de kötü bir şey değil? Çünkü önceki paragrafın son cümleleri.

Kreator’un şarkı yazımı, beste matematiği, akılda kalıcı nakarat ve melodi yazma bilgisi, thrash metalin olmazsa olmaz “marş” yaratabilme gibi konularda eksik kaldığı hiçbir taraf bulunmaması, yaptığı müziğin türünü ve ana hatlarını belirlemiş gruplardan biri olması, Petrozza’nın kulağa yapmacık gelmesinin bu dünyayı geçtim hiçbir paralel evrende dahi imkanı olmayan vokalleri, 33 yıllık bir tecrübe, grubun en yeni üyesinin 16-17 yıldır grupla birlikte olması…Daha saymaya gerek var mı?

Elbette Kreator ısmarlama müzik yapan bir fabrika olmadığı için kendi içinde ufak tefek değişiklikler, önceki birkaç albüme göre farklı sayılabilecek unsurlar da barındırıyor Gods of Violence. Birkaç şarkıda yer alan orkestral düzenlemeler, nadiren de olsa kendini gösteren bir piyano, Petrozza’nın sözleri şiirsel bir tonda okuduğu pasajlar ve hatta Almanca sözler olarak kendini gösteren bu unsurların Gods of Violence’ı daha üst seviyeye çıkardığını söylemek pek mümkün olmasa da aşağıya çekmediğini de belirtmek gerek. Yine de önceki birkaç albümle aynı çizgide yer alan bir albüm olduğunu göz önüne alınca küçük da olsa bazı şeylerin değiştiğini ve ileriye doğru gittiğini görmek keyif verici.

Kreator’un “biz tek, siz hepiniz!” gibi cümlelerle özetlenen ve kimilerinin politik olmakla eleştirdiği şarkı sözleri konusuna girmeyi de pek gerekli bulmuyorum. Açıkçası isteyen istediği kadar sıkılabilir, istediği kadar bayağı bulabilir; ben birkaç senede bir devletlerin ikiyüzlülüğüne, sistemin çürümüşlüğüne, holding sahibi para babalarına, bürokrasinin insanları tüketmesine ve dinlerin kitleleri yönetmesine karşı duyduğum öfkeyi dümdüz bir şekilde ancak boğazımı parçalarcasına dışa vurmaktan epey memnunum. Açıkçası Kreator’u daha az önem taşıyan başka bir şeylerden bahsederken hayal bile edemiyorum zaten, haha. Gods of Violence da bu konuda bir istisna değil elbette. Bu defa hedefinde dinler var ve son yıllarda tekrar yükselmeye başlayan din yönetimine yine ağız dolusu nefret kusuyor Petrozza. Çok da iyi yapıyor.

Şarkılardan devam edecek olursak; “Hail to the Horde!”, oldukça melodik “Lion with Eagle Wings” ve jilet gitarlarına rağmen gayet hüzünlü “Fallen Brother” dışında da neredeyse her şarkı bir şekilde ön plana çıkıyor ki bu ortalama bir Kreator hayranı için yeni bir haber değil. Albümün 2. yarısında temposu bir parça düşse de Sami-Yli Sirniö’nun gitar işçiliği her zamanki gibi kusursuz ve akılda kalıcı.

Gods of Violence ile dünyayla ilgili yanlış olan her şeyi insanlığın yüzüne vurma misyonuna hız kesmeden devam eden Kreator için artık düz bir müzikal değerlendirme yapmak mümkün değil. Haliyle şarkılardan, gitarlardan veya kayıttan filan bahsetmeye devam edip saçmalamaya başlamadan ve yazıyı daha da uzatmadan kapatacağım.

Gods of Violence kusursuz veya mükemmel bir albüm değil. Fakat bir Kreator albümü. Bu da yeterince fikir vermeli. Vermiyorsa da “bir an evvel Kreator bilmem lazım,” fikrini ben size vermiş olayım. Umarım uzun yıllar daha müzik yapmaya ve turlamaya devam ederler.

81/100

Siteye destek olmak için aşağıdaki düğmeye tıklayıp Patreona göz atabilirsiniz👇